بریده‌هایی از کتاب سربلند

بابت موبایل‌هایشان خیلی حرص می‌خورد. می‌گفت: «این موبایل‌ها دین و فرهنگشون رو از بین برده!»

آدم تو همین چیزای خُرد مدیون می‌شه. خوب‌شدن از همین جاهاست که اگه رعایت نکنی هرچی هم زور بزنی آدم نمی‌شی! سرش را از پنجره دزدید. آدم با این کارا صمٌ بکمٌ عمیٌ می‌شه. یعنی چی؟! یعنی خدا به دهن و گوشِت مهر می‌زنه و دیگه به راه راست هدایت نمی‌شی. تلاش هم می‌کنی، اما نمی‌شه.

اگه تونستی کتابی رو ترویج کنی که با اون زندگی حتی یه نفر رو متحول کنه، یعنی راه بسیج رو خوب فهمیدی!

یک شب دو تایی سفرهٔ حضرت رقیه (س) انداختیم. پارچهٔ سبزی را سفره کردیم. نمی‌دانم از کجا بوتهٔ خار پیدا کرد. روی چند تا کوزهٔ کوچک گِلی «یا حسین» و «یا رقیه» نوشت. خشت و فانوس و شمع و رطب و خوراکی‌ها را یکی‌یکی چیدیم. تمام این مدت زیر لب مداحی زمزمه کرد و نالید. وقتی سفره تکمیل شد، دوتایی نشستیم و یک دل سیر گریه کردیم.

یک شب رسد که شام فراقت سحر شود/ خورشید عارضت ز حرم جلوه‌گر شود/ با طول غیبتت نشود کم امید ما/ این روزگار تلخ، زمانی به‌سر شود..

اصرار می‌کرد هر روز صبح حدیث جدیدی روی بُرد گردان نصب کنم که نیروها بخوانند.

دلش که می‌گرفت پناه می‌برد به مناجات امیرالمؤمنین (ع).

«گناه یعنی خداحافظ حسین!»

روی حجابمان غیرت به‌خرج می‌داد. می‌گفت: «مانتو هر چقدر هم بلند و گشاد باشه؛ آخرش چادر نمی‌شه؛ میراث خاکی حضرت زهرا چادره. شما باحجاب باشید، چهار نفر هم که به شما نگاه کنند یه‌ذره حجابشون رو خوب می‌کنن.»

شب‌ها حافظ می‌خواند و می‌خوابید.