بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این‌که بدانند چه زمانی دهان‌شان را ببندند.

من در بی‌هدف‌بودن به‌طور غیرقابل‌انتظاری خوب هستم.

مردم این شهر از فرط بیچارگی بیش‌ازحد، همه‌چیز را به شوخی گرفته‌اند.

جهان تاریک است و بعد زمان نمایش فرا می‌رسد.

همیشه وقتی خاطره‌ای گرم را به خاطر می‌آورید ولی در خود احساس سردی دارید آزاردهنده است.

ماهایی که مثل هم با تلویزیون و سینما و حالا با اینترنت بزرگ شده‌ایم. وقتی به ما خیانت می‌شود، می‌دانیم که چه باید بگوییم. وقتی عشق‌مان در ما می‌میرد، می‌دانیم چه باید بگوییم. همه‌ی ما مثل یک فیلم‌نامه‌ی از قبل تعیین‌شده درحال بازی هستیم. زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

فکر می‌کنم یک زوج بعد از سال‌ها با هم بودن فراموش می‌کنند در نظر یکدیگر چه شگفت‌انگیز بوده‌اند.

(مادرم یک بار به من گفت به‌نظرم یک زن نباید قبل از سی‌وپنج‌سالگی ازدواج کنه و این درحالی بود که خودش زمان ازدواج با پدر ۲۳ سالش بوده) .

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

یک کپه کاهو و دو عدد گوجه‌ی ریز که در منو از آن به‌عنوان سالاد یاد شده بود.

من در بی‌هدف‌بودن به‌طور غیرقابل‌انتظاری خوب هستم.

من از ترس به خودم ریدم.»

بدترین قسمت ماجرا، چیزی که باعث می‌شود بخواهم سرم را به دیوار بکوبم، این است که: همیشه تجربه‌ی دست‌دوم را بیش‌تر دوست دارم، چون تصاویرش برایم دل‌پذیرتر است و نمایی تأثیرگذارتر دارد. آن‌طور که زوایه‌های دوربین و موسیقی متن فیلم‌ها احساسات مرا تحت‌کنترل دارند، برای من، هیچ‌چیز واقعی دیگر نمی‌تواند این‌گونه باشد. نمی‌دانم از این منظر، اصلاً انسان هستیم یا نه. ماهایی که مثل هم با تلویزیون و سینما و حالا با اینترنت بزرگ شده‌ایم. وقتی به ما خیانت می‌شود، می‌دانیم که چه باید بگوییم. وقتی عشق‌مان در ما می‌میرد، می‌دانیم چه باید بگوییم. همه‌ی ما مثل یک فیلم‌نامه‌ی از قبل تعیین‌شده درحال بازی هستیم.

همه یک دختر مرده را دوست خواهند داشت.

پدرم گذاشت و رفت و مادر لاغر و دردکشیده‌ام چاق و شاد شد، نسبتاً چاق و بسیار شاد، انگار که همیشه همین‌طور بوده است.

هیچ‌کدام از ما هدیه‌هایمان را دوست نداشتیم. هرکدام از ما چیزهایی را که هدیه داده بودیم بیش‌تر دوست داشتیم. چه پایان غافل‌گیرکننده‌ای!

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این‌که بدانند چه زمانی دهان‌شان را ببندند.

خواب مثل یک گربه می‌مانَد: تنها وقتی به‌سراغ‌تان می‌آید که محلش نگذارید.

این‌که به شریک زندگی‌تان بخندید بسیار خطرناک است.