بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

یکی از خوبی‌های رفقای قدیمی و صمیمی این است که شما می‌توانید پیش آن‌ها، خودِ خرتان باشید. رالف والدو امرسن؛ فیلسوف امریکایی

لذات ذهن حداقل به اندازهٔ لذات جسم مهم هستند. برتراند راسل؛ فیلسوف انسانگرای بریتانیایی

راز کسب بیشترین ثمر و بیشترین لذت از زندگی، خطرناک زیستن است. فریدریش نیچه؛ فیلسوف آلمانی

آریستیپوس تنها یک قید را برای لذت بردن لازم می‌دانست و آن این‌که ما صاحب و کنترل‌کنندهٔ لذت باشیم نه لذتْ کنترل‌کننده و ارباب ما.

به زعم آریستیپوس انسان معمار کاخ لذت خویش است.

هنر زندگی کام‌جویی در هر لحظه و هر مکان است و لذیذترین و ماندگارترین لذت‌ها نه ذهنی هستند و نه همیشه اخلاقی. آریستیپوس، فیلسوف یونانی لذت‌گرا (۳۵۶ ـ ۴۳۵ پیش از میلاد)

هنگامی که ما درک کنیم که زندگی و زیستن محکوم به ناامیدی همیشگی است، می‌توانیم به آن بخندیم و در این زمان لذت واقعی به شیوه‌ای آیرونیک آغاز می‌شود. مشابه آن مثلی که می‌گوید زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

تا زمانی که ما ــ افکار ما ــ محصول فرهنگ جامعهٔ پیرامون‌مان باشد نمی‌توانیم ارزش‌ها و باورهای آن را زیر سؤال ببریم.

هر کاری را طوری انجام بده که انگار قرار است آخرین کاری باشد که در زندگی‌ات انجام می‌دهی.

به‌نظر فرانکل آن‌چه انسان‌ها را از پا درمی‌آورد، رنج و مشکلات نامطلوب نیست، بلکه بی‌معنا شدن زندگی است. او معتقد است که فقط در شادی و لذت نمی‌توان معنایی یافت. بلکه در رنج و مرگ هم می‌شد این معنا را یافت. او با این گفتهٔ ژان‌پل سارتر مخالف است که انسان سازندهٔ محیط خویش است و طراح عنصر وجودی خود، فرانکل می‌گوید: انسان ماهیت خود را آن‌چنان که هست و آن‌چه که باید بشود، باید در وجود خود جست‌وجو کند و معتقد است که هستی، ساخته و پرداختهٔ خود ما نیست بلکه باید آن را کشف کنیم. او حرف نیچه را عنوان می‌کند که «کسی که چرایی زندگی را یافته با هر چگونگی‌اش خواهد ساخت.»

در نظر گرفتن عواقب و پیامدها، یک بخش اصلی و بنیادی مکتب لذت‌گرایی اپیکور در امکان تجربهٔ یک زندگیِ شاد است.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی. اپیکور، فیلسوف یونانی لذت‌گرا (۲۷۰ ـ ۳۴۱ پیش از میلاد)

یک‌بار دیگر دفترچه‌ام را مطالعه کردم. این‌بار بدون تمسخر و تحقیر دوران خامی و جوانی‌ام. متوجه شدم پرسش چگونه زیستن هنوز هم دغدغهٔ ذهنی من است

جوری زندگی کن که انگار بار دومی است که زندگی را تجربه می‌کنی و انگار بار اول اشتباه زندگی کرده‌ای. ویکتور فرانکل، روان‌کاو اگزیستانسیالیست اتریشی (۱۹۹۷ ـ ۱۹۰۵)

حقیقت این است که کسی که می‌خواهد به هر قیمتی اعمال فاضلانه انجام دهد، در میان جماعت بسیاری که فضیلتی ندارند، دچار رنج و اندوه می‌شود، در دنیایی که آدم‌های بدکار اداره‌اش می‌کنند، غیرقابل‌تصور است که حاکمِ واقعاً درست‌کار برای مدت زیادی دوام بیاورد. نیکولو ماکیاولی؛ فیلسوف و سیاستمدار ایتالیایی (۱۵۲۷ ـ ۱۴۶۹)

