بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

ایراد عمدهٔ زندگی بلندپروازانه و جاه‌طلبانه از دید اپیکور این است: بعد از این‌که فرد آن‌چه را که خواسته با سختی به دست می‌آورد به دنبال به دست آوردن چیزی می‌رود که سخت‌تر و خطرناک‌تر است.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی. اپیکور، فیلسوف یونانی لذت‌گرا (۲۷۰ ـ ۳۴۱ پیش از میلاد)

واقعاً فکر می‌کردم که می‌توانم با بهره‌گیری از تعالیم فلاسفه‌ای که صدها سال پیش زندگی می‌کردند بهینه زیستن در دوران معاصر را یاد بگیرم؟ واقعاً پیش خودم چه فکری کرده بودم؟

هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند زیست با استفاده از خرد فلاسفهٔ بزرگ نویسنده: دانیل مارتین کلاین مترجم: حسین یعقوبی نشرچشمه

هنگامی که ما درک کنیم که زندگی و زیستن محکوم به ناامیدی همیشگی است، می‌توانیم به آن بخندیم و در این زمان لذت واقعی به شیوه‌ای آیرونیک آغاز می‌شود. مشابه آن مثلی که می‌گوید زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

«زندگی همیشه این‌جور بد نمی‌مونه. می‌تونه افتضاح هم بشه.»

ما تا مغز استخوان یا تا همان اعماق وجودمان هم متظاهریم.

هستی مقدم بر چیستی است. ژان‌پل سارتر؛ فیلسوف اگزیستانسیالیست

انسانْ ترکیبی از نیازها و ضرورت‌هایی است که به‌سختی ارضا می‌شوند و هنگامی که ارضا می‌شوند تبدیل به مسائلی ملال‌آور و خسته‌کننده می‌شوند.

اگر شما معتقدید که حس بد و نگرانی شما قادر به تغییر واقعه‌ای در گذشته یا آینده خواهد بود حتماً ساکن سیاره‌ای دیگر با سیستم و سازوکار واقعیت متفاوتی هستید.

انسان معمار کاخ لذت خویش است.

در اواخر مقالهٔ «ارزش فلسفه» راسل از لذت‌گرایی یونان هم ستایش می‌کند؛ جایی که می‌نویسد: «زندگی فلسفی، آرام و آزاد است.» اپیکور معتقد بود که این نوع زندگی بهترین شیوهٔ زندگی است. یک زندگی آرام و سرشار از لذت. اما به اعتقاد راسل، فلسفه بیشتر شبیه یک نوع مذهب بود. دیدگاه او به ذهنی فلسفی، فراتر از اپیکور بود و این‌گونه نتیجه می‌گرفت که «از طریق عظمت جهانی که فلسفه ترسیم می‌کند و می‌بیند، ذهن نیز بزرگی و عظمت می‌گیرد و با این جهان یکی می‌شود.»

اگر شما معتقدید که حس بد و نگرانی شما قادر به تغییر واقعه‌ای در گذشته یا آینده خواهد بود حتماً ساکن سیاره‌ای دیگر با سیستم و سازوکار واقعیت متفاوتی هستید. ویلیام جیمز، فیلسوف امریکایی (۱۹۱۰ ـ ۱۸۴۲

مرگ رویدادی در زندگی نیست. ما زندگی نمی‌کنیم تا مرگ را تجربه کنیم. اگر ابدیت را بی‌زمانی معنا کنیم نه مدت‌زمانی نامحدود، آن‌گاه زندگی ابدی متعلق به کسانی است که در حال زندگی می‌کنند. زندگی ما پایانی ندارد همان‌طور که میدان دید ما مرزی ندارد. لودویگ ویتگنشتاین، فیلسوف اتریشی ـ بریتانیایی (۱۹۵۱ ـ ۱۸۸۹)

از منظر جهانِ هستی حیات یک انسان اهمیت بیشتری از حیات یک صدف ندارد.

گمان می‌کنم درسی که ارسطو به ما می‌آموزد این است که «برای داشتن یک رابطهٔ طولانی و پایدار باید کسی را پیدا کنید که بتوانید در کنارش خودتان باشید و او هم بتواند در کنار شما خودش باشد و این خودتان بودن و خودش بودن منتهی شود به مجاورت و نزدیکی سالم و سازنده.» گمانم بالاخره بعد از سال‌ها، معنای یکی در دوتن را یافتم.

گمان می‌کنم درسی که ارسطو به ما می‌آموزد این است که «برای داشتن یک رابطهٔ طولانی و پایدار باید کسی را پیدا کنید که بتوانید در کنارش خودتان باشید و او هم بتواند در کنار شما خودش باشد و این خودتان بودن و خودش بودن منتهی شود به مجاورت و نزدیکی سالم و سازنده.» گمانم بالاخره بعد از سال‌ها، معنای یکی در دوتن را یافتم.

من خلوت و تنهایی را به حضور در چنین مجالسی ترجیح می‌دهم. این عقیدهٔ مرد سال‌خورده‌ای است که وقتِ زیادی برایش نمانده، از موسیقی و سروصدا لذت نمی‌برد و می‌خواهد از تک‌تک لحظات باقی‌ماندهٔ عمرش استفاده کند. من ترجیح می‌دهم اوقاتم را به‌تنهایی روی یک صندلی در خلوت سپری کنم تا حضور در یک مهمانی. من حتا متوجه شدم اسنوکر هم هر چه‌قدر که پیرتر می‌شود بیشتر به تنهایی و انزوا متمایل می‌شود. این اواخر بیشتر ترجیح می‌دهد به جای پیاده‌رَوی در کنار منْ زیر درختی دراز بکشد، سرش را روی دست‌هایش بگذارد و دُمش را تکان دهد.

او نوشته: «همنشینی همراه‌تر از تنهایی نیافتم، قابل‌معاشرت و شایستهٔ رفاقت.»

هنر زندگی کام‌جویی در هر لحظه و هر مکان است و لذیذترین و ماندگارترین لذت‌ها نه ذهنی هستند و نه همیشه اخلاقی.