بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

زندگیِ شما از مجموعه عادات شما تشکیل یافته است، هر چه عادت شما بهتر و نیکوتر باشد، زندگی شما هم عالی‌تر و زیباتر خواهد بود. بکوشید به عاداتی معتاد شوید که مایل‌اید بر زندگی شما فرمان‌روا باشد.

در نقل‌قول فوق، اپیکور به دو نکتهٔ مهم و مرتبط اشاره می‌کند: اول این‌که اشتیاق برای تصاحب چیزی که درحال‌حاضر آن را در اختیار نداریم لذت بردن از چیزی را که داریم کمرنگ و رقیق می‌کند یا اساساً از بین می‌برد و دوم این‌که پس از این‌که با گذاشتن کلی وقت و انرژی موفق به تصاحب چیزی شدیم که آرزویش را داریم، متوجه می‌شویم که باز به خانهٔ اول بازگشتیم. اشتیاق تصاحب یا تملک چیزی دیگر. نتیجهٔ اخلاقی: از حال لذت ببر چون بهترین شکل ممکن است.

ارسطو چنین نوشته: «دوستی کامل از آن مردم نیک است، آنانی که از فضایل مشابه برخوردارند، و برای یکدیگر خواستار نیکوترین نیکوها هستند.»

تعیین حدومرزْ در روابط، به ما کمک می‌کند تا هویت خود را مشخص کنیم. برقراری حدومرز مشخص می‌کند که چه رفتارهایی برای ما قابل‌قبول است و چه رفتارهایی را نباید تحمل کنیم. در ضمن با تعیین حدومرز می‌توانیم نقش و مسئولیت خود را در روابطی که با دیگران داریم بهتر رعایت کنیم و احترام خودمان را نگه داریم. با برقراری حدومرز در روابط خود با دیگران ضمن پرهیز از ایجاد وابستگی‌های بیمارگونه، از داشتن روابط سالم بر پایهٔ درک و احترام متقابل لذت ببریم.

هنگامی که ما درک کنیم که زندگی و زیستن محکوم به ناامیدی همیشگی است، می‌توانیم به آن بخندیم و در این زمان لذت واقعی به شیوه‌ای آیرونیک آغاز می‌شود. مشابه آن مثلی که می‌گوید زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

در مقالهٔ «افسانهٔ سیزیف» اشاره کرد که هیچ‌انگاری از تضاد و ناهنجاری بین میل طبیعی انسان برای یافتن معنا در زندگی‌اش و غیرممکن بودن کشف آن معنا به شیوه‌ای منطقی و عقلانی سرچشمه می‌گیرد. هیچ‌انگاری ریشه در تناقض منطقی ندارد، بلکه یک تناقض هستی‌گرایانه است. معمای اصلی حیات بشری است. ما برای یافتن معنی انتظار می‌کشیم و جست‌وجو می‌کنیم اما سرانجام به آن دست نمی‌یابیم.

تا زمانی که ما ــ افکار ما ــ محصول فرهنگ جامعهٔ پیرامون‌مان باشد نمی‌توانیم ارزش‌ها و باورهای آن را زیر سؤال ببریم.

ارزش فلسفه بیشتر در عدم‌قطعیت آن نهفته است.

آیا در پس خلقت این جهان حکمت و منظوری نهفته است یا صرفاً نتیجهٔ تصادفیِ برخورد اتم‌هاست؟

«بزرگ‌ترین حسرت من در زندگی این است که چرا کس دیگری نیستم.»

چه‌طور رفتار یک فرد می‌تواند تغییر پیدا کند اگر او فکر می‌کند که هر انتخابش از پیش مقدر شده؟

معنی زندگی، چیزی نیست که بتوانیم جست‌وجو و کشفش کنیم چیزی است که شخصاً بایستی خلقش کنیم.

«اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.»

«کوتاهی عمر که اغلب مایهٔ تأسف است شاید بهترین نکتهٔ آن باشد.»

این‌که فکر کنی وقتی زندگی برای من گند و گه است، برای عالم‌وآدم گند و گه است، یک‌جور سم شیرین ذهنی است.

به زعم آریستیپوس انسان معمار کاخ لذت خویش است.

«ما همیشه در حال آماده کردن خودمان برای زندگی کردن هستیم اما هیچ‌وقت زندگی نمی‌کنیم.»

راز کسب بیشترین ثمر و بیشترین لذت از زندگی، خطرناک زیستن است. فریدریش نیچه

کتاب ماکیاولی بر یک اصل بنیادی و اساسی استوار است: «حق با قدرت است.» کاری که باید انجام شود، کاری که باید انجام دهیم، باید انجام شود حتا اگر شده برای عملی شدنش متوسل به خدعه و نیرنگ شویم. انجام کار درست در همه‌حال و همه‌جا را فراموش کنید چون در خیلی جاها و خیلی احوال جز شکست و ناکامی برای‌تان ثمری ندارد. جنگ‌هایی هست که باید به هر قیمتی در آن پیروز شوید، ملت‌هایی که باید به هر قیمتی من‌کوب شوند و به زیر یوغ بروند، افرادی که باید بالای دار بروند پیش از این‌که شورشی و یاغی شوند. خوبی کردن نه‌تنها اتلاف وقت و منابع است بلکه در رسیدن به هدف‌مان وقفه ایجاد می‌کند و حتا به رقبای ما این فرصت را می‌دهد که ما را مغلوب کنند. از این موضوع اطمینان داشته باشید اگر از فرصتی که برای از پشت خنجر زدن به آن‌ها دارید استفاده نکنید آن‌ها برمی‌گردند و در استفاده از خنجرشان درنگ نمی‌کنند.

هنگامی که زندگی می‌کنیم، هیچ‌چیز رخ نمی‌دهد. صحنه‌ها عوض می‌شوند، آدم‌ها می‌آیند تو و می‌روند بیرون، همه‌اش همین. هرگز آغازی در بین نیست. روزها بی‌خود و بی‌جهت به روزهای دیگر افزوده می‌شوند، این افزایش، بی‌پایان و یکنواخت است. زندگی کردن همین است. ژان‌پل سارتر