بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

ما اینجا کتاب‌های دینی کم داریم و بیشتر از طریق سخنرانی‌هایی که توی ایران انجام می‌شود جواب سؤالاتمان را می‌گیریم؛ مثلاً من خودم از سخنرانی‌های رائفی‌پور و پناهیان خیلی استفاده کرده‌ام. مباحثشان هم خیلی متنوع است؛ مثلاً آقای پناهیان و رائفی‌پور هم‌زمان در مورد ولایت بحث‌هایی کردند که برای من خیلی جالب بود. این‌طوری حرف‌هایشان هم قابل‌مقایسه است.

در سومین نمایشگاه در لاهه، یک خانم تحصیل‌کرده‌ای آمد و آشنا شد با این حرکت. گفت درباره چیست؟ هدفتان چیست؟ دغدغه‌تان چیست؟ صحبت کرد و خیلی کنجکاو شد. از اینکه وقت گذاشت و از جنس سؤالاتش متوجه شدم که واقعاً برایش مهم است و از جنبهٔ جالب‌بودن گذشته است. خیلی جدی شد قضیه. تقریباً آخر صحبت‌ها گفت حیف است. گفتم چرا حیف؟! گفت خیلی دوست دارم بیایم ولی من که مسلمان نیستم. گفتم ای‌بابا، برای چی حیف؟ ما اصلاً آمده‌ایم که شما را دعوت کنیم. گفت خب من مسلمان نیستم. گفتم خب چه عیبی دارد؟ گفت یعنی عیب ندارد؟! گفتم نه. می‌خواستم بهش بگویم ولی نگفتم؛ در دلم گفتم باور کن من هم مسلمان نیستم. بیا دوباره مسلمان شویم.

بعدها فهمیدم خداوند خودش ذره‌ذره سؤالاتی را که در قلب انسان است هدایت می‌کند و خودش به آن‌ها پاسخ می‌دهد؛ این‌گونه درجه‌به‌درجه بر علم انسان افزوده می‌شود.

در برخی از روایات تأکید شده که حتی اگر پایی نداشتی، بر روی دو زانو یا با کشیدن سینه‌هایت روی زمین به سمت امامت حرکت کن.

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین علیه السلام از منزلش خارج شود، اگر پیاده باشد خداوند بابت هر قدمش یک حسنه می‌نویسد و یک گناه از او محو می‌کند. وقتی به حرم می‌رسد، خداوند او را جزء صالحان برگزیده می‌نویسد. وقتی مناسکش تمام می‌شود، خداوند نام او را جزء فائزان و رستگاران می‌نویسد. وقتی می‌خواهد بازگردد، فرشتهٔ الهی در مقابلش قرار می‌گیرد و می‌گوید که رسول خدا صل الله علیه وآله به شما سلام می‌رساند و مژده می‌دهد عملت را از سر بگیر که تمام گناهان گذشته‌ات بخشیده شده است.»

پای پیاده و به شوق رسیدن به محبوب گام برداشته‌اند و زیر لب با محبوب رازونیاز کرده‌اند که: «گر عشق حرم باشد، سهل است بیابان‌ها...»

حتی اگر پایی نداشتی، بر روی دو زانو یا با کشیدن سینه‌هایت روی زمین به سمت امامت حرکت کن.

یکی از همکارانم یک زن سی‌ساله بود که افسردگی گرفته بود. من برایش توضیح دادم یکی از خوبی‌های اسلام این است که مسلمان‌های مؤمن کمتر دچار افسردگی می‌شوند؛ چون به یاری و کمک خدا باور دارند. همین مسئله توجهش را جلب کرد و شروع کرد به تحقیق دربارهٔ اسلام؛

