بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

مقاومت در برابر میل به چک‌کردنِ دستگاه وسط مکالمه با دوست‌مان یا موقع حمام‌دادنِ بچه‌مان بسیار دشوار است؛ و باعث کاهش کیفیت تعاملِ قوی‌ترِ حضوری می‌شود. مغزِ آنالوگِ ما نمی‌تواند به‌راحتی بین اهمیت کسی‌که با ما توی اتاق است و کسی‌که یک متنِ جدید برای‌مان فرستاده، تفاوتی قائل شود.

قطعاً داشتنِ چیزهای کم‌تر، به‌معنی داراییِ بیش‌تر است.

هرچه بیش‌تر، بهتر: ارتباطاتِ بیش‌تر، اطلاعاتِ بیش‌تر، و گزینه‌های بیش‌تر. این فلسفه به‌شکلی هوشمندانه و به‌سادگی خودش را با انسان‌گراییِ آزادی‌خواهانه همراه می‌کند تا به‌اصطلاح آزادیِ بیش‌تری به افراد بدهد و باعث می‌شود ممانعتِ استفاده از شبکه‌های اجتماعی و دنبال‌نکردنِ آخرین گفت‌وگوهای آنلاین غیرآزادی‌خواهانه به نظر برسد. البته وجود ارتباط بین این دو به‌شکل سطحی درست است. شما این‌طور که بی‌فکرانه برای همهٔ خدماتِ جدید و جذابِ سرمایه‌گذارانِ کاپیتالیستِ سیلیکان‌ولی اسم‌نویسی می‌کنید، درواقع استقلال‌تان را در اختیار اقتصاد مبتنی بر توجه کاربر قرار می‌دهید و این دقیقاً مخالفِ آزادی‌ست و احتمالاً فردیت شما را هم تنزل می‌دهد.

تشکل‌های اقتصادی‌ای که بسیاری از این فناوری‌ها را معرفی کرده‌اند، نمی‌خواهند ما به بهینه‌سازی فکر کنیم؛ چون هرچه بیش‌تر برای این برنامه‌ها وقت بگذارید، سودِ بیش‌تری تقدیمِ این شرکت‌ها می‌کنید. چیزی‌که آن‌ها می‌خواهند فراهم‌کردنِ نوعی زیست‌بومِ جالب و سرگرم‌کننده است که بی‌هدف در آن پرسه بزنید و کاملاً اتفاقی با چیزهای جالب روبه‌رو شوید

مغزِ عصرِ حجریِ ما بی‌توجهی به یک پیام جدید را به‌منزلهٔ اهمیت‌ندادن به یکی از اعضای قبیله می‌داند؛ کسی‌که دارد تلاش می‌کند کنارِ آتشِ وسطِ چادرها توجه شما را به خود جلب کند: یک اشتباه فاحش در برخورد اجتماعی.

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

خودِ مباحثه و استدلالِ مستقل از محتوای بحث هم منبع رضایتی عمیق است.

زندگیِ خوب مستلزم فعالیت‌هایی‌ست که هیچ هدفِ دیگری جز رضایتِ حاصل از انجامِ آن فعالیت‌ها ندارد.

«فقط بهترین‌ها را از خودت قبول کن.»

«ما به آن‌هایی تعلق نداریم که تنها در میان کتاب‌ها و با الهام‌گرفتن از ایده‌های دیگران ایده‌پردازی می‌کنند.»

«من هیچ‌وقت ـ جز حین پیاده‌روی ـ کاری را انجام نداده‌ام. قدم‌زدن در شهرهای کوچک، مطالعهٔ من است.»

«فقط افکاری که با پیاده‌روی به دست می‌آیند، ارزش دارند.» نیچه

«وارد خلوت می‌شویم و در آن، حسِ تنهایی را هم از دست می‌دهیم.»

«گفت‌وگو درک و فهم را قوی می‌کند اما خلوتْ مکتبِ نبوغ است.»

«ما عجلهٔ زیادی برای ساختِ یک تلگراف مغناطیسی از مِین به تگزاس داریم، اما مِین و تگزاس شاید چیز مهمی برای گفتن به هم نداشته باشند.»

«من همیشه یه حس درونی دارم که بهم می‌گه به‌ازای هر ساعتی که با آدم‌های دیگه می‌گذرونید، باید X ساعت زمان تنهایی داشته باشید. حالا این‌که X چه عددیه رو من واقعاً نمی‌دونم... اما هرچی هست، حتماً ضریب بزرگیه.»

ثورو اوایل کتاب "والدن" مطرح می‌کند استوار است: «هزینهٔ هر چیز، میزانِ زمانی‌ست که من اسمش را "عمر" می‌گذارم؛ چیزی‌که باید آن‌را فوراً یا در طولانی‌مدت با چیزی‌که می‌خواهید معاوضه کنید.»

انگار گذراندنِ ساعاتِ زیادی از روز به صحبت‌کردن با دوستان در فضای مجازی تأییدی‌ست بر قوی‌بودنِ رابطهٔ بین آن‌ها.

دیدگاهِ لارنس اسکات ـ منتقد اجتماعی معروف ـ به‌خوبی این تغییر را نشان می‌دهد؛ آن‌جا که می‌گوید: «در این جهانِ به‌شدت درهم‌پیچیدهٔ آنلاین، هر لحظهٔ تنها، به‌خودیِ‌خود عاری از زندگی‌ست.»

پرهیزِ کامل باعث تحریک عواملِ روانیِ ظریف است. مثلاً اگر تصمیم بگیرید در اوقات‌فراغت‌تان از تمام فعالیت‌های آنلاین اجتناب کنید، این انتخاب ممکن است مسائل و اشکال‌های کوچکِ زیادی ایجاد کند. بخشی از ذهن‌تان که به شور و اشتیاقِ نو برای قطع کامل اتصال‌ها شک دارد، برای تضعیف ارادهٔ شما از این ایرادها استفاده خواهد کرد. زمانی‌که اراده‌تان تضعیف شد، تعهدتان به محدودیت‌ها شکسته می‌شود و شما دوباره به حالت استفادهٔ نامحدود و بی‌اختیارِ اجبارگونه برمی‌گردید.