بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

بعضی خیال کردند امام حسین (ع) اگر میدانست شهید میشود، اقدام نمیکرد؛ بعضی هم از آن طرف گفتند امام حسین (ع) اصلاً برای اینکه شهید بشود، قیام کرد. هر دو اشتباه است. امام حسین (ع) برای تعلیم درسی به انسانها قیام کرد و آن درس این بود که هر وقت انسان مسلمان که از حسین (ع) درس میگیرد، دید در جامعهٔ او ظلم هست، نظام اسلامی نیست، قرآن حکومت نمیکند، تبعیض هست، زورگویی و چپاولگری هست، قدرت یافتن بدون ملاک هست، بایستی قیام کند برای اینکه وضع را برگرداند؛ چه این قیام او به نتیجه برسد، و چه نرسد. شیوهٔ امام خمینی (ره)، عمل به تکلیف بدون لحاظ پیروزی ظاهری بود بارها امام (ره) گفتند ما برای نتیجه اقدام نمیکنیم، ما برای وظیفه اقدام میکنیم؛ ما اقدام میکنیم برای اینکه وظیفه‌مان را انجام داده باشیم.

آگاهیهای عمیق اسلامی را جدّی بگیرید امروز بزرگترین وظیفهٔ ما این است که میدانهای مقاومت را بشناسیم. *** مسئلهٔ آگاهیهای عمیق اسلامی را جدّی بگیرید. *** اگر آگاهی نباشد، آدم اشتباه میکند. آگاهی که نبود، انسان یک‌جا اشتباه میکند. آدم آگاه نیز گاه اشتباه میکند، اما اشتباهات او ماندگار نمیشود. البته شرط اصلی هم تقوا و توجّه به خدا است؛ که تا انسان فهمید اشتباه کرده، برگردد.

قرنها یکی پس از دیگری گذشت، ملّت اسلام جمعیتش زیاد شد، اما چراغش دیگر روشن نشد، تا قرن استعمار فرا رسید؛ قرن طوفانهای سهمگین، قرن فشار بر ملّتها، قرن گم‌شدن اصالتها و ارزشهای حقیقی، قرن غلبهٔ کامل زور و زر، و قرن تجربه‌های بزرگ غالباً تلخ بشریت؛ ملّتها مأیوس، قدرتها روزبه‌روز گردن‌کلفت‌تر؛ انقلاب اسلامی، طلوع دوبارهٔ دین در اوج تاریکیهای قرن استعمار بود «ظُلُمَاتٌ بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أخْرَجَ یدَهُ لَمْ یکدْ یراهَا وَ مَنْ لَمْ یجْعَلِ اللهُ لَهُ نُوراً فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ». قرن تاریکیها بود و در اوج همین تاریکیها، معجزه نازل شد؛ معجزه به دست شما واقع شد. این معجزه، جوشش آتشفشان دین و افروزش خورشید قرآن بود.

امام حسین (ع) برای احیای اسلام و نشان دادن تکلیف مسلمانان در مقابل امواج مخالف قیام کرد حسین‌بن‌علی (ع) همین‌گونه بود. حسین‌بن‌علی (ع) برای احیای اسلام، باقی ماندن قرآن و نشان دادن تکلیف مسلمانها در مقابل امواج مخالف قیام کرد و این کارها را توانست انجام بدهد؛ پس حسین‌بن‌علی (ع) پیروز شد. مسلمان، مادامی که با این نیت حرکت میکند، در تمام آنات پیروز است.

اوّلین شرط دفاع از آرمانها و هدفهای الهی این است که انسان به زنده ماندن خودش پایبند نباشد. بهترین نوع مرگ این است که در همین راه بمیریم. امام حسین (ع) این فکر را میکند. امروز ما بر حسین‌بن‌علی (ع) اشک میریزیم، بر همهٔ عزیزانمان اشک میریزیم، بر همهٔ شهدا اشک میریزیم، بر شهدای شما هم اشک میریزیم؛ اما احساس تأسّف و خسارت نمیکنیم.

کسانی که به زنده ماندن، پایبند هستند، نمیتوانند از اسلام دفاع کنند بهترین مرگ، مرگِ در راه اسلام است نمیدانند وقتی یک انسان، یک جمعیت و یک ملّت به زنده ماندنِ خودش پایبند بود، دیگر نمیتواند از خدا، اسلام و آرمانها دفاع کند.

امام حسین (ع) در دعای عرفه خدا را شکر میکند. اوّلین چیزی را که شکر میکند، این است که در دولت حق متولّد شد؛ یعنی دولت نبی‌اکرم (ص).

اسلام، ارزنده‌تر از جان امام حسین (ع)  است اسلام آنقدر عزیز است که مثل پیغمبری هم برایش شهید میشود؛ مثل امام حسینی هم شهید میشود. البته خب، همه این را نمی‌فهمند؛ همه این ایمان و این آمادگی را ندارند.

اسلام از جان جوانان ما ارزنده‌تر است؛ چرا که امام حسین (ع) و جوانانش در راه اسلام جان خود را فدا کردند آن چیزی که ارزنده‌تر از عزیزان ماست، اسلام است؛ به دلیل اینکه حسین‌بن‌علی (ع) و علی‌اکبر (ع) و ابوالفضل (ع) از فرزند ما ارزنده‌تر بودند؛ اما در راه اسلام، راحت خودشان را فدا کردند. پس اسلام از جوان ما ارزنده‌تر است. ما قربانی میدهیم تا اسلام بماند؛ ما قربانی میدهیم تا شرف اسلامی این ملّت بماند؛ ما قربانی میدهیم تا سلطهٔ ابرقدرتها بشکند.

