کتاب تا سبز شوم از عشق

در خیابانهای شب جایی برای گردش من نمانده است ... چشمان تو همه مساحت شب را از آن خود کرده است ...

آیا زن در اصل شعر است؟ یا شعر در اصل زن؟ سؤال بزرگی است که هنوز هم مرا به حال خود نمی‌گذارد از هنگامی که عشق زن را پیشه کردم ... و عشق شعر را ... پرسشی است ...که نمی‌خواهم پاسخی برای آن بیابم زیرا تفسیر چیزهای زیبا در حکم قتل آنهاست ...

نامه‌ای عاشقانه از من نامه‌ای عاشقانه از تو و بهار شکل می‌گیرد ...

نمی‌توانم زیست بی آنکه در هوایی دم برا ورم که تو در آن نفس می‌کشی وکتابهایی بخوانم که تو می‌خوانی و قهوه‌ای بخواهم که تو می‌خواهی و به موسیقیی گوش دهم که تو گوش می‌دهی وگلهایی را دوست بدارم که تو می‌خری

عشق تو به من آموخت ...که اندوهگین شوم

عشق تو ... ای بانوی من تا درون شهرهای حزن و اندوهم برده است. و من پیش از آنکه تو را بشناسم.. به درون شهرهای حزن و اندوه قدم ننهاده بودم و هرگز نمی دانستم که اشک تجسم انسان است

پیش از آنکه محبوب من شوی چندین و چند گاهشمار در کار بود هندیان گاهشمار خود را داشتند، چینیان گاهشمار خود راء پارسیان گاهشمار خود را، مصریان گاهشمار خود را ... و از آن پس که محبوبم شدی شیوه گفتار مردم این‌چنین شد: سال هزار پیش از چشمان او سده دهم پس از چشمان او.

همه گلهای من از باغهای توست همه شراب من از دهش تاکهای تو همه انگشتریهایم از معادن زر تو همه دفترهای شعرم بر روی جلد امضای تو را دارد ...

زن بر زانوی شعر می‌نشیند تا عکسی یادگاری بگیرد عکاس آن دو را دو خواهر می‌پندارد ...

چه مایه آرزو دارم به سرزمینی سفر کنیم که بر آن گیتار فرمانروایی می‌کند آنجا که بر عشق حصاری نیست بر کلمات حصاری نه بر رویاها حصاری نه ...