بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

نگاه می‌کنی چیزهایی که دربارهٔ ما مسخره می‌کنند خودشان کامل رعایت می‌کنند. دخترانشان را خیلی زود شوهر می‌دهند و کلاً زود ازدواج می‌کنند. حجاب‌هایشان کامل است. اعتقاد کاملی به مباحث دینی‌شان دارند. توی همین بحث‌ها بود که فهمیدم بزرگان یهودی تمام مبانی و مباحث ظهور را بهتر از ما می‌دانند.

به نظر من اربعین یک تمرینی است برای کارهایی که بعدها شیعه می‌خواهد در دورهٔ ظهور انجام بدهد.

اعتقاد کامل هم دارم که این اربعین حتماً به ظهور امام ختم می‌شود. حالا عمر ما باشد یا نباشد مهم نیست؛ ولی باید اسممان را جزء سربازان اربعین بنویسند.

چون وقتی تنها می‌شوی نقصت را حس می‌کنی، ترست را حس می‌کنی، بعد می‌گویی خدا. خدا بهت می‌گوید جانم. من این را حس کردم. با تمام وجودم هم آن تنهایی را حس کردم و هم آن جانمِ خدا را.

خانواده و اهل‌بیت علیهم السلام او هم مثل پیامبر صل الله علیه وآله بهترین الگوهای ما هستند. زیارت و بخصوص زیارت اربعین یکی از بهترین راه‌ها برای ارتباط با این الگوهاست

اعتقاد من این است که زیبایی و پوست بدن و... همگی زودگذرند و ما همه پیر می‌شویم. دنیا همین است دیگر. مهم این است که بیاموزیم روح شخص را دوست داشته باشیم و نه بدنش را.

تصویری که ما از انسان‌ها در جوامع غربی می‌بینیم این است که مردم آنجا زندگی‌های خوب، رابطه‌های آزاد و... دارند؛ اما همان‌طور که گفتم رسانه‌ها به شما دروغ می‌گویند و می‌خواهند افکارتان را شکل بدهند. می‌خواهند قدم‌به‌قدم چیزهایی را بپذیرید که عادی و طبیعی نیستند. اگر فقط یک ساعت بنشینید و تفکر کنید حقیقت را در خواهید یافت دربارهٔ اینکه چه چیزی عادی و طبیعی است و چه چیزی نه.

ما هم ممکن است بعضی از همین آسیب‌ها را توی جامعهٔ اسلامی داشته باشیم؛ اما به نظر من آن آسیب‌ها دقیقاً مال همان جاهایی است که به نظر دین عمل نکردیم و خواستیم از غربی‌ها تقلید کنیم، توسعه پیدا کنیم و مرفّه شویم. آن وقت دچار آسیب‌های آن‌ها هم شدیم.

از آن‌طرف توی آن ده سال با لایه‌های عمیق‌تر جامعهٔ غرب آشنا شده بودم؛ لایه‌هایی که توی نگاه‌های اول و ماه‌های اول چندان به چشم نمی‌آید. من هر روز و هر شب الکلی‌هایی را می‌دیدم که افتاده بودند توی جوی آب. ولگردهایی که تا کمر توی سطل زباله بودند؛ یعنی می‌دیدم که غرب هم آسیب‌های بسیاری دارد.

از دیرباز و در میان همهٔ اقوام و ملل، پیاده‌رفتن مسافر به سمت مقصد نشانه‌ای است از شوق و اشتیاق، خضوع و خشوع و عزم و اراده؛ و از همین‌روست که در بسیاری از آیین‌های دیگر، پیاده‌روی‌های فردی یا جمعی به شکل برنامه‌های سلوکی و عرفانی یا سیاسی، بی‌سابقه نیست.

اسم خودشان را گذاشته‌اند خانواده؛ اما وقتی با هم می‌روند بیرون هرکس سهم خودش را حساب می‌کند. می‌گویم: «مگر این زن تو نیست؟!» می‌گوید: «چرا ولی خب وقتی دارد حقوق می‌گیرد چه اشکال دارد پول غذایش را خودش حساب کند؟» یعنی این‌قدر ممکن است از عاطفه خالی شوند.

«امام حسین علیه السلام قلبشان را فدای خدا کردند و خدا هم میلیون‌ها قلب را به امام حسین علیه السلام داد.»

اصولاً هر چیزی که باارزش باشد آسان به دست نمی‌آید؛ مثل همین زیارت کربلا.

آن‌جا بود که من تنها شدم و فهمیدم تنهایی گاهی چه نعمت بزرگی است. چون کمی زودتر از همه‌جا ناامید می‌شوی و دستت را بلند می‌کنی و می‌گویی خدا.

آن سال‌هایی که می‌خواستم بیایم اروپا، بعضی از هم‌سن‌وسال‌هایم به حال من غبطه می‌خوردند. می‌گفتند حالا می‌روی اروپا و عشق و حال می‌کنی. فکر می‌کردند حالا اروپا بهشت است. خانه و زندگی، پول، گشت‌وگذار و همه‌چیز آماده است؛ ولی من از وقتی رسیدم لندن تا الآن روزی سیزده‌چهارده ساعت دارم کار می‌کنم؛

اربعین فقط یک حرکت و اتفاق شیعی نیست؛ یک اجتماع انسانی است که می‌تواند محل اجتماع همهٔ عدالت‌خواهان جهان باشد. همهٔ آن‌هایی که از این ظلم و وضعیت خسته شده‌اند و راه دیگری هم برای تغییر این اوضاع نه می‌شناسند و نه به نظرشان وجود دارد

نام سیدمحمود زد روی شانه‌اش و گفت: «آقا اگر دلت رفته بیا برویم کربلا...» بعدها به سیدمحمود گفتیم: «چه جرئتی داشتی تو! یارو رئیس‌پلیس است. باید همیشه فاصله‌ات را با او حفظ کنی.» گفت: «ولش کن. جرئت نمی‌خواهد که. دلش رفته بود به خدا. آمده بود سمت عکس بین‌الحرمین می‌گفت که این جمعیت کجا هستند؟ چرا می‌روند؟ جریان چیست؟ رفته بود توی فضای این عکس‌ها.»