بریده‌هایی از کتاب روان‌درمانی چیست؟

با شادمانی زیاد دروغ می‌گوییم. شادی در خوشبختی تقریباً غیرقابل تشخیص یا ناچیز به نظر می‌رسد؛ اما شادمانی مصرانه و بی‌امان، ارتباط اندکی با رضایت حقیقی دارد. افراد شاد حالت سرخوشی را تنها برای شاد بودن نمی‌خواهند و نمی‌توانند تحمل کنند که غم به هر شکلی وجود داشته باشد، چرا که احساس یأس و اندوه درونی‌شان بسیار غامض و به طور بالقوه توان‌فرسا است. به چیزی که علاقه داریم اما نتوانستیم به آن برسیم حمله می‌کنیم و با لکه‌دار کردن آن دروغ می‌گوییم. افرادی را که زمانی می‌خواستیم با آن‌ها دوست باشیم، مشاغلی که زمانی امیدوار به کسب آن‌ها بودیم و شیوه‌های زندگی که زمانی به آن‌ها چشم‌داشتیم را رد می‌کنیم. هدف دشواری که به شکل دردناک از دسترس ما دورمانده را پیکربندی می‌کنیم، به امید این‌که لازم نباشد فقدان آن را به طور کامل در ذهن خود ثبت نماییم. به واسطهٔ بدگمانی تعمیم‌یافته که همه‌چیز و همه‌کس را از دریچه آن می‌نگریم تا حس درماندگی را در رابطه با یک یا دو موضوع از خود برانیم، دروغ می‌گوییم

الگوی عدم تعادل‌های ما به ناپختگی بنیادینی ارتباط دارد و نشانه‌هایی در خود دارد مبنی بر این‌که در دوران کودکی با مسائلی درگیر بودیم که خارج از توانمان بوده است.

روان‌درمانی اختراعی است که به بهبود عملکرد عاطفی ما کمک می‌کند. روان‌درمانی به گونه‌ای طراحی‌شده که مشکلات زیادی را رفع کند، مشکلاتی چون فهم خودمان، اطمینان به دیگران، ارتباط موفق، احترام به توانایی‌ها، احساس آرامش کافی، اطمینان خاطر، صداقت، صراحت و حس شرم نداشتن.

ممکن است گمان کنیم انسان‌های خودخواه کسانی هستند که در نتیجهٔ محبت بیش از حد بیمار شدند، اما عکس این تصور درست است: فرد خودخواه کسی است که از محبت سیراب نشده است. باید در سال‌های نخست زندگی، خودمحوری بدون هیچ موانعی محقق شود تا سال‌های بعدی زندگی را خراب نکند و دست از سر ما بردارد

بدون هیچ توهمی باید اذعان کرد علی‌رغم همهٔ پیشرفت‌هایی که در فناوری و امکانات مادی داشتیم، در هنر فراهم کردن دوران عاطفی سالم برای کودکان، چندان از نسل‌های قبلی پیشرفته‌تر نیستیم؛ بنابراین شکست‌های متعدد، زندگی‌های نامطمئن و روان‌های درهم‌شکسته، کاهش آسیب‌های آغازین را نشان نمی‌دهد. به خاطر خباثت یا بی‌تفاوتی نیست که در فراهم نمودن دوران کودکی نسبتاً خوب ناکام ماندیم، بلکه راه زیادی در پیش داریم تا نحوهٔ درست عشق ورزیدن را بیاموزیم. کار ساده‌ای به نظر می‌رسد اما در عمل بی‌نهایت پیچیده است.

روان‌درمانی نمی‌تواند رنج‌های ذاتی وجودی را از میان ببرد، اما می‌تواند ما را طوری مجهز کند که با اندکی شجاعت و متانت بیشتر به مقابله با آن‌ها برخیزیم.

روان‌درمانی صرفاً پاسخی پیچیده به پریشانی‌هایی عادی است که گریبان‌گیر آدمی می‌شود.

در حقیقت ما زمان حال را از دریچهٔ تنگ گذشته زندگی می‌کنیم.

آن‌ها می‌دانند که درون هر فرد بزرگسال، کودکی سردرگم، خشمگین و آسیب‌دیده، در تمنای پذیرش حرف و نظر و واقعیتش نشسته است. آن‌ها درک می‌کنند که این کودک بایستی خود را بازشناسد. می‌دانند که این کودک خواهان شنیده شدن حرف‌هایش هست، حرف‌هایی که شاید در حالت گریان و در قالب زمزمه‌هایی که به سختی قابل فهم باشد، برخلاف بلوغ ظاهری و تسلط بر خویشتنی است که تداعی‌گر بزرگسالی است.

در زمستان‌ها و تابستان‌های بلند دوران کودکی، رفتارهای بزرگسالان اطراف ما، عمیقاً شخصیت ما را شکل می‌دهند.