بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

نیک از اون آدم‌هاییه که می‌تونی باهاش یه نوشیدنی بزنی. از اون مردایی که اگه تو ماشینش بالا هم بیاری براش مهم نیست.

تی‌شرت خودنمایانه‌ای تنش است که این‌طوری بیش‌تر به او می‌آید. دوازدهمین مردی است که به زندگی‌ام وارد شده.

دیگر هیچ تجربه‌ی دست‌اولی در دنیا وجود ندارد و انگار همه‌چیز قبلاً از رسانه‌های گوناگون پخش شده است.

«برام مهم نیست با من چه رفتاری می‌کنی. فقط مواظب رفتارت جلوی بقیه باش، خُب؟ مردم خیلی زود قضاوت می‌کنن.»

تردید نکردم. در ماه‌های گذشته تردید را کنار گذاشته بودم: زود به‌سمت مشکلات می‌رفتم.

هرگز به من یاد ندادند چگونه باید شاد باشم.

ای کاش همان‌قدر که من به او فکر می‌کنم، او به من فکر می‌کرد.

مردم همیشه فکر می‌کنن که دیگران رو می‌شناسن. والدین می‌خوان باور کنن که بچه‌هاشونو می‌شناسن. زن‌ها می‌خوان باور کنن که شوهرهاشونو می‌شناسن.

تظاهر به آرام‌بودن نوعی آرامش است.

همه در اتاق به من نگاه می‌کردند. منتظر توضیح بودند. مثل مهمانی بودم که در یک مهمانی کف زمین ریده است.

احساس می‌کردم باد غرورم خالی و رفتارم احمقانه شد. احساس کردم زود باید درباره‌ی فوتبال صحبت کنم یا این‌که بگوزم.

دروغ بود. ایمی هیچ اهمیتی برای استاکس و نوشیدنی‌اش قائل نبود. حتا اگر به‌جای نوشیدنی در بطری مشروبش می‌شاشید هم ککش نمی‌گزید.

«انگار خیلی حالت بده.» «حال گه و لجنی دارم.»

آسایشگاهی بزرگ که بوی سوپ مرغ و شاش می‌داد

گربه آن‌قدر خنگ بود که از پله‌ها هم نمی‌توانست پایین بیاید.

هر چند بلیکر گربه‌ی نازی بود، اما به‌شدت احمق هم بود.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

هیچ‌وقت نفهمیدم که چرا این‌که همه دوستت داشته باشند نوعی صفت خوب محسوب می‌شود.

دخترهای باحال حتا بیش‌تر ترحم‌برانگیزند: ‌ آن‌ها حتا تظاهر نمی‌کنند که زنی هستند که خودشان دوست دارند باشند، آن‌ها تظاهر می‌کنند زنی هستند که مردها دوست دارند.

من این‌جا روی زمین گیر افتاده بودم، هر روز باید برای عالی و بی‌نقص‌بودن تلاش می‌کردم، هر روزی که هیچ شانسی برای کامل و بی‌عیب‌ونقص‌بودن نداشتم.