بریده‌هایی از کتاب روان‌درمانی چیست؟

از نظر کودک شنیدن صدای مشاجره و دعوا (همراه با کوبیدن در و فحاشی) می‌تواند فاجعه‌آمیز باشد، انگار حس امنیت‌اش متلاشی شده است. در ادراک کودک هیچ گونه شواهدی دال بر این‌که مشاجره بخشی از رابطهٔ عادی است وجود ندارد.

در مواجه با پدر یا مادر به شدت رقابت‌جو به الگوی کسب دستاوردهای کمتر پناه می‌بریم.

نگرانی دیگر این است که روان‌درمانی جایگزین پرهزینهٔ دوستی و نشان‌دهنده ناکامی ما در همدلی و مهربانی برای یافتن دوستان حقیقی شود؛ اما در دفاع از این دوستی، از قوانین و مقررات حاکم برنهاد روان‌درمانی غفلت شده است. ما نمی‌توانیم از یک دوست معمولی انتظار داشته باشیم که با هوشمندی، توجه و مداومت فراوان، به صورت هفتگی به مشکلات پنهان ما گوش دهد، نیازهای خود را کنار بزند و تفسیرهای ظریفی از سوابق گذشته ما تا دوران کودکی تدوین کند.

اگر کودکی را ملزم به موفقیت سازیم به همان اندازه زیان‌بار است که او را ملزم به شکست بدانیم. در هر دو وضعیت نیازهای رشد کودک، قربانی نیازهای روانی پدر و مادر می‌شود. عشق خالص و صمیمانه در این حوزه خنثی است؛ چنین عشقی به معنای ملزم ساختن فرد به موفقیت یا ناکامی نیست بلکه به معنای این است که اجازه دهیم در چهارچوب شرایط و توانایی‌های خودش رشد کند، چهارچوبی که می‌تواند با معمولی بودن و یا شاید استثنایی بودن آن فرد همخوانی داشته باشد.

این بخشی از تراژدی انسان است که نه‌تنها چیزهای زیادی برای پنهان کردن داریم بلکه خودــ فریب‌های بالفطره و دورغگوهای ماهری هم هستیم.

درون هر فرد بزرگسال، کودکی سردرگم، خشمگین و آسیب‌دیده، در تمنای پذیرش حرف و نظر و واقعیتش نشسته است.

از گذشته‌های خود دوری می‌کنیم چرا که بخش بزرگی از آن می‌تواند دردناک باشد. در بررسی گذشته‌ها ممکن است دریابیم نسبت به افراد خاصی که تنها باید دوستشان می‌داشتیم، خشمگین و رنجیده‌خاطر هستیم. ممکن است به دلایل بی‌کفایتی و گناهکاری بسیاری از اشتباهات و قضاوت‌های نادرستمان پی ببریم. ممکن است بفهمیم علی‌رغم این‌که می‌خواستیم انسان‌های شرافتمند و مطیع قانون باشیم، خیال‌هایی منحرف و نادرست در سر داشته‌ایم. ممکن است متوجه شویم چه میزان مسامحه‌کاریِ تهوع‌آوری داشته‌ایم که نیازمند تغییر در روابط و فعالیت‌های کاری بوده است. این بخشی از تراژدی انسان است که نه‌تنها چیزهای زیادی برای پنهان کردن داریم بلکه خودــ فریب‌های بالفطره و دورغگوهای ماهری هم هستیم. تکنیک‌های فریب دادن ما چندگانه و تقریباً نامرئی هستند.

سرچشمه‌های عدم تعادل نه بر ما و نه بر دیگران آشکار نمی‌شود و این موضوع را پیچیده می‌کند؛ در نتیجه به طور قطع نمی‌دانیم که چرا فراری هستیم، عصبانی می‌شویم، مغرور و پرافاده هستیم، کارهایمان را در مُوعد مقرر انجام نمی‌دهیم، به شدت به کسانی که دوستشان داریم می‌چسبیم. به این دلیل که منابع عدم تعادل‌ها در دسترس ما نیستند، نمی‌توانیم منابع مهم همدردی در رابطه با این آسیب‌ها را به دست آوریم و دنیا ما را بر مبنای رفتارهایی که این آسیب‌ها الهام‌بخش آن بودند، مورد قضاوت قرار می‌دهد و نه بر مبنای خود این آسیب‌ها. آسیب ممکن است از حس دیده نشدن آغاز شده باشد ــ پدیده‌ای که به قدر کافی دردناک است ــ اما در چشم دنیایی که نمی‌خواهد چیز بیشتری بداند ما به شکل تهوع‌آوری خودنما هستیم.

در دوران کودکی مطلوب، رابطه با مراقبان، پایدار، مستحکم و بلندمدت است. اطمینان داریم مراقبان فردا و روزهای بعد کنار ما خواهند بود. مراقبان دمدمی‌مزاج یا سست نیستند، آن‌ها به شکل ملالت‌باری قابل پیش‌بینی هستند و از این‌که کمک‌هایشان را مسلم بدانیم خشنود می‌شوند. در نتیجه در روابط ما اعتماد شکل می‌گیرد که در سراسر زندگی با ما پیوند خورده است.

بررسی گذشته‌ها ممکن است دریابیم نسبت به افراد خاصی که تنها باید دوستشان می‌داشتیم، خشمگین و رنجیده‌خاطر هستیم. ممکن است به دلایل بی‌کفایتی و گناهکاری بسیاری از اشتباهات و قضاوت‌های نادرستمان پی ببریم. ممکن است بفهمیم علی‌رغم این‌که می‌خواستیم انسان‌های شرافتمند و مطیع قانون باشیم، خیال‌هایی منحرف و نادرست در سر داشته‌ایم. ممکن است متوجه شویم چه میزان مسامحه‌کاریِ تهوع‌آوری داشته‌ایم که نیازمند تغییر در روابط و فعالیت‌های کاری بوده است. این بخشی از تراژدی انسان است که نه‌تنها چیزهای زیادی برای پنهان کردن داریم بلکه خودــ فریب‌های بالفطره و دورغگوهای ماهری هم هستیم. تکنیک‌های فریب دادن ما چندگانه و تقریباً نامرئی هستند.