بریده‌هایی از کتاب زندگی نه چندان عالی من

اثبات شدن چیزی که بیشترین ترس را از آن دارم فقط... حتی فکرش هم باعث می‌شود به خود بلرزم. نه. فکرش را هم نکن.

او می‌تواند آدم را گریه بیندازد، چون خیلی مهربان است

اگر از من بپرسی، می‌گویم هرکسی شایعه کرده که زندگی باید بی‌نقص و عالی باشد، آدم خیلی بدجنسی است. البته که بی‌نقص نیست!»

صدای مهرآمیز و مشتاقش مثل مرهمی است بر زخم‌هایم. یکی مرا دوست دارد. از همین الان بی‌صبرانه منتظر غذاهای خانگی، اتاقی با یک کمد واقعی، و چشم‌انداز تپه‌ها هستم.

من یک چیزهایی دربارهٔ قیمت‌گذاری پرستیژی می‌دانم – وقتی از مشتری پول بیشتری می‌گیری و آنها فکر می‌کنند که: باید چیز خوبی باشد، و مقدار زیادی از آن را می‌خرند.

من مخفیانه به کافه‌های گران می‌روم تا عکس‌هایی مناسب اینستاگرام بیندازم.

مانند موج‌سواری که منتظر موج است، منتظر فرصت مناسب می‌مانم. اگر شرایطش پیش بیاید خوب بلدم موج‌سواری کنم، و می‌دانم که موجی که می‌خواهم، یک روزی می‌رسد.

رفت‌وآمد روزانه در لندن مثل جنگ است. جنگی همیشگی بر سرِ جاگرفتن، ذره‌ذره جلورفتن، و حتی برای یک لحظه آرامش نداشتن. چون اگر لحظه‌ای آرام بگیری، یک نفر از رویَت رد می‌شود. یا رویت پا می‌گذارد

با خودم فکر می‌کنم که چرا این چیزها را در مدرسه یاد نمی‌دهند؟ اگر من کشور را اداره می‌کردم، از دانش‌آموزان یک آزمون از چیزهایی که قرار است در تمام زندگی از آنها استفاده کنند، برای ارائهٔ «گواهی عمومی پایان آموزش متوسطه» می‌گرفتم.

هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست.

نکتهٔ راه دادن افراد در دل این است که، می‌توانی دوباره بیرونشان کنی. به‌راحتی.

وقتی همه منتظرند تو تسلیم شوی، نباید کوتاه بیایی و باید سرعتت را دوبرابر کنی.

مشکل دیدار با آدم‌ها در دنیای واقعی این است: آنها پروفایلی به همراه ندارند

یک روزی زندگی‌ام با پست‌های اینستاگرامم یکی خواهد شد. یک روز!

یک روزی زندگی‌ام با پست‌های اینستاگرامم یکی خواهد شد. یک روز!

«به‌هرحال، مگر تفاوتی بین عقل و قلب هست؟» الکس به‌نظر شیفتهٔ این موضوع شده است. بلندبلند فکر می‌کنم و می‌گویم «مردم می‌گویند ’غلبهٔ عقل بر قلب‘، اما منظورشان ’غلبهٔ بخشی از عقلشان به بخش دیگری از آن‘ است. در واقع اصلاً ’غلبهٔ عقل بر قلب‘ نیست، ’غلبهٔ عقل بر عقل‘ است.» «یا ’غلبهٔ قلب بر قلب‘؟» چشم‌های الکس برق می‌زند.

(یک آخر هفتهٔ تمام مشغول یادگیری کشیدن خط چشم منحنی بودم. واقعاً یک نوع مهارت است، مثل یاد گرفتن مثلثات – با خودم فکر می‌کنم که چرا این چیزها را در مدرسه یاد نمی‌دهند؟ اگر من کشور را اداره می‌کردم، از دانش‌آموزان یک آزمون از چیزهایی که قرار است در تمام زندگی از آنها استفاده کنند، برای ارائهٔ «گواهی عمومی پایان آموزش متوسطه» می‌گرفتم. مثلاً: چطور خط چشم بکشیم. چطور اظهارنامهٔ مالیاتی پر کنیم. وقتی چاه دستشویی می‌گیرد و پدرمان گوشی‌اش را جواب نمی‌دهد و باید سریع آماده شویم و به مهمانی برویم، چه کار کنیم.)

حس تو و من بودن را احساس کردم.

حقیقت ای است که بیدی و پدر هرگز آن لندنی بودن را نمی‌بینند یا احساس نمی‌کنند که هرروز به قدم‌های من نشاط می‌بخشد. نامحسوس است. ربطی به ظاهر خوب داشتن و سعی برای زندگی نمونه داشتن ندارد، به شخصیت خود من ربط دارد.