بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

فهمیدن عاشورا به شناخت عناصر تشکیل‌دهندهٔ هویت یزیدی در هر زمان و برخورد حسینی با آن است

در همین دعاهایی که به حسب ظاهر، حضرت با گردن کج نشسته‌اند، گریه کرده‌اند و خوانده‌اند، منش سیاسی یک آدم سیاستمدار در دنیای امروز فهمیده میشود. این دعاها، همان هویت لازم یک انسان والای با شخصیت قوی فعّال پیشرو را - که چنین آدمی در همهٔ زمینه‌ها میتواند پیش برود؛ در علم، در سیاست، در صنعت، در جنگ، در همه چیز - به انسان می‌بخشد.

در حقیقت، امام حسین (ع) اگرچه با یزید مبارزه میکند، اما مبارزهٔ گستردهٔ تاریخی وی با یزیدِ کوته‌عمرِ بی‌ارزش نیست؛ بلکه با جهل و پستی و گمراهی و زبونی و ذلّت انسان است. امام حسین (ع) با اینها مبارزه میکند...

امروز هم باید تکلیفتان این باشد که معارفِ روزِ انقلاب را تثبیت کنید، تا دیگر قابل هزم نباشد.

وعدهٔ خداوند در مورد کمک به ملّتی که در راه خدا تلاش کند، وعده‌ای قطعی است . اگر در طول تاریخ، جاهایی «حق» دچار تجربه‌های خونین شده است، به خاطر این بوده که «اهل حق» تنها ماندند؛ مردم با آنها همراهی و همکاری نکردند؛ آن کسانی که توقّع کار از آنها میرفته است، صاحب دعوت را تنها گذاشتند؛ مثل حسین‌بن‌علی (ع)

از جمله چیزهایی که برای آمر به معروف و ناهی از منکر ذکر میکند، «رَفِیقٌ فِیمَا یأْمُرُ رَفِیقٌ فِیمَا ینْهَی» بود. آنجایی که جای رفق است - که غالب جاها هم از این قبیل است - انسان باید با «رفق» عمل کند؛ برای اینکه بتواند با محبّت آن حقایق را در دلها و در ذهنها جا بدهد و جایگزین کند. تبلیغ برای این است؛ برای زنده کردن احکام الهی و اسلامی است.

هدف قیام؛ برافراشتن پرچمهای دین «وَ لَکنْ لِنُرِی الْمَعَالِمَ مِنْ دِینِک»؛ برافراشتن پرچمهای دین و نشان دادن شاخصها، از اهداف قیام امام حسین (ع) است

دلها که روشن شد، جانها که آگاه شد، جسمها و زبانها به حرکت می‌افتد و اراده‌ها کار میکند. امروز هم همین‌طور است، فردا هم همین‌گونه است؛ منتها در هر زمانی، هنر مبلّغ دین این است که مخاطب را با آنچه که نیاز اوست، آشنا کند. بنابراین، نیاز زمانه را باید شناخت

اوّلاً، با اخلاص بود و برای خود چیزی نمیخواست؛ ثانیاً، به خدای خود اعتماد داشت و میدانست که کار و هدف، تحقّق پیدا خواهد کرد، به بندگان خدا هم اعتماد داشت؛ ثالثاً، زمان و «موقع» را از دست نداد؛ در لحظهٔ لازم، اقدام لازم، صحبت لازم، اشارهٔ لازم و حرکت لازم را کرد.

تهی شدن جامعه از ارزشها، زمینه‌ساز شکست در امتحانهای بزرگ است

ویژگیهای جامعهٔ جاهلی عبارتند از: ۱. حیرت و جهالت؛ ۲. حاکمیت طاغوت و طغیان؛ ۳. فراگیری ظلم و تبعیض؛ ۴. خشونت و نبود رحم و عاطفه

امام حسین (ع) در دعای عرفه، برخورداری از رضایت الهی را امری مهم و موجب آسان شدن مشکلات زندگی معرفی میکند

البته معارضهٔ سیاسی و فرهنگی دولتها، بخش کوچک معارضه با جمهوری اسلامی است. بخش مهمتر، معارضهٔ فرهنگی غرب با نظام جمهوری اسلامی است، که یک معارضهٔ عمیق و بلندمدّت است. ایستادگی در مقابل اینها، روح حسینی میخواهد.

اگر خواصّی که بعداً در کربلا حضور یافتند یا در قیام توّابین شهید شدند، به مسلم (ع)  وفادار میماندند، وی به شهادت نمیرسید و سرنوشت تاریخ تغییر میکرد

قرآن دربارهٔ پیغمبر (ص) میفرماید: «أَدْعُوا إِلَی اللهِ عَلی بَصِیرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِی»؛ یعنی من و پیروانم با بصیرت عمل میکنیم، به دعوت میپردازیم و پیش میرویم. پس اوّل ببینید جزو گروه عوامید یا نه. اگر جزو گروه عوامید، بسرعت خودتان را از آن گروه خارج کنید. بکوشید قدرت تحلیل پیدا کنید؛ تشخیص دهید و به معرفت دست یابید.

استقامت در مسائلی که ممکن است خلاف مصلحت شرعی یا عرفی به نظر رسد، سخت‌تر از استقامت در مشکلات است

هرگونه حرکتی در مسیر سازش با دشمنان موجودیت اسلام، بر خلاف ممشای نهضت حسینی امام خمینی (ره) است

یکی از مسائلی که عامل اصلی چنین قضیه‌ای شد، این بود که رواج دنیاطلبی و فساد و فحشا، غیرت دینی و حسّاسیتِ مسئولیت ایمانی را گرفت. اینکه ما روی مسئلهٔ فساد و فحشا و مبارزه و نهی از منکر و این چیزها تکیه میکنیم، یک علّت عمده‌اش این است که جامعه را تخدیر میکند.

درسهای عاشورا از بایسته‌ها پرده برمیدارند؛ ولی عبرتها بیانگر ماوقع و آن وقایعی‌اند که ممکن است اتّفاق بیفتند من یک وقت دربارهٔ عبرتهای ماجرای امام حسین (ع) صحبتهایی کردم و گفتم که ما از این حادثه، غیر از درسهایی که می‌آموزیم، عبرتهایی نیز میگیریم. «درسها» به ما میگویند که چه باید بکنیم؛ ولی «عبرتها» به ما میگویند که چه حادثه‌ای اتّفاق افتاده و چه واقعه‌ای ممکن است اتّفاق بیفتد.

باید از کارهایی که جامعهٔ محبّ اهل‌بیت (ع) را خرافی و بی‌منطق معرفی میکند، پرهیز کنیم