بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

ا لازم نیست در جنگ با صدّام ثابت کنیم ما بحق هستیم، اگر ثابت کنیم صدّام آدم بدی است و رژیم صدّام رژیم بدی است، مسئله حل شده است برای دنیا.

شهادتی که فجیع‌تر باشد، دارای اثر بیشتری است شهادت علی‌اصغر (ع)، سند مظومیت امام حسین (ع) و حادثهٔ عاشورا است

از صفات برجستهٔ امام حسین (ع)، صبر و احتساب است. احتساب یعنی به پای خدا گذاشتن و برای او انجام دادن راجع به امام حسین (ع) و یا دیگر ائمّه (ع)، گاهی میخوانید که حضرت چه کردند: «صَبَرْتَ وَ احْتَسَبْتَ». یک‌جا میگویند: «صَبْراً وَ احْتِسَاباً». احتساب یعنی همین. صبر کردید و احتساب کردید. «احتساب»، یعنی پای خدای گذاشتید؛ گفتید: «خدایا! من برای تو انجام می‌دهم.»

«حُسَینُ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَینٍ»؛ حسین از من است و من از حسینم، بعضی گفتند من از حسینم یعنی دین من از برکت امام حسین (ع) مایه گرفت و ماندگار شد و تضمین بقا یافت؛ این کاملاً درست است.

«کانَ حَقّاً عَلَی اللهِ أَنْ یدْخِلَهُ مَدْخَلَه»؛ یعنی بر خدای متعال فرض و حق است این آدم بی‌توجّه را هم ببرد همان جایی که آن جائر را برده است؛ این را هم به عذاب او مبتلا کند. چون کسانی که در مقابل ستم، فساد و انحراف بی‌تفاوت هستند، در حقیقت نیروی خودشان را از دسترس پروردگار عالم، قدرت الهی، از دسترس آن جریانی که باید این حق را به کرسی بنشاند و احکام الهی را به اجرا در بیاورد، دور نگه داشته‌اند.

یاری نکردن امام حسین (ع) و شهادت ایشان، موجب شدّت گرفتن غضب الهی و به تأخیر افتادن تقدیر تشکیل حکومت اسلامی به سال صد و چهل شد ائمّه (ع) میخواستند حکومت اسلامی را تشکیل بدهند. من در باب زندگی امام سجّاد و همچنین زندگی امام صادق‌علیهماالصلاة‌والسّلام این حدیث چندین بار تکرار شده را گفتم، حالا هم بد نیست آن را بگویم که امام صادق‌صلوات‌الله‌علیه فرمود که قرار بود حکومت اسلامی در قضاءالله در سال هفتاد هجری تشکیل بشود، بعد که حادثهٔ عاشورا پیش آمد، به تأخیر افتاد، که در روایت آمده به این صورت که: «فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَینُ»، که در سال شصت‌ویک امام حسین (ع) شهید شدند. «اشْتَدَّ غَضَبُ اللهِ عَلَی أَهْلِ الْأَرْض»؛ غضب خدا، خشم خدا بر مردم زمین فزونی گرفت و تأخیر افتاد به سال صدوچهل. صدوچهل کی است؟ صدوچهل، هشت سال قبل از وفات امام صادق (ع) است

ایمان باید در قلب، دل، زبان، دست، پا، مغز، اعصاب و در همهٔ رفتارها و حرکات ظهور کند. مؤمن نمیتواند مؤمن باشد و کفر و ظلم و جنایت و تبعیض را ببیند و در مقابل آن اقدام نکند. اگر این کار جایز بود، پیغمبر اسلام چنین میکرد؛ اگر این سکوت جایز بود، حسین‌بن‌علی (ع) چنین میکرد و خون جوانانش و عزیزانش و خون گلوی طفل شش ماهه‌اش را بر خاک نمی‌ریخت.

محیط انقلابی و جامعهٔ انقلابی و حکومت انقلابی و جوّ انقلابی در تنفّس انسان هم اثر میگذارد.

انبیا آمدند مردم را بتدریج و در طول تاریخ با چند خصوصیت آمیخته کنند: نخست آمدند به مردم، اندیشیدن و فکر کردن یاد بدهند. اگر پیغمبران نبودند، بشر فکر کردن نمیدانست. و لذا ما معتقدیم اگر رشتهٔ نبوّتها در تاریخ نبود، امروز بشریت، این تکنیک و صنعت و پیشرفت مادّی، این حرکات محیرالعقول علمی را هم نمیداشت. دوم، پیغمبران مبعوث شده‌اند تا مکارم و فضیلتهای اخلاقی را به حدّ تمام و کمال برسانند. سوم، انبیا آمدند تا در مردم خواهش و طلب یک جامعهٔ آرمانی را زنده کنند.

گریه‌های امام سجّاد (ع) پس از عاشورا، گریهٔ غم و تأسّف نبود؛ گریهٔ آتش‌افروز انقلاب بود