بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

قدرتهای مادّی، مغلوب قدرتهای معنوی ببینید زینب‌کبری (س) دختر همین فاطمهٔ زهرا (س) به مقتدرترین سلاطین زمان خودش، در وقتی که اسیر در دست آن سلطان ظالم و سفّاک است، میگوید: «هر کاری میتوانی بکنی، بکن؛ اما نخواهی توانست ما را از صحنهٔ تاریخ بیرون ببری و راهمان را محو و پاک کنی، تا بشریت نتواند این راه را برود.» اگر اقتدار مادّی میتوانست، این کار را میکرد.

نهضت امام خمینی (ره)، حرکتی حسینی بود قبلاً گفتم که دشمن امام حسین (ع)، پول و زور و شمشیرزن و مروّج و مبلّغ و سینه‌چاک داشت. عزیزان من! الآن وضع شما این است. کربلا تا آخر دنیا گسترده است. کربلا که به مرزهای آن میدان چند صد متری محدود نمیشد. الآن همان روز است. همهٔ دنیای استکبار و ظلم امروز، با جمهوری اسلامی مواجه است.

انقلاب اسلامی از فرهنگ عاشورا درس مبارزه با یزیدیان زمان را آموخته است مردان و زنان ما توانستند با درس گرفتن از حسین (ع) تجربهٔ پیروزی حق بر باطل را در روزگار غربت و محرومیت اهل حق زنده کنند و نشان بدهند؛ در حالی که در دنیای امروز هیچ نشانی از این وجود نداشت که حق بر باطل پیروز بشود و تفکر الهی جای خودش را در میان مردم و در زندگی مردم باز کند. مردم ما توانستند با جان دادن، با خون دادن، با شهید دادن و شهادت را برای خود و عزیزان خود پذیرفتن، به اینجا برسند.

استقامت سرِ بزنگاه‌ها و سرِ چیزهای حسّاس بود. فرض بفرمایید به امام حسین (ع) عرض کنند، یا این‌طور برای ایشان مطرح شود که: شما میخواهید در راه خدا مجاهدت کنید، البته خیلی هم خوب است؛ میخواهید با یزید بجنگید، البته خیلی خوب است؛ میخواهید جانتان هم فدا شود، حاضرید، آمادگی دارید، بسیار خوب؛ اما بالاخره علی‌اصغر، یک طفل شش‌ماهه، این‌گونه از تشنگی به خودش بپیچد، با چه معیاری جور در می‌آید؟! یک کلمه بگو و این بچّه را راحت کن! استقامت اباعبدالله (ع) ‌، استقامت در شرایط پیچیده، حسّاس و تردیدآفرین بود

سالها محرّم ما بی‌محتوا و بی‌معنا بود. نام حسین (ع) می‌آمد، اما از روح، هدف، پیام، تپش و خون حسین (ع) خبری نبود. خدا را شکر و ملّت قهرمان ما را شکر و امام و رهبرِ ما را شکر که به این واژهٔ عظیم در فرهنگ انقلابی اسلام، معنا دادند.

دنیاطلبی، درد بزرگ و اساسی جامعهٔ اسلامی است برپایی نظام اسلامی در گرو ایمان، همّتهای بلند، آرمان‌گرایی و زنده نگه‌داشتن شعارهاست

یکی از علل موفّقیت قیام عاشورا، صلح امام حسن (ع) است

عمرسعد از شقاوت و کوردلی حرمله استفاده کرد و گفت: حسین را خاموش کن. به جای آنکه به طفل شیرخوار حسین (ع) آب بدهند، تیر سه شعبهٔ زهرآلود به سوی او پرتاب کردند. این طفل روی دست پدر پیچ و تاب خورد و جان داد؛ خون از گلوی علی‌اصغر جاری شد. حسین‌بن‌علی (ع) از همین نقطه، گسترش خود را شروع کرد؛ نگذاشت خون علی‌اصغر لوث شود؛ نگذاشت شایعه‌پردازان و دروغگویان و سیاست‌بازان بگویند طفل حسین (ع) خودش مُرد یا از گرمای آفتاب مُرد. دستش را زیر گلوی علی‌اصغر گرفت، مشت حسین (ع) از خون علی‌اصغر پر شد؛ در مقابل چشم همه، این خونها را به طرف آسمان پرتاب کرد. یعنی این خون را ببینید، علی‌اصغر را کشتید ای نامردمان! حسین‌بن‌علی (ع) در اینجا طومار حقّانیت خود را امضا کرد؛ یعنی به دنیا فهماند با چه جریانی روبه‌روست؛ به تاریخ فهماند با چه می‌جنگیده و برای چه می‌جنگیده است.

مجالس حسینی باید در خصوص هدف و فلسفهٔ قیام اباعبدالله (ع) به مردم آگاهی بدهند

حرکت در راه امام حسین (ع) از درون افراد با تهذیب نفس آغاز و در سطح جامعه متجلّی میشود