بریده‌هایی از کتاب لحظه‌ی برخاستن

مردانی که وظایف مراقبتی را به‌عهده دارند، شادتر هستند؛ آن‌ها روابط بهتری دارند؛ بچه‌های شادتری دارند؛

وسایل پیشگیری از بارداری بزرگ‌ترین ابداع موجود برای زن‌هاست که نجات‌بخش جان‌ها، پایان‌دهندهٔ فقر و قدرت‌بخش آن‌هاست.

وقتی زنان بتوانند برای فرزندآوری و زمان فرزندآوری خود تصمیم بگیرند، این زندگی‌ها را نجات می‌دهد، سلامت را ارتقا می‌بخشد، آموزش را توسعه می‌دهد و باعث شکوفایی می‌شود؛ فرقی نمی‌کند که درخصوص کدام کشور صحبت می‌کنید.

مردم کشورهایی که تحت سلطهٔ مردان قرار دارند، رنج می‌برند؛ نه‌تنها به این دلیل که از استعداد زنان خود استفاده نمی‌کنند، بلکه به این دلیل که مردانی آن‌ها را اداره می‌کنند که به حذف زنان تمایل دارند. تا زمانی که این کشورها رهبری خود یا دیدگاه‌های رهبران خود را تغییر دهند، شکوفا نخواهند شد.

. اگر من خودم را جدا یا برتر ببینم، اگر با تحقیر دیگران خودم را ارتقا دهم، اگر معتقد باشم که دیگران در مسیری هستند که من به پایان رسانده‌ام، کارهایی انجام می‌دهند که من بر آن تسلط دارم، برای انجام کارهایی تلاش می‌کنند که من انجام داده‌ام و اگر هر نوع احساسی از برتربودن داشته باشم، به جای این‌که سعی کنم با آن‌ها پیشرفت کنم، خودم را از آن‌ها جدا کرده‌ام و خود را از لحظهٔ برخاستن محروم کرده‌ام.

بسیاری از جنبش‌های اجتماعی موفق، ناشی از ترکیب مشابهی است: کنشگریِ پایدار و توانایی تحمل درد بدون انتقال آن. هرکسی که بتواند آن دو را باهم ترکیب کند صدایی با نیروی اخلاقی پیدا می‌کند.

دانایی، اندوختن حقایق بیش‌تر نیست؛ بلکه درک حقایق بزرگ به‌روشی عمیق‌تر است.

اگر می‌خواهید به فقر حمله کنید و اگر می‌خواهید زنان را توانمند کنید، می‌توانید هر دوی آن‌ها را با یک روش انجام دهید: کمک به مادران برای محافظت از کودکان.

فقر مطلق زندگی با روزی یک دلار نبود. این بود که وقتی در حال مردن هستید، چند روز طول بکشد تا به بیمارستان برسید. احترام‌گذاشتن به یک دکتر بود، نه به‌خاطر نجات جان یک نفر بلکه به‌خاطر بازگرداندن جسد به روستای‌شان.

برابری بدون ارتباط مفهومی ندارد. وقتی افراد باهم ارتباط دارند، احساس می‌کنند هرکدام بخشی از یک زنجیر هستند. تو بخشی از من هستی و من بخشی از تو هستم. اگر تو ناراحت باشی، من نمی‌توانم خوشحال باشم. اگر شکست بخوری، نمی‌توانم برنده شوم. اگر هرکدام از ما رنج ببریم، باهم رنج می‌بریم. این مسئله مرزهای بین انسان‌ها را محو می‌کند و آن‌چه در این مرزهای نفوذپذیر جریان می‌یابد عشق است.

«از کسانی که به آن‌ها بسیار اعطا شده، بسیار انتظار می‌رود.»

هیچ سؤالی مهم‌تر از این نیست: آیا در رابطهٔ اولیهٔ شما عشق، احترام، عمل متقابل، حس همکاری، تعلق و رشد متقابل وجود دارد؟ معتقدم که همهٔ ما به‌طریقی این‌را از خودمان می‌پرسیم؛ چون فکر می‌کنم این یکی از بزرگ‌ترین خواسته‌های زندگی است.

ول‌وود می‌گوید: «این کشاکش و ناسازگاری تفاوت‌های دو نفر است که آن‌ها را به کشف راه‌های جدید زندگی سوق می‌دهد.»

مردانی که وظایف مراقبتی را به‌عهده دارند، شادتر هستند؛ آن‌ها روابط بهتری دارند؛ بچه‌های شادتری دارند؛ هنگامی که پدران حداقل ۴۰ درصد از مسئولیت‌های مراقبت از کودکان را بر عهده می‌گیرند، کم‌تر در خطر افسردگی و اعتیاد به مواد مخدر قرار دارند و کودکان آن‌ها اعتمادبه‌نفس بیش‌تر، مشکلات رفتاری کم‌تر و نمرات بهتری در آزمون‌ها دارند.

شبی بازهم بعد از شام من آخرین نفر در آشپزخانه، مشغول تمیزکردن ظروف هر پنج نفرمان بودم که با ارزش‌قائل‌شدن برای خودم اعلام کردم: «تا وقتی مامان از آشپزخونه بیرون نرفته، هیچ‌کس بیرون نمی‌ره.» هیچ‌چیز در مادربودن به‌معنای این نیست که درحالی‌که بقیه می‌روند پی کار خود، من بمانم و تمیز کنم.

مراقبت‌کردن عملی انسانی است. مراقبت از کودکان و مراقبت از والدین سال‌خورده قطعاً نشانگر عشق است. این پرمعناترین لحظات زندگی را به ما می‌بخشد؛ اما اگر فرض شود که زنان تمام این کارها را انجام خواهند داد، پس مراقبتی که باید لذت‌بخش باشد به بار سنگینی تبدیل می‌شود و کاری که باید مشترک باشد، انفرادی می‌شود.

تأثیر یادگیری مهارت‌های دفاع شخصی در کاهش خشونت علیه دختران نوجوان ثابت شده است

فرستادن دختران به مدرسه حملهٔ مستقیم به این دیدگاه است که وظیفهٔ زن خدمت به مرد است.

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.