بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

امیدوارم تو راهی رو برای خوشحال بودن پیدا کنی. متأسفم از اینکه هیچوقت اون زندگی رو که استحقاقش رو داشتی بهت ندادم، متأسفم که سر عهدم با تو نموندم، برای همه چیز متأسفم.

«فهمیدی، نه؟ که داری درها رو محکم روی فرصت‌هات برای خوشحال بودن می‌بندی؟»

«تو ترسویی.» «آره. و واقع‌گرا.»

به نظر می‌رسه اون حداقل داره تلاش می‌کنه تا مسئولیت تصمیماتش رو به عهده بگیره.

من آدم خوشحال بودن نیستم. مجبورم سرگرم باشم. و ترجیح می‌دم که تنها باشم. دردسرهای کمتر.

سرگرم‌بودن و خوشحال‌بودن یکی نیستند.

من اینجام چون یه پایان می‌خوام، چون بهش نیاز دارم. که بالاخره بتونم از سرزنش کردن خودم دست بردارم.

مسئله حساب پس گرفتن از تو نیست. مسئله فراموش کردن گذشته هست. گذشتهٔ من.

درحال حاضر در قلب او جایی برای درد بیشتر نبود.

تو فکر می‌کنی وضعیت الانم رو، اینجوری که... هستم رو دوست دارم؟ هراسون از اینکه مرتکب یه اشتباه دیگه شم؟ از اینکه بقیه رو برنجونم؟ از اینکه تو رو برنجونم؟

«مطمئنی که می‌خوای اوضاع تغییر کنه؟»

تنهایی چیزی هست که من می‌شناسم، وید. چیزی هست که توش خوبم.

اعتماد چیز خطرناکی است.

«از اینکه انقدر رنج کشیدی متأسفم، ولی خوشحالم احساس‌کردی که می‌تونی با من در میونشون بذاری. اگه تا حالا کسی بهت نگفته باشه، باید بگم که تو واقعاً فوق‌العاده‌ای.»

«نمی‌دونم امروز بدون تو باید چی کار می‌کردم. یا واقعاً برای هرکدوم از این اتفاق‌هایی که سرم اومد. من هیچوقت تو اینکه بقیه رو وارد زندگیم کنم خوب نبودم، ولی یه جورایی تو اینجایی و من خوشحالم.»

وقتی که او متوجه نبود، این مرد به قسمتی از زندگی او تبدیل شده بود، بندرگاه امن او هنگام طوفان.

تو یه فاجعه نیستی، عمیق یا غیر اون. تو فقط خیلی خسته‌ای و دقیقاً همینه.

«چی می‌تونم بگم؟ من یه فاجعهٔ عمیق و غیرقابل‌تغییرم.»

«من کم‌کم دارم می‌فهمم که چرا فکر می‌کنی وظیفهٔ توئه که همه چیز رو درست کنی. تو از وقتی بچه بودی، داشتی بار کل دنیا رو به دوش می‌کشیدی، و هنوز هم داری این کار رو می‌کنی.»

برگشتن از هر اتفاقی که ممکن بود تو خیابون‌ها برام بیوفته بدتر به نظر می‌رسید.