محکم می‌گویند به هیچ دینی اعتقاد نداریم، خدا را قبول نداریم. درک این موضوع برای ما چندان راحت نیست؛ البته برای آن‌ها هم درک باورهای ما راحت نیست؛ یعنی فعلاً دغدغه‌شان هم نیست. در طول هفته فقط کار می‌کنند و آخر هفته هم می‌روند تفریح. اصلاً چندان وقتی نمی‌گذارند برای فکرکردن. بعد هم به شدت تحت‌تأثیر رسانه‌هایند و توی شرایط فعلی با این تندروی‌ها و خشونت‌های داعش، چندان حس خوبی نسبت به مسلمان‌های دین‌دار ندارند؛ ولی اگر بتوانی کارکرد و کاربرد دین را توی همین زندگی امروزی‌اش نشان بدهی، راحت‌تر می‌پذیرند.

من هر روز و هر شب الکلی‌هایی را می‌دیدم که افتاده بودند توی جوی آب. ولگردهایی که تا کمر توی سطل زباله بودند؛ یعنی می‌دیدم که غرب هم آسیب‌های بسیاری دارد.

عکس‌ها و فیلم‌ها را به دوستانم نشان دادم. هاج‌وواج مانده بودند. اصلاً برایشان غیرقابل‌فهم بود. باور نمی‌کردند این روزها و این شب‌ها مردم این‌طور از زائران امام پذیرایی می‌کنند فقط به عشق امام حسین علیه السلام؛ مخصوصاً وقتی می‌شنیدند امام حسین علیه السلام ۱۴۰۰ سال پیش شهید شده‌اند می‌پرسیدند واقعاً شما برای کسی که ۱۴۰۰ سال قبل کشته شده طوری عزاداری می‌کنید که انگار همین دیروز کشته شده؟! آن‌ها اصلاً این رابطهٔ بین ما و امام را درک نمی‌کنند

از اول که در این مسیر افتاده بودیم، پله‌پله و قدم‌به‌قدم داشتیم می‌دیدیم که این کار جدی‌جدی دست ما نیست. یک وقت هست که چون امام حسین علیه السلام را دوست داری و ارادت داری به ایشان، به زبان می‌آوری و می‌گویی دست امام حسین علیه السلام است؛ ولی یک وقت هست که می‌بینی و لمس می‌کنی که واقعاً دست حضرت علیه السلام است.

«امام حسین علیه السلام قلبشان را فدای خدا کردند و خدا هم میلیون‌ها قلب را به امام حسین علیه السلام داد.»

حجاب یک درجهٔ معنوی است و یکی از زیبایی‌های دین تا نشان دهید که برای خدا یک بنده‌اید.

شیطان یک‌باره شما را از صراط مستقیم کنار نمی‌برد؛ آهسته‌آهسته نفوذ می‌کند و جهت را عوض می‌کند.

این‌ها توی حرف و کار ناحق خودشان این‌قدر پابرجایند، چرا ما برای حرف حق خودمان معطلیم و بیکار.

شنیدم و دیدم که امام حسین علیه السلام چه کرده: حج را رها کرده، به طرف کوفه رفته و بچه‌هایش را در این راه فدا کرده است. فهمیدم باید همیشه به ناحقی اعتراض کرد. ناحقی به نظر من همیشه و همه‌جا یک شکل نیست. می‌تواند اشکال مختلفی پیدا کند. چند روز پیش به حرم رفته بودم و کمی آب توی استکانم مانده بود. آن را جلوی حرم دور انداختم. بعد به خودم گفتم تو جلوی حضرت امام حسین علیه السلام هستی. او را بی‌آب کشتند و تو این یک‌ذرّه آب را اسراف می‌کنی؟ یعنی گاهی حق و ناحق می‌تواند این‌قدر جزئی باشد؛

«أَینَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ»

گفتم: «آقا دمتان گرم. اینجا هیئت هم دارد؟!» گفتند: «پس چی فکر کردی؟ که امام حسین اینجاها نمی‌آید؟!»

آن‌ها اصلاً این رابطهٔ بین ما و امام را درک نمی‌کنند.