بریده‌هایی از کتاب مصیبت‌های شاغل بودن

فقط داشتن سرعت در کار معنادار نیست، بلکه اگر شاهد تأثیر کمکمان بر دیگران نباشیم معنادار نخواهد بود. وقتی با این دید از اداره، کارخانه یا مغازه خارج می‌شویم که مشکلی را از دوش دیگران برداشته‌ایم، به این معنا دست می‌یابیم. این لذت هم در معرض خطر نگاه مقیاسی قرار دارد. در سازمان‌های بزرگ عصر جدید ممکن است آنقدر از مراجعه‌کنندگان خود دور باشیم که نتوانیم نمود و فایده‌ای از کار خود را در زندگی آنها ببینیم

درک اینکه شخصیت ما چگونه تحت تأثیر شغلمان قرار می‌گیرد، برای خودمان دشوار است، چرا که چشم‌اندازهای ما برای خودمان عادی به نظر می‌رسد، اما می‌توانیم در حضور اشخاصی با حرفه‌های مختلف، تعریفی از خصوصیات رفتاری آنها داشته باشیم. معلمین مدارس حتی با اشخاص میانسال طوری رفتار می‌کنند که گویی نیاز به راهنمایی دارند، روانشناسان شیوه‌ای از گوش فرا دادن با ذهن باز و قضاوت نکردن را مطالعه کرده‌اند، سیاستمدار نیز در جشن شام خودمانی تمایل به ایراد سخنرانی دارند.

۷. اهداف بلند (و عدم توانایی در رسیدن به آن) باعث می‌شود زندگی برایمان تلخ شود. ۸. نظام شایسته‌سالاری جهانی، باری از مسئولیت سنگین در برابر نقاط ضعفمان بر دوش ما می‌گذارد.

نظام شایسته‌سالاری تنها توانسته به معضل فقر، توهین شرمساری را نیز اضافه کند.

احساسات منطقی، در نهایت تنها نسخه‌ای از بی‌رحمی است

مشکلی که با همکارانمان داریم، از چالشی اساسی شروع می‌شود: تلاش برای انتقال مفاهیم ذهنی خود به شخصی دیگر. وقتی کارها را خودمان انجام می‌دهیم جریان اطلاعات، آنی و بدون انحراف است.

اکنون، تقریباً هیچ انرژی دیگری برای صرف کردن به زندگی شخصی نداریم. دائماً در جستجوی هدف والا و دست‌نیافتنی‌ای هستیم که مجلات آن را «تعادل بین کار و زندگی» می‌شناسند. اما کسی که معتقد است چنین تعادلی می‌تواند رخ دهد، از منطق سرمایه‌داری چیزی نمی‌داند. شغل و عشق دو بت بزرگ هستند، اما در نبردی کشنده قرار دارند. شغل شانس بیشتری برای برنده شدن دارد. انتقادات عشق به شغل مشخص است: ما هیچ گاه حضور نداریم، همیشه خسته هستیم، هیچ گاه توجه کامل خود را برای شریک زندگی نمی‌گذاریم و تأکید بسیاری روی دفتر کار خود داریم. مفید است که بدانیم ایده‌های مدرن عشق در اواخر قرن ۱۸ توسط هنرمندانی ایجاد شد که شغل‌های واقعی نداشتند و بنابراین نمایشنامه‌هایی در اهمیت گذراندن زمان با معشوقه و بیان احساسات و غنیمت شمردن تمایلات و تمنیات قلبی نوشتند

شغل خوب یعنی شغلی که به حد کافی به شخصی کردن مجال بدهد: یعنی شغلی که فرصت داریم به طور مستقیم شخصیت خودمان را در مواجه با آن، انعکاس دهیم. در نهایت قادر خواهیم بود تا بهترین قسمت‌های شخصیت خود را در کالاها یا خدماتی که فراهم نموده‌ایم، ببینیم.

از بزرگترین مصیبت‌های شاغل بودن این است که احساس کنیم تنها بخش کوچکی از استعدادهای ما در فعالیت‌های روزانه مورد استفاده قرار می‌گیرد. می‌توانیم پیشرفتی ورای شغل خود داشته باشیم. عنوانی که روی کارت اشتغال ما نوشته شده، تنها یکی از هزاران توانایی ماست.

اولین سؤالی که در ملاقات با شخصی جدید از ما پرسیده می‌شود، این است که: "شغل شما چیست؟" اگر پاسخ ما به اندازه کافی جذاب نباشد، بلافاصله متوجه بی‌علاقگی طرف مقابل خواهیم شد و می‌بینیم که برای اکثر اعضای جامعه بشری، بودن یا نبودن ما تفاوت چندانی ندارد.