هدف امام حسین (ع) این بود که خود این حرکت انجام بگیرد تا نفس انجام دادن این حرکت، سرمشقی برای همهٔ مسلمانانی شود که آن روز و در طول تاریخ به دنیا می‌آیند. این حرکت، یک خلأ نظام اسلامی را پُر میکرد؛ این همان چیزی بود که پیغمبر اکرم (ص) تعلیم داده و فرموده بود

امام صادق (ع)در حدیثی میفرماید: «إِرْتَدَّ النَّاسُ بَعْدَ الْحُسَینِ إِلاّ ثَلاثَة»؛ بعد از شهادت امام حسین، همهٔ مردم برگشتند؛ همه از راه درست امامت که راه پرخطری بود، به خاطر فشار هیجانها منصرف شدند. «إِرْتَدَّ» را «کافر شدن» معنا نکنید. ارتداد یعنی راه انقلاب را نیمه‌کاره گذاشتن؛ یعنی هنگام ضرورت، به خاطر سختیها و فشارها، راه را رها کردن، به زندگی راحت دل دادن، از سختیها سرپیچیدن؛ این معنای ارتداد است.

ایمان یعنی باور. باور در انسان، اعتماد به‌وجود می‌آورد؛ آن اعتماد، حرکت وسیع و پایان‌ناپذیر را در انسان تدارک می‌بیند؛ و به کمک آن حرکت، انسان بر همه چیز پیروز میشود.

مجالس حسینی در دوران انقلاب اسلامی دو نقش مهم داشتند: ۱. ارتقای سطح اندیشهٔ اسلامی و سیاسی مردم؛ ۲. ترغیب مردم به خطر کردن در راه انقلاب نخست بالا آوردن سطح اندیشهٔ اسلامی و سیاسی مردم، تا بدانند اسلام از آنها چه چیزی خواسته است و در چه وضعی از اوضاع سیاسی قرار دارند؛ چون اگر مردم ندانند، حرکت نخواهند کرد؛ دوم اینکه مردم تصمیم بگیرند خطر کنند. کوشش اوّل برای علم بود، و کوشش دوم برای عمل. کوشش اوّل برای دانستن و فهمیدن بود، کوشش دوم برای احساس کردن و لمس کردن. در کوشش اوّل میگفتیم وظیفه است ما برای خدا خطر را قبول کنیم، در کوشش دوم میگفتیم خطرپذیری در راه خدا و مرگ در راه خدا زندگی است. او فکر را تغذیه میکرد، و این احساس را؛ و به این ترتیب روزگاری گذشت.

«صَبْرَاً عَلَی قَضَائِک یا رَبِّ لا إِلَهَ سِوَاک»؛ خدایا! بر قضای تو، بر تقدیر تو، من صبر میکنم و تحمّل میکنم و در راه دین تو مقاومت میکنم. این ندای قلب امام حسین (ع) است که در آن لحظات آخر بر زبانش جاری میشود؛ و این درسی است برای ما. این، وضعیت دعا در زندگی حسین‌بن‌علی (ع) است.

اگر صد سال دیگر علی‌بن‌الحسین (ع) و امیرالمؤمنین (ع) گریه میکردند، عبادت میکردند، جهاد میکردند و به خلق خدا خدمت میکردند، باز هم مشتاق عبادت بودند؛ زیرا درگاه عبادت خدا آنقدر بلند و وسیع است که بسادگی هیچ انسانی نمیتواند خودش را مستغنی از عبادت و دعا بداند.

بارها امام (ره) گفتند ما برای نتیجه اقدام نمیکنیم، ما برای وظیفه اقدام میکنیم؛ ما اقدام میکنیم برای اینکه وظیفه‌مان را انجام داده باشیم. البته خدای متعال اگر عمل ما از روی اخلاص باشد، ما را به نتیجه هم خواهد رساند.

صبر و دوراندیشی امام حسن (ع)، و ایثار و فداکاری امام حسین (ع)، ناشی از تربیتها و خصلتهای فاطمه (س) است

حضرت زینب (س) عصر عاشورا، برافراشته شدن پرچم کربلا را در طول تاریخ نوید داد همان عصر عاشورا - بنا به نقل بعضی از روایات – زینب (س) به برادرزادهٔ خودش علی‌بن‌الحسین (ع) گفت: ای برادرزادهٔ من! اوضاع این‌گونه نمیماند؛ این قبرها آباد خواهد شد، این پرچم برافراشته خواهد شد، مردم و ملّتها و نسلها، گروه گروه می‌آیند و از اینجا درس میگیرند و برمیگردند. اینجا مَدرس آزادی‌خواهان عالم خواهد شد، و شد. آن روز این امید، آینده را نشان میداد.

باید خاطرهٔ شهادت امام حسین (ع) که درس مقاومت در مقابل یزیدی‌های زمان است، برای همهٔ نسلها حفظ شود اگر حسین (ع) شهید میشد، اما مردم آن روز و مردم نسلهای بعد نمی‌فهمیدند شهید شده، این خاطره چه اثری و چه نقشی میتوانست در رشد و سازندگی و هدایت و برانگیختگی ملّتها و اجتماعات و تاریخ بگذارد؟ میدانید هیچ اثری نداشت. آری؛ حسین (ع)‌ شهید میشد، خود او به اعلا علّیین رضوان خدا میرسید؛ شهیدانی که کسی نفهمید و در غربت، سکوت و خاموشی شهید شدند، به اجر خودشان در آخرت رسیدند، روح آنها فتوح و گشایش را در درگاه رحمت الهی به دست آورد؛ اما چقدر درس و اسوه میشدند؟ شهیدی که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر شود، اسوه میشود

مسلمانان باید وحدت داشته باشند و از اهانت به مقدّسات یکدیگر پرهیز کنند مراقب باشید دستخوش فریب استکبار جهانی نشوید.