بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

مردم همیشه فکر می‌کنن که دیگران رو می‌شناسن. والدین می‌خوان باور کنن که بچه‌هاشونو می‌شناسن. زن‌ها می‌خوان باور کنن که شوهرهاشونو می‌شناسن

من یک آدم عوضی نیستم. آدم خوبی هستم که نگاهی بی‌تفاوت دارد.

به چی فکر می‌کنی؟ چه احساسی داری؟ تو اصلاً کی هستی؟ ما با هم چه کرده‌ایم؟ در آینده چه کار خواهیم کرد؟ و چه بر سر هم خواهیم آورد؟

فکر می‌کنم یک زوج بعد از سال‌ها با هم بودن فراموش می‌کنند در نظر یکدیگر چه شگفت‌انگیز بوده‌اند. اولین دیدارمان را به خاطر می‌آورم، این‌که چطور مفتونت شده بودم، و حالا لحظه‌ی مناسبی است که بگویم، هنوز هم مفتونت هستم و این یکی از چیزهایی است که درباره‌ات دوست دارم: تو فوق‌العاده‌ای.»

گفته شده عشق باید بدون قید‌وشرط باشد. این قانونش است. همه همین را می‌گویند. اما اگر عشق مرزی نداشته باشد، حدی نداشته باشد، قید و شرطی نداشته باشد، چرا باید کسی تلاش کند کار درست را در یک رابطه‌ی عاشقانه انجام بدهد؟ اگر بدانم که کسی عاشقم است و دیگر هیچ‌چیز برایش مهم نیست، دیگر چه چالشی باقی می‌ماند؟ من قرار است نیک را با همه‌ی کم‌وکاستی‌هایش دوست بدارم. و نیک هم قرار است مرا با همه‌ی ویژگی‌های شخصیتی‌ام دوست داشته باشد. اما مشخص است که هیچ‌کدام از ما این‌طور نیستیم. این مرا به این فکر می‌اندازد که همه در اشتباه‌اند و عشق باید شرطوشروط فراوانی داشته باشد. در عشق باید دو شریک وجود داشته باشد که همیشه در بهترین حالت‌شان باشند. عشق بی‌قیدوشرط عشق بدون نظم‌وترتیب است. و همان‌طور که همه دیده‌اند، عشق بدون نظم‌وترتیب مصیبت است.

همگی طوری می‌خندند که انگار گشنگی‌کشیدن سرگرم‌کننده است. مردم این شهر از فرط بیچارگی بیش‌ازحد، همه‌چیز را به شوخی گرفته‌اند.

خبر تازه‌ای نیست؟» «هیچ‌چی. هیچ‌خبر گهی نشده.»

همسرم دیگر همسرم نبود، بلکه تبدیل به سیم‌خارداری شده بود که جرئت نمی‌کردم برای بازکردنش به او نزدیک شوم.

زمانی تعداد زیادی از نویسندگان مجلات به‌خاطر اینترنت، رکود اقتصادی و مردم امریکا که ترجیح می‌دادند به‌جای مطالعه، تلویزیون تماشا کنند و بازی کامپیوتری انجام بدهند و به‌شکل اینترنتی با دیگران دوست شوند، از دور خارج شده بودند. اما هیچ اپلیکیشنی برای سرکشیدن یک لیوان نوشیدنی در یک روز گرم در کافه‌ای خنک و تاریک نوشته نشده بود. دنیا همیشه به نوشیدن نیاز داشت.

همیشه وقتی خاطره‌ای گرم را به خاطر می‌آورید ولی در خود احساس سردی دارید آزاردهنده است.

مجبور نیستی همه‌ی این سختی‌ها را تنهایی تحمل کنی.

از نظر من اگر یکی از طرفین راضی نباشند، چیزی به‌نام تفاهم وجود خارجی نخواهد داشت،

مهم‌ترین موضوع اینه که اون واقعاً خوشحالت می‌کنه.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

آن‌ها مثل بازیگرانی که زمان دقیق ایفای نقش خود را در صحنه‌ی تئاتر می‌دانند در زندگی من در رفت‌وآمد بودند. یکی که از در بیرون می‌رفت، دیگری وارد می‌شد. در مواقع نادری که مجبور بودند با هم در یک اتاق باشند، جوری رفتار می‌کردند که انگار این موقعیت آزارشان می‌دهد.

مادر سرسخت‌مان درحال مرگ بود. پدرمان هم تقریباً داشت می‌مُرد. ذهن کثیف و قلب رقت‌انگیزش به‌سوی نابودی پیش می‌رفتند. اما به‌ نظر می‌رسید در مسابقه‌ی مرگ، مادر درحال شکست‌دادن اوست.

همیشه وقتی خاطره‌ای گرم را به خاطر می‌آورید ولی در خود احساس سردی دارید آزاردهنده است.

خواب مثل یک گربه می‌مانَد: تنها وقتی به‌سراغ‌تان می‌آید که محلش نگذارید.

ایمی مرا به این باور رساند که من یک استثنا هستم که موفق شده‌ام در رقابت رسیدن به سطحی که او دارد شرکت کنم. این هر دومان را می‌ساخت و درعین‌حال خراب می‌کرد، چراکه یارای پاسخ‌گویی را به چنین عظمتی نداشتم. من انسان آسایش و میان‌مایگی بودم و این باعث می‌شد از خودم متنفر باشم. و در نهایت، او را به‌خاطر این ضعف خود مجازات کردم. او را تبدیل به موجود شکننده و آزاردهنده کرده بودم. در ابتدا خود را طوری دیگر نشان داده بودم و بعد کاملاً ذات حقیقی خود را به نمایش گذاشتم. از آن بدتر، خودم را قانع کرده بودم که دلیل زندگی مرارت‌بار ما اوست.

از این‌که مردی اشک‌های زنانه‌اش را نادیده بگیرد می‌ترسد.