بریده‌هایی از کتاب زندگی نه چندان عالی من

هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست. و هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

از من خواست که مثل قدیم‌ها کار کنیم چون در نتایج یک تحقیق خوانده بود که مردم وقتی با خودکار می‌نویسند ۲۵ درصد راست‌گوتر از زمانی هستند که به‌صورت آنلاین کاری را انجام می‌دهند. یک همچون چیزی.

فکر کنم بالأخره کشف کردم چگونه احساس خوبی نسبت به زندگی داشته باشم. هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست. و هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

«مردم می‌گویند ’غلبهٔ عقل بر قلب‘، اما منظورشان ’غلبهٔ بخشی از عقلشان به بخش دیگری از آن‘ است. در واقع اصلاً ’غلبهٔ عقل بر قلب‘ نیست، ’غلبهٔ عقل بر عقل‘ است.» «یا ’غلبهٔ قلب بر قلب‘؟»

با تمام وجود این مرد را می‌خواهم. صدایش را هم می‌خواهم. تفکرات و شوخی‌هایش را... نگرانی‌ها و ناراحتی‌هایش را... نظریه‌ها و کنجکاوی‌هایش را. تمام آن جنبه‌های ناشناخته‌اش را که هرگز فکرش را هم نمی‌کردم وجود داشته باشد.

«اما من بسیاری از دوست‌دخترهای او را می‌شناختم و یک عالمه دل‌شکسته دیده‌ام. اسم مستعار او را می‌دانی؟ اسمش ’الکس یک‌طرفه‘ است. چون وقتی می‌رود، دیگر برنمی‌گردد. مثل بلیط یک‌طرفهٔ دور دنیا است: هرگز در یک جا دو بار پا نمی‌گذارد. دخترهای درخشان و باهوشی را دیده‌ام که هنوز منتظر و امیدوار هستند...»

خانه‌های روشنی که در دو طرف این خیابان هستند دوست‌داشتنی‌اند، مثل کتاب قصه است، و یکسره می‌ایستم تا برای اینستاگرام عکس بیندازم.

اسم صفحهٔ اینستاگرامم را گذاشته‌ام زندگی نه‌چندان عالی من، به آدرس @mynotsoperfectlife، و تا الان ۲۶۷ فالوئر دارم! عکس‌هایی که پست می‌کنم اصلاً مسحورکننده، متظاهرانه، و اینستاگرام‌طور نیستند، کپشن هم برایشان می‌گذارم، و این کار یکی از سرگرم‌کننده‌ترین عادت‌هایی شده است که تابه‌حال داشته‌ام.

اگر من کشور را اداره می‌کردم، از دانش‌آموزان یک آزمون از چیزهایی که قرار است در تمام زندگی از آنها استفاده کنند، برای ارائهٔ «گواهی عمومی پایان آموزش متوسطه» می‌گرفتم. مثلاً: چطور خط چشم بکشیم. چطور اظهارنامهٔ مالیاتی پر کنیم. وقتی چاه دستشویی می‌گیرد و پدرمان گوشی‌اش را جواب نمی‌دهد و باید سریع آماده شویم و به مهمانی برویم، چه کار کنیم.)

«پس چرا امیدوارند؟» «چون این طبیعت انسان است که منتظر اتفاقات غیرممکن باشد.»