بریده‌هایی از کتاب نامه ای عاشقانه از تیمارستان ایالتی

آدم وقتی واقعاً قدرِ بقیه رو می‌دونه که یه چند سالی از مرگ‌شون بگذره.

و شکارچی‌یی مهربان پیش می‌آید مسلح به گلِ سرخ.

چه‌ت شده؟ اگه خودت رو بذاری جای من، می‌فهمی علافی یعنی چی. ولی من نقشم رو اون‌قدر خوب بلدم بازی کنم که همه فکر می‌کنن سرم خیلی شلوغه.

نمی‌توانم به کسی که دوستش دارم بگویم: «سلام، گلِ قشنگم. چه‌طوری مرغِ عشقِ نازم؟»

آدم وقتی واقعاً قدرِ بقیه رو می‌دونه که یه چند سالی از مرگ‌شون بگذره.

پدرم گفت: فصل ۲۰ «همه‌چیز درست می‌شه.» فصل ۲۱ گفتم: «آره. فصل ۲۲ اون‌ها من رو می‌فرستن فصل ۲۳ دیوونه‌خونه. فصل ۲۴ همه‌چیز فصل ۲۵ مرتب می‌شه. فصل ۲۶ مطمئن باشین.»

خیلی دوستت دارم، جین. تو تنها کسی هستی که مرا درک می‌کند. تو تنها کسی هستی که می‌فهمد چه می‌گویم: خرگوش‌کوچولویی آشفته در جنگلی پر از ببر.

نمی‌توانم به کسی که دوستش دارم بگویم: «می‌آی باهم بریم تو یه غار و ذرتِ بوداده بخوریم؟» یا بهش بگویم: «دوست داری سوارِ یه جفت ماهی قرمز بشیم و تا آلاسکا شنا کنیم؟» * نمی‌توانم بگویم.

شروع کردم به قصه گفتن: «روزی روزگاری در نپتون نژادی از عقرب‌های پنج‌سر زندگی می‌کرد.» گفت: «چه بی‌مزه. شروعش که خیلی فسیل بود. تازه، اتمسفرِ سطحِ نپتون یخ‌زده‌ست. عقربِ پنج‌سر چه‌طوری می‌تونه بدونِ اتمسفر زندگی کنه، ها؟» سکوتی طولانی حاکم شد.

چرا اصلاً با استلا آشنا شدم؟ چرا عاشقش شدم؟ چرا؟ چرا؟ چرا؟ چرا عاشق کسی شدم که شانس رسیدن به او یک در میلیون است؟ مگر چه گناهی کرده‌ام که مستحقِ چنین عذابی‌ام؟ جین، برایم دعا کن. دعا کن که خدا بر من رحمت آورد. لطفاً برایم دعا کن.