بریده‌هایی از کتاب روان‌درمانی چیست؟

علل آسیب‌های دوران کودکی که برای ما اتفاق می‌افتد، به ندرت از بیرون برجسته و چشمگیر به نظر می‌رسد، اما آثار آن‌ها غالباً قوی و ماندگار است. شکنندگی دوران کودکی به حدی است که نیازی نداریم اتفاق هولناکی برای ما رخ دهد تا دچار ازهم‌پاشیدگی عمیق شویم.

درواقع کسانی که مسبب آسیب‌های آغازین ما بودند، چنین قصدی نداشتند؛ بلکه خودشان آسیب‌دیده و در تقلا برای دوام بودند. بدین ترتیب می‌توانیم تصویری اندوهناک، اما دلسوزانه‌تر از جهانی ترسیم کنیم که در آن مشقت‌ها و اضطراب‌ها، کورکورانه به نسل‌های بعدی منتقل شوند. تجربهٔ چنین بینشی درست است و باعث ترس کمتری می‌شود. کسانی که به ما آسیب زدند موجوداتی برتر و توانمند نبودند که نقاط ضعف ما را تشخیص داده و حمله‌ور شدند، بلکه خودشان آزرده و آسیب‌پذیر بودند که نهایت تلاششان مقابله با انبوهی از غم‌های پنهان بود؛ غم‌هایی که در زندگی روزمره محکوم به آن هستیم.

روان‌درمانی نمی‌تواند رنج‌های ذاتی وجودی را از میان ببرد، اما می‌تواند ما را طوری مجهز کند که با اندکی شجاعت و متانت بیشتر به مقابله با آن‌ها برخیزیم.

افراد شورشگر در حقیقت کسانی هستند که اطاعت‌پذیری بیش از حدی از آن‌ها خواسته شده است.

هرگاه برای مهار و کنترل احساسات تلخ و ناراحت‌کننده خود وابستگی دیوانه‌واری به چیزی (هر چیزی که باشد) پیدا می‌کنیم معتاد شده‌ایم.

پدر یا مادر خشن، ما را به سمت تسلیم‌پذیری و ناتوانی از اعتراض و مخالفت سوق می‌دهد. مراقبت و حفاظت بیش از حد والدین باعث می‌شود کودک ترسو شود و در مواجه با موقعیت‌های پیچیده وحشت کند. والدین پرمشغله و بی‌اعتنا عامل شکل‌گیری شخصیت به شدت توجه طلب در کودک است. هر رفتار ما همواره منطق و پیش‌زمینه‌ای دارد. می‌توانیم بگوییم عدم تعادل‌ها ریشه در گذشته دارد، چون بازتاب‌دهندهٔ غرایز و نحوهٔ اندیشیدن در دوران کودکی است.

در اغلب اوقات صدای درون ما به هیچ وجه مهربان نیست، بلکه صدایی شکننده و تنبیه‌کننده، یا وحشت‌زده و تحقیرآمیز است

خصوصیات شخصیتی و ذهنیت‌هایی که در واکنش به یک یا دو بازیگر محوری (پدر مادر) در دوران کودکی شکل‌گرفته‌اند، تبدیل به الگوی ما برای تفسیر رفتارهای دیگران می‌شود. به عنوان مثال، شوخ‌طبعی و اندکی دیوانه‌بازی برای جلب توجه مادری بی‌علاقه است که در بزرگسالی تبدیل به طبع ثانویه ما می‌شود.

فرد به اصطلاح خودشیفته در حقیقت روان شب زده‌ای است که در سال‌های ابتدایی از فرصت تحسین شدن بیش از حد و نامعقول محروم مانده است.

کسانی که مسبب آسیب‌های آغازین ما بودند، چنین قصدی نداشتند.