بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

کریستین آستین کتش را عقب زد، و به سه جای زخمی که روی مچش بود خیره شد، درخشان و کم‌رنگ، مثل یک صورت فلکی از ماه‌های کوچک. نشان او از زنده ماندن. بله. او چیزهایی آموخته بود، مثلا اینکه وقتی به آدم‌های غلط اعتماد می‌کنی چه می‌شود.

کریستین به‌سختی و سریع بزرگ شده بود، مانند اکثر بچه‌های اعتیاد، و در این مدت چیزهایی هم آموخته بود. در ده سالگی، آموخت که هیچ آدرسی دائمی نیست، در دوازده سالگی، آموخت که هیچ قولی مصون نیست، و در شانزده سالگی آموخت که چیزی به اسم امنیت وجود ندارد.

کریستین هیچوقت نفهمید که چرا مردم، بخصوص زنان، فکر می‌کنند هر زنی در این سیاره نیاز شدیدی به تولید چیزی شبیه به خود برای نسل‌های آینده دارد. اگر آن‌ها چیزهایی که او می‌دانست را می‌دانستند، چیزهایی که او دیده‌بود را می‌دیدند، متوجه می‌شدند که چیزهای بدتر از بی‌فرزندی هم وجود دارد- مانند داشتن فرزند وقتی که فرد آمادگی لازم برای مراقب از او را ندارد و برای همیشه به او صدمه می‌زند.

کریستین هیچوقت نفهمید که چرا مردم، بخصوص زنان، فکر می‌کنند هر زنی در این سیاره نیاز شدیدی به تولید چیزی شبیه به خود برای نسل‌های آینده دارد.

حق با گری بود. اندوه کریستین- و هر چیز دیگری که احساس‌می‌کرد- تنها مربوط به خودش بود و نه هیچ کس دیگری

انگار که با رفتن استفن، خانه بخشی از نیروی زندگی‌اش را از دست داده بود.

«من نمی‌دونم که انتظار چی رو داشتم.»

در زندگی چیزی به نام هرگز وجود ندارد. مسئله تنها شناخت و ریشه‌یابی این هرگزها است، هر انسانی هرگزهایی در زندگی خود دارد که تحت تأثیر حوادث گذشته یا شرایط زندگی حال او شکل گرفته اند.

انسان گاهی ناگزیر است که برای لمس خوشبختی دست به انتخاب‌های دردآوری بزند. انتخاب‌هایی که در ابتدا ممکن است سخت یا حتی غیرممکن به نظر آید

«راحت‌تر همیشه بهتر نیست.»

«من می‌تونم به اندازهٔ هر دومون شجاع باشم تا زمانی که تو این کار راه بیفتی.»

حرف‌هایش مانند عسل بودند، آرام وگرم و به‌شکل غیرقابل‌تحملی شیرین.

چیزهای بدتری از ترسیدن هم هست، مثل زنجوندن آدم‌هایی که برات مهمن.

یه جاهایی، آدم مجبوره از فرار کردن دست بکشه، مگه نه؟

بعضی آدم‌ها ممکن است تنها وارد زندگی کسی شوند، کمی آن را تحت تاثیر قرار دند و سپس بروند.

در این مدت در نوعی حباب زندگی کرده بود، محتاطانه عمل می‌کرد در حالیکه دنیا در حال گذر بود، اما جایی در میان راه، این رویه از کار افتاد. او بیشتر می‌خواست. آیا برای تغییر خیلی دیر بود، برای نجات دادن چیزی پس از تمام این سال‌های ازدست‌رفته؟

باید می‌پذیرفت که مقصر جاهای خالی زندگی‌اش خودش بود.

در مقابل در بستهٔ اتاق خالی توقف کرد، دستش بالای دستگیرهٔ در قرار داشت. تمام چیزهایی که ما به خودمان اجازهٔ داشتنشان را نمی‌دهیم. انگار که در به‌خواست خودش باز شد. البته که این طور نبود. درها به خودی خود باز نمی‌شوند. تو باید انتخاب کنی که آن‌ها را باز کنی، با ارادهٔ خودت از آستانه‌اش عبورکنی و به چیزی که در پس آن است نگاهی بیاندازی.

وقتش رسیده بود که به خودش اجازهٔ خوشحال بودن دهد، از بستن درها دست بکشد، و زندگی خودش را بسازد.

به خودت اجازهٔ خوشحال بودن بده.