بریده‌هایی از کتاب زندگی نه چندان عالی من

چشم‌های پدر. در تمام طول زندگی‌ام معیار من بوده‌اند. قطب شمالم بوده‌اند.

اگر از من بپرسی، می‌گویم هرکسی شایعه کرده که زندگی باید بی‌نقص و عالی باشد، آدم خیلی بدجنسی است. البته که بی‌نقص نیست!»

تمام حالت‌های تدافعی‌ام در حال فروریختن است. فقط تا یک زمانی می‌توانی به خودت بگویی شرایط گَندت خوب است و آن را باور کنی.

الاکلنگی بودن زندگی جالب است: یک طرف بالا می‌رود و طرف دیگر پایین.

یک عالمه پیاده‌روی کرده‌ام، چون، می‌دانی که، راه رفتن مجانی است. به‌علاوهٔ اینکه نوعی مسکّن طبیعی است و در نتیجه، آن‌طور که می‌گویند، روحیهٔ آدم را بهتر می‌کند.

با اطمینان می‌گویم «مردم قیمت‌های بالا را دوست دارند.» «چی؟» پدر شک دارد. «فکر کنم اینجا را اشتباه می‌کنی عزیزم.» «اشتباه نمی‌کنم! اسمش قیمت‌گذاری پرستیژی است. قیمت‌ها را که نگاه می‌کنند فکر می‌کنند باید چیز خوبی باشد.

(یک آخر هفتهٔ تمام مشغول یادگیری کشیدن خط چشم منحنی بودم. واقعاً یک نوع مهارت است، مثل یاد گرفتن مثلثات – با خودم فکر می‌کنم که چرا این چیزها را در مدرسه یاد نمی‌دهند؟

فرض کن یک روز یک بانکی آن همه وام به من بدهد – که هیچ‌وقت نمی‌دهد – با حقوقی که الان می‌گیرم تا ۱۹۳ سال و نیم باید قسط‌های آن را بدهم (و زندگی هم بکنم). وقتی این عدد را روی ماشین‌حساب دیدم، از هیجان زیاد بلندبلند می‌خندیدم. همه می‌گویند شکاف نسل‌ها. بیشتر شبیه ژرفنای نسل‌ها است.

قیافهٔ مردم در قطار کاملاً با زمانی که روی سکو بودند فرق دارد – خصوصاً کسانی که موفق شده‌اند روی صندلی بنشینند. آنها همان کسانی هستند که گویی کوه‌های آلپ را فتح کرده‌اند.

لازم به ذکر است که تعدادی غلط املایی در مکالمه‌های داخل گیومه‌ها وجود دارد که لحن حرف زدن یا سواد یا ویژگی‌های دیگری را در گوینده نشان می‌دهد و عمداً غلط نوشته شده است.

«قیمت‌گذاری پرستیژی.» من یک چیزهایی دربارهٔ قیمت‌گذاری پرستیژی می‌دانم – وقتی از مشتری پول بیشتری می‌گیری و آنها فکر می‌کنند که: باید چیز خوبی باشد، و مقدار زیادی از آن را می‌خرند.

«زندگی هیچ‌کس نمی‌تواند بی‌نقص باشد.»