بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می‌رسد

وقتشه که کنترل اتفاق‌هایی که افتاده رو دستم بگیرم به‌جای اینکه توشون غرق بشم

«چه جوری می‌تونی به هرگز اعتقاد نداشته باشی؟ اون فقط یه کلمه هست.» میسی خیلی جدی گفت: «نه. فقط یه کلمه نیست. اون تمام درهایی هست که ما بسته نگه می‌داریم. اون جاهایی هست که ما به خودمون اجازهٔ رفتن بهش رو نمی‌دیم. چیزهایی که به خودمون اجازهٔ داشتن یا بودنش رو نمی‌دیم، چون فکر می‌کنیم که برای بیشتر از این به اندازهٔ کافی خوب یا قوی نیستیم.

کریستین هیچوقت نفهمید که چرا مردم، بخصوص زنان، فکر می‌کنند هر زنی در این سیاره نیاز شدیدی به تولید چیزی شبیه به خود برای نسل‌های آینده دارد. اگر آن‌ها چیزهایی که او می‌دانست را می‌دانستند، چیزهایی که او دیده‌بود را می‌دیدند، متوجه می‌شدند که چیزهای بدتر از بی‌فرزندی هم وجود دارد- مانند داشتن فرزند وقتی که فرد آمادگی لازم برای مراقب از او را ندارد و برای همیشه به او صدمه می‌زند

می‌دونم که اولش سخته، ولی آسون‌تر میشه. روز به روز شرایط بهتر میشه. تا زمانی که رفیق داشته باشی، میتونی از پس هر چیزی بر بیای.»

اون‌ها خیانت می‌کنن چون جای خالی یه چیزی رو توی خودشون احساس می‌کنن، واسه چیزی رو که می‌خوان بدست میارن و مال خودشون می‌کنن، چون نیاز دارن که کل اون جای خالی رو پر کنن.

برای اینکه یه تعهد پایدار بمونه به دوتا آدم نیازه

لحظه‌ای دست نگه داشت تا به وید نگاه کند. «شاید به خاطر نیاز به اون‌ها نبوده. آدم‌ها به همه چیز می‌چسبن، چیزهای احمقانه، حتی وسایل شکسته، به خاطر خاطراتی که همراه اون‌ها است.»

یه جاهایی توی ذهن ما هستن که ما چیزهایی رو که نمی‌خوایم به خاطر بیاریم اون جا زندانی می‌کنیم، مثل یک زیرزمین قدیمی پر از چیزهایی که نمی‌خوایم کسی ـ از جمله خودمون ـ اون‌ها رو ببینه. ما فکرمی‌کنیم همین که خودمون از اون‌ها در امان باشیم دیگه خطری ما رو تهدید نمی‌کنه. و بعد یک روز، به دلایلی که قادر به درکشون نیستیم، یک چیزی ناگهان اون درها رو از جا می‌کنه و تمام اون خرت و پرت‌های ذهنی ما بیرون می‌ریزه.

من همه چی رو راجع به مباحث طبیعت دربرابر تربیت می‌دونم، اینکه همیشه به خاطر ژن‌های آدم نیست، گاهی اوقات بحث الگوهایی هست که آدم باهاشون بزرگ میشه

«قانون اول روزنامه‌نگاری ـ هیچ وقت فکر نکن که بدترین حالت ممکن رو دیدی.»