بریده‌هایی از کتاب لحظه‌ی برخاستن

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.

. در قلب و ذهن زنان قدرتمند امروز، «هر دیواری یک در است».

«اگه برنامهٔ خودت رو تنظیم نکنی، کس دیگه‌ای این کار رو می‌کنه.» اگر من برنامه‌ام را با چیزهایی پر نمی‌کردم که احساس می‌کردم اهمیت دارند، افرادِ دیگر برنامه‌ام را با چیزهایی پر می‌کردند که احساس می‌کردند اهمیت دارد.

فمینیسم یعنی باور این‌که هر زنی باید بتواند حرف خود را بزند و استعداد خود را دنبال کند و این‌که زنان و مردان باید همگی باهم کار کنند تا موانع را از بین ببرند و به تعصباتی پایان دهند که سد راه زنان شده است.

وقتی زن‌ها رشد کنند، انسانیت ارتقا می‌یابد.

هنگامی که جِن در پاییز ۲۰۰۱ مهدکودک را آغاز کرد، مدرسه‌ای پیدا کردیم که برای او ایدئال بود؛ اما سی یا چهل دقیقه از ما فاصله داشت و در آن سوی پلی قرار داشت. می‌دانستم که باید دو بار در روز برای رفت‌وبرگشت از خانه به مدرسه رانندگی کنم. وقتی به بیل بابت مدت‌زمانی شکایت کردم که باید در ماشین سپری می‌کردم، او گفت: «من می‌تونم یه‌کمش رو انجام بدم.» و من گفتم: «جدی؟ این کار رو می‌کنی؟» او گفت: «حتماً، این بهم زمان می‌ده که با جِن صحبت کنم.» بنابراین بیل شروع به رانندگی کرد. او خانهٔ ما را ترک می‌کرد، جِن را به مدرسه می‌برد، برمی‌گشت و از کنار محلهٔ ما رد می‌شد و به مایکروسافت می‌رفت. دوبار در هفته این کار را انجام می‌داد. بعد از حدود سه هفته، در روزهایی که من بودم، متوجه شدم که بسیاری از پدران فرزندان‌شان را به کلاس می‌آوردند؛ بنابراین پیش یکی از مادران رفتم و گفتم: «سلام، چه خبره؟ این‌همه پدر این‌جا هست.» او گفت: «وقتی بیل رو دیدیم، رفتیم خونه و به شوهرامون گفتیم: "بیل گیتس بچه‌شو می‌رسونه مدرسه؛ پس تو هم می‌تونی."»

اگر هواپیمایی سقوط کند، سیصد نفر می‌میرند و این برای خانواده‌های‌شان غم‌انگیزاست و در هر روزنامه مقاله‌ای دربارهٔ آن وجود دارد؛ اما در یک روز سی‌هزار کودک می‌میرند و این برای خانواده‌های‌شان غم‌انگیز است و در هیچ روزنامه‌ای مقاله‌ای دربارهٔ آن وجود ندارد. ما درمورد مرگ این کودکان چیزی نمی‌دانستیم؛ زیرا در کشورهای فقیر اتفاق می‌افتاد و آن‌چه در کشورهای فقیر رخ می‌دهد در کشورهای ثروتمند توجه زیادی به خود جلب نمی‌کند.

چند سال بعد، شبی بازهم بعد از شام من آخرین نفر در آشپزخانه، مشغول تمیزکردن ظروف هر پنج نفرمان بودم که با ارزش‌قائل‌شدن برای خودم اعلام کردم: «تا وقتی مامان از آشپزخونه بیرون نرفته، هیچ‌کس بیرون نمی‌ره.» هیچ‌چیز در مادربودن به‌معنای این نیست که درحالی‌که بقیه می‌روند پی کار خود، من بمانم و تمیز کنم. بیل از آن حمایت کرد، حتی بااین‌که مجبور بودم به او که می‌خواست ظرف‌ها را بشوید این کار را بدهم؛ زیرا هیچ‌کس دیگر آن‌را درست انجام نمی‌داد.

«چه‌چیزی رو الان بهتر و عمیق‌تر از گذشته می‌دونی؟» من این سؤال را دوست دارم؛ زیرا چگونگی یادگیری و رشد ما را تکریم می‌کند. دانایی، اندوختن حقایق بیش‌تر نیست؛ بلکه درک حقایق بزرگ به‌روشی عمیق‌تر است.

وقتی ما زن‌ها بتوانیم از استعداد و انرژی خود استفاده کنیم، خودمان می‌توانیم از ارزش‌های خودمان دفاع کنیم و این زندگی همه را بهتر می‌کند. وقتی زن‌ها حق‌وحقوق‌شان را به دست می‌آورند، خانواده‌ها و همچنین جوامع شکوفا می‌شوند. این ارتباط براساس حقیقتی ساده است: وقتی گروهی حذف‌شده را به حساب می‌آورید، این به‌نفع همه است و وقتی در سطح جهانی کار می‌کنید تا حق زنان و دختران، یعنی نیمی از هر جمعیت را در نظر بگیرید، به‌نفع تمام اعضای جامعه تلاش می‌کنید.