ویکتور فرانکل، روان‌کاو اگزیستانسیالیست، به شکل واضح‌تر و قابل‌فهم‌تری به این موضوع پرداخته و از اصطلاح اختلال روانی یکشنبه ــ برای ما ایرانی‌ها با ترجمهٔ اختلال روانی عصر جمعه ملموس‌تر است ــ استفاده کرده. فرانکل اختلال روانی یکشنبه را نوعی افسردگی توصیف می‌کند که گریبان‌گیر افرادی می‌شود که متوجه فقدان معنا و هدف در زندگی‌شان می‌شوند، وقتی از روزهای کاری شلوغ هفته فاصله می‌گیرند و متوجه حفرهٔ خالی و سیاه درون‌شان به نام احساس پوچی و بی‌معنایی می‌شوند.

روزمرگی یک مفهوم کلیدی در اگزیستانسیالیسم است. این‌که چگونه و چه‌طور ما چنان در روتین‌ها، در تکرارشونده‌های زندگی، در نقش‌های اجتماعی‌مان غرق می‌شویم که هیچ‌گاه ادراک کامل از آن‌چه که هستیم و انتخاب‌هایی را که در دسترس‌مان هستند تجربه نمی‌کنیم.

یکی از ویژگی‌های عصر روان‌درمانی بنیان، این است که تعداد کمی از افراد به جنبهٔ فلسفی افسردگی اهمیت می‌دهند و توجه می‌کنند. در عصر ما، عصر جوانی ما سرخوردگی از یافتن معنا در زندگی و افسردگی پیامد آن، یک دیدگاه بشری بود اما امروزه بیماری‌ای است که بایستی درمان شود. اگر به روان‌کاو بگویم که با درمان ملالت و سرخوردگی اگزیستانسیالیستی به عنوان یک بیماری، او این فرض بلاعوض را مطرح می‌کند که شیوهٔ صحیح زندگی شادوشنگولی زیستن است، طوری مرا نگاه می‌کند که واقعاً اوضاع مخم خراب است. پیش‌فرض اکثر روان‌کاوها این است که هدف زندگی مثبت بودن و مثبت‌اندیشی و امیدواری است و لاغیر.

در زبان ما به‌زیبایی و ظرافت دو وجه تنها بودن در نظر گرفته شده: از لغت انزوا برای بیان درد تنها بودن و از لغت خلوتْ برای بیان شکوه تنها بودن استفاده می‌شود. پل تلیش؛ استاد الهیات (۱۹۶۵ ـ ۱۸۸۶)

لذات ذهن حداقل به اندازهٔ لذات جسم مهم هستند. برتراند راسل؛ فیلسوف انسانگرای بریتانیایی (۱۹۷۰ ـ ۱۸۷۲) خیلی وقت‌ها برخی لذات منحصربه‌فرد زندگی را فراموش می‌کنیم. یکی از آن‌ها مطمئناً تفکر توأم با آرامش و بدون دغدغه است. برتراند راسل در این جملهٔ قصارش صحه می‌گذارد بر نظر مشترک جمع کثیری از فلاسفه که معتقدند اندیشیدن و تفکر یکی از بزرگ‌ترین لذات زندگی انسان محسوب می‌شود. جان استوارت میل، فیلسوف قرن‌نوزدهمی، هنگام اشاره به بزرگ‌ترین لذات انسانی به عنوان پایه و بنیانی برای خلق مکتب سودمندگرایی، تأکید کرد که به اعتقاد او لذات صرفاً حیوانیِ انسان، جایگاهی در این میان ندارند. میل نوشت: «بهتر است یک انسان ارضانشده باشید تا یک خوک ارضاشده. بهتر است سقراط ناکام باشید تا ابله کامیاب.» از نظر میل لذات به دو دستهٔ عالی و پست تقسیم‌بندی می‌شوند و در میان این لذات عالی، اندیشیدن و تفکر از بالاترین درجه برخوردار است. راسل تنها حرف سقراط را تأیید نمی‌کند که می‌گفت «زندگی‌ای که در آن از اندیشیدن خبری نباشد ارزش زیستن ندارد.»