بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

امام مجتبی (ع) با تبلیغات، فعّالیت فکری، افشاگری و روشنگری در جامعهٔ بزرگ اسلامی، زمینه‌ای را ایجاد نمود که کربلا به حادثهٔ فراموش نشدنی جهان اسلام تبدیل شود

«بَقِیةُ السَّیفِ أَبْقَی عَدَداً وَ أَکثَرُ وَلَداً» یعنی ملّتی که شهید داده، پایدارتر و ماندنی‌تر است

«بَقِیةُ السَّیفِ أَبْقَی عَدَداً وَ أَکثَرُ وَلَداً» یعنی ملّتی که شهید داده، پایدارتر و ماندنی‌تر است

ما با اشاعهٔ پیام حسین‌بن‌علی (ع) خواهیم توانست پایه‌های این انقلاب را آن‌چنان مستحکم کنیم که هیچ طوفانی نتواند آن را تکان بدهد و متزلزل کند؛ به شرط اینکه مراقبت کنیم.

اوّلین شرط دفاع از آرمانها و هدفهای الهی این است که انسان به زنده ماندن خودش پایبند نباشد.

در روایتی امام صادقعلیه‌الصلاةوالسلام فرمودند: خدای متعال «فَوَّضَ إِلَی الْمُؤْمِنِ الْأُمُورَ کلَّهَا»؛ همه چیز مؤمن را دست خودش داد؛ اداره و اختیار زندگی خودش را به خود او سپرد - که همین هم هست دیگر، می‌بینید - «وَ لَمْ یفَوِّضْ إِلَیهِ أَنْ یکونَ ذَلِیلا»؛ اما به او اجازه و اختیار نداد که ذلیل باشد.

سلطه‌طلبی قدرتمندان، عامل اصلی مشکلات جهانی و مقاومت آگاهانه، علاج آن است

هدف امام؛ نفس حرکت و قیام علیه ظلم و کفر و بدعت حکومت و شهادت، نتایج قیام بودند، نه اهداف آن

ارتقای اندیشه، اتمام و اکمال مکارم اخلاق و د

خون حسین‌بن‌علی (ع) و یارانش در عاشورا، سلسلهٔ اموی و فرزندان ابوسفیان را برانداخت؛ همچنان که خون زیدبن‌علی و یارانش مایهٔ قطع و ریشه‌کن شدن سلسلهٔ مروانی شد.

محرّم سال ۶۰ سرحلقهٔ همهٔ حرکتها و همهٔ فداکاریهای بزرگ در طول تاریخ شد؛ مایهٔ این شد که انسان بداند مقاومت وظیفه است.

وظایف ما در عصر غیبت عبارتند از: ۱. تلاش برای تشکیل حکومت اسلامی؛ ۲. فراهم‌سازی مقدّمات حکومت جهانی امام زمان؛ ۳. مبارزه با ظلم

بصیرت یعنی انسان با چشم باز به میدان برود؛ میداند برای چه میرود، می‌فهمد. این یک خصوصیت مجالس ماست.

مجالس حسینی در دوران انقلاب اسلامی دو نقش مهم داشتند: ۱. ارتقای سطح اندیشهٔ اسلامی و سیاسی مردم؛ ۲. ترغیب مردم به خطر کردن در راه انقلاب

معنای محرّم در منطق شیعی و فرهنگ اسلامی، نثار خون، شهید شدن و قیام در راه آرمان حقّی است که برای همهٔ انسانها و انسانیتها ارزشمند است.

افتخار شهادت یک شهید، به همهٔ کسانی که به او نزدیک هستند، به پدر و مادر او، به فرزندان و برادرانش و بستگان و شهر او و همهٔ امّت و ملّت او سرایت میکند و همه از افتخار او نصیب میبرند.

راز و نیاز با خدای تبارک و تعالی در حوادث، به جای اندوه بیجا، درسی از اباعبدالله (ع)  برای همهٔ پیروان ایشان است ببینید چه حالات، ظرایف و دقایق روحی و سرانجام چه توجّهی به خدای متعال داشته است. یعنی در این حال، عوض هرگونه اعمال خشم، غصّه، حسرت و زانوی غم در بغل گرفتن، با خدا سخن میگوید. این برای همهٔ انسانهای مسلمان و پیروان حسین‌بن‌علی (ع) درس است.

نقل میکنند وقتی زنها از خیمه‌ها بیرون آمدند، یک چنین حالت فوق‌العاده‌ای داشتند. اینها عزیزی را مثل حسین‌بن‌علی (ع) از دست دادند. زینب (س) پیشاپیش این جمعیت به طرف قتلگاه می‌آید. وقتی زینب (س) رسید، جسد عزیزش را روی زمین گرم کربلا افتاده دید. به جای هرگونه عکس‌العملی، به جای هرگونه شکایتی، به طرف جسد عزیزش ابی‌عبدالله (ع) رفت و خطاب به جدّش پیغمبر (ص)، صدایش بلند شد: «وا مُحَمَّداه صَلَّی عَلَیک مَلِیک السَّمَاءَ هَذَا حُسِینٌ بِالْعَراءِ مُرَمِلٌ بِالدِّمَاءِ مُقَطِّعُ الأَعضَاء»؛ یعنی ای جدّ عزیزم! ای پیغمبر بزرگوار! نگاهی به صحرای گرم کربلا بکن؛ این حسین (ع) توست که در میان خاک و خون افتاده است و میغلتد. بعد هم نقل میکنند زینب دستها را زیر جسد حسین‌بن‌علی (ع) برد؛ صدایش بلند شد: پروردگارا! این قربانی را از ما قبول کن.

هدف مبارزات سیاسی ائمّه (ع)، تشکیل حکومت اسلامی بود این مبارزات سیاسی برای چه انجام میگرفت؟ برای این بود که میخواستند حکومت اسلامی، حکومت علوی و نبوی و حکومت قرآن را در جامعه برپا کنند؛ یعنی ایدئولوژی اسلامی را تحقّق بخشند؛ چون حکومت اسلامی در زمان منصور و هارون و عبدالملک و متوکل به معنای واقعی‌اش وجود نداشت و ائمّه میخواستند آن را به‌وجود بیاورند.

گوشه‌نشین پنداشتن ائمّه (ع)، توهّم باطلی است مردم خیال میکردند ائمّهٔ هدی (ع) مردمانِ عالمِ دانشمندِ معصومِ بزرگواری بودند که در گوشهٔ خانه نشسته بودند، دشمنها هم حسودی میکردند و نمیگذاشتند اینها درس بگویند، بحث کنند، مسئله بگویند؛ دور خانهٔ اینها را محاصره میکردند، گاهی هم اینها را مؤاخذه میکردند، اینها هم یک عذرخواهی میکردند، و همین‌طور بود تا مسموم میشدند. این، برداشت بسیار غلطی است؛ در حالی که مسئله این نبود. ائمّهٔ ما گروه مبارزی بودند، رهبران مبارزی بودند که یک شبکهٔ عظیم تبلیغاتی و سیاسی را در سراسر کشور عظیم اسلامی اداره میکردند