بریده‌هایی از کتاب لحظه‌ی برخاستن

هیچ گروهی نباید امیدوار باشد که دیگری از منافعش محافظت کند.

مادرم نفوذ بسیار زیادی در انتخاب من داشت؛ هرچند ممکن است متوجه این موضوع نشده باشد. همان‌طور که بزرگ می‌شدم، همیشه به من می‌گفت: «اگه برنامهٔ خودت رو تنظیم نکنی، کس دیگه‌ای این کار رو می‌کنه.» اگر من برنامه‌ام را با چیزهایی پر نمی‌کردم که احساس می‌کردم اهمیت دارند، افرادِ دیگر برنامه‌ام را با چیزهایی پر می‌کردند که احساس می‌کردند اهمیت دارد.

چند سال پیش در هند، گروه‌های خودیار زنان را دیدم و فهمیدم که این زنان به هم قدرت می‌دهند. زنانی را دیدم که همدیگر را ارتقا می‌دهند و فهمیدم همه‌چیز زمانی شروع می‌شود که زن‌ها شروع به حرف‌زدن با یکدیگر کنند.

بسیاری از موانع پیشرفت و بسیاری از علل انزوا را می‌توان در محدودیت‌هایی پیدا کرد که بر زندگی زنان تحمیل شده است. در جوامع بسیار فقیر، زنان به حاشیه رانده می‌شوند و غریبه هستند. این تصادفی نیست. هنگامی که هر جامعه یا گروهی، به‌خصوص زنان خود را به حاشیه می‌راند، بحرانی ایجاد می‌کند که تنها می‌تواند با برگرداندن رانده‌شدگان به داخل برطرف شود. این درمان اصلی برای فقر و تقریباً هر آفت اجتماعی دیگر است: به‌حساب‌آوردن حذف‌شدگان، رفتن به حاشیهٔ جامعه و بازگرداندن همه به داخل آن.

زنان ممکن است به‌دلیل نداشتن اعتمادبه‌نفس یا سبک‌سنگین‌کردن آن، جسارت کم‌تری داشته باشند؛ اما فرهنگ‌های مردسالار همچنان علت زیربنایی هر دوی این‌هاست. تأیید اجتماعی برای زنانی وجود دارد که چیز زیادی درخواست نمی‌کنند، اعتمادبه‌نفس از خود نشان نمی‌دهند، به دنبال قدرت نیستند، ابراز عقیده نمی‌کنند و هدف آن‌ها خرسندکردن دیگران است.

در سال ۲۰۱۲، در ۶۹ کشور فقیر دنیا، ۲۶۰ میلیون زن از وسایل پیشگیری از بارداری استفاده می‌کردند. بیش از ۲۰۰ میلیون زن دیگر در این کشورها می‌خواستند از وسایل پیشگیری از بارداری استفاده کنند؛ ولی به آن‌ها دسترسی نداشتند. این بدان معناست که میلیون‌ها زن در کشورهای درحال توسعه بارداری‌های خیلی زود، خیلی دیر یا بارداری‌های آن‌قدر پی‌درپی داشتند که بدن آن‌ها از پسش برنمی‌آمد.

یک بار از نلسون ماندلا پرسیدند: «آیا پس از این‌که از زندان آزاد شدی، هنوز از زندانبان‌هایت عصبانی بودی؟» و او گفت: «بله، هنوز تا مدتی عصبانی بودم؛ اما دریافتم که اگر عصبانی بمانم، بازهم زندانی خواهم بود و من می‌خواستم آزاد باشم.»

فمینیسم یعنی باور این‌که هر زنی باید بتواند حرف خود را بزند و استعداد خود را دنبال کند و این‌که زنان و مردان باید همگی باهم کار کنند تا موانع را از بین ببرند و به تعصباتی پایان دهند که سد راه زنان شده است.

خیلی زود دریافتم که اگر قرار است ما زنان جایگاه‌مان را با جایگاه مردان برابر کنیم، نمی‌توانیم یک‌به‌یک یا قدم‌به‌قدم حقوق‌مان را به دست آوریم؛ بلکه وقتی توانمند شویم، دسته‌دسته حقوق‌مان را به دست خواهیم آورد.

گاهی تنها کاری که برای پیشرفت زن‌ها لازم است، این است که از پایین‌کشیدن‌شان دست برداریم.