بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

حرکت رزمندگان ما امروز حرکت حسینی و عاشورایی است؛ یعنی روح و جهتش جهت عاشورا است؛ اما دشمنان این را بدانند که نتایج عملی و فعلی این حرکت، در نقطهٔ مقابل آنچه در عاشورا انجام گرفت، خواهد بود. اگر در عاشورا نیروهای رزمندهٔ حق معدود بودند و به شهادت رسیدند، به فضل الهی هر روزی که میگذرد، نیروهای رزمندهٔ ما قوی‌تر و ثابت‌قدم‌تر و راسخ‌العقیده‌تر و از لحاظ قوّت قلب و قوّت بازو و امکانات و تجهیزات، از روز قبل بهترند.

قیام امام (ع) درسی بزرگ برای تاریخ است امام حسین (ع) این وضع را دید و قیام کرد، برای اینکه به همهٔ ملّتهای مسلمان در طول تاریخ نشان بدهد که وقتی اساس اسلام در خطر است و حملات حساب‌شدهٔ قدرتمندان، اسلام را تهدید میکند، چه باید کرد.

یاران حسین‌بن‌علی (ع)؛ اهل عبادت و ذکر ذکر و عبادت رزمندگان در جبهه‌های جنگ تحمیلی، از خصوصیات ممتاز ماست اینکه امام فرمودند: در جبهه‌های جنگ ما و سنگرهای ما مثل مسجد عبادت میشود و ذکر گفته میشود و آهنگ قرآن در آن به گوش میرسد، یکی از خصوصیات ممتاز ماست؛ باید این را حفظ کنیم. این را صدر اسلام و میان نیروهای پیغمبر (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و امام حسین (ع) سراغ داریم؛ جای دیگر سراغ نداریم.

شهادت حسین‌بن‌علی (ع) و بقای اسلام؛ دو روی یک سکه شهادت امام حسین (ع)، بقای اسلام را در طول تاریخ به همراه داشت در همان حالی که آسمان و زمین بر شهادت حسین‌بن‌علی (ع) خون میگریست، تاریخ بر بقا و دوام اسلام لبخند میزد. همان‌گونه که آسمان و زمین برای کشته شدن پیغمبران، صلحا و ابرار میگریست، سنّتهای الهی بر روی بقای دین خدا در تاریخ لبخند میزد.

اگر شما با من دشمن هستید، این بچّهٔ کوچک که به شما کاری نکرده و تشنه است؛ «وَ قَدْ بَقِی هَذَا الطِّفْلُ یتَلَظَّی عَطَشَا». آیا نمی‌بینید این بچّه از عطش چگونه به خودش می‌پیچد؟ خیلی کار آسانی بود که اینها، هم حسین‌بن‌علی (ع) را بکشند، هم این بچّه را سیراب کنند؛ هیچ مشکلی به‌وجود نمی‌آمد. بچّهٔ شیرخواره به قدر یک قاشق بیشتر مصرف آبش نیست که رفع عطشش بشود. امام حسین (ع) هم همین را بیشتر نمیخواست؛ یک ذخیرهٔ آبی برای بچّه بگیرد.

فلسفهٔ خطبه‌های شهادت طلبانهٔ امام حسین (ع)، آماده کردن یاران برای شهادت بود حسین‌بن‌علی (ع)‌ وقتی به کربلا می‌آمد، نه به قصد حکومت آمد، نه به قصد کشته شدن؛ به قصد ادای وظیفه آمد. این را بارها در تحلیلمان راجع به ماجرای امام حسین (ع) گفتیم. اگر حکومت نصیبش میشد، هدف قیام امام حسین (ع)، حکومت یا شهادت نبود؛ هدف قیام، ادای وظیفه بود نعمت الهی بود و خیلی هم خوب بود؛ میرفت حکومت هم میکرد، یزید را هم در جنگ شکست میداد، پدرش را هم در می‌آورد. اگر شهادت نصیبش میشد، باز إحدی‌الحُسنَیین بود؛ یعنی برای شهید شدن آماده بود. لذا آن خطبه‌ها را میخواند تا شهادت را در چشم یاران خودش زیبا نشان دهد؛ کما اینکه زیبا هم هست.

شاید به جرأت بتوان گفت کلّیهٔ انقلابهایی که بعد از حادثهٔ عاشورا در طول چند قرن اتّفاق افتاد، مستند به حادثهٔ عاشورا بود؛ از آنجا الهام میگرفت و به آنجا استناد پیدا میکرد؛ چنین تأثیر عظیم تاریخی را در روند انقلابهای اسلامی آن زمان، دورانهای نخستین، داشت.

حسین‌بن‌علی (ع) و یارانش در عاشورا، سلسلهٔ اموی و فرزندان ابوسفیان را برانداخت؛ همچنان که خون زیدبن‌علی و یارانش مایهٔ قطع و ریشه‌کن شدن سلسلهٔ مروانی شد

وظایف ما در عصر غیبت عبارتند از: ۱. تلاش برای تشکیل حکومت اسلامی؛ ۲. فراهم‌سازی مقدّمات حکومت جهانی امام زمان؛ ۳. مبارزه با ظلم

جوان ما وقتی میداند این حرکت و این مرگ در راه خداست و نتیجه‌اش این خواهد شد که قدرتهای استکباری جهانی با همین خونها سقوط خواهند کرد، با جرأت میگوید من میخواهم بروم و کشته بشوم. اسم این، همان بصیرت است. بصیرت یعنی انسان با چشم باز به میدان برود؛ میداند برای چه میرود، می‌فهمد. این یک خصوصیت مجالس ماست. روحیهٔ شهادت طلبی رزمندگان، نتیجهٔ بصیرت نسبت به قیام عاشوراست خون مقدّس شهیدان، قدرتهای استکباری را به سقوط میکشاند

آنچه که امروز پیش آمده و این پیروزی که ما به دست آوردیم و پیروزیهایی که به دست خواهیم آورد، ریشه در اتّکال و اتّکای به خدا و اعتماد به او دارد. ایمان یعنی باور. باور در انسان، اعتماد به‌وجود می‌آورد؛ آن اعتماد، حرکت وسیع و پایان‌ناپذیر را در انسان تدارک می‌بیند؛ و به کمک آن حرکت، انسان بر همه چیز پیروز میشود. این است که میگویم روی این مجالس تکیه کنید. مجالس حسینی، ما را به این اعتقاد و به این ایمان نزدیک میکند و باید بکند

مجالس حسینی، تقویت کنندهٔ ایمان و ضامن تداوم انقلاب اسلامی‌اند

گریهٔ آتش‌آفروز انقلاب گریه‌های امام سجّاد (ع) پس از عاشورا، گریهٔ غم و تأسّف نبود؛ گریهٔ آتش‌افروز انقلاب بود امام سجّاد (ع) شاهد و راوی حوادث خونین عاشورای حسین (ع) و خود، پیامبر آن انقلاب هم بود. بعد از ماجرای آن شهادت گدازندهٔ خونین، بیش از سی سال گریه کرد. این گریه، گریهٔ غم و تأسّف نبود؛ این گریه، گریهٔ آتش‌افروز انقلاب بود.