بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم.

اگر ۲۰ دلار بیشتر داشتید، چه چیزی را می‌خریدید که تا الان نخریده‌اید؟ اگر شرایط مالی‌تان مساعد باشد، هیچ‌گاه لازم نیست به این سؤال پاسخ دهید و یا حتی به پرسیدنش فکر کنید. اگر آن چیز کوچک را می‌خواستید، قبلاً خریده بودید.

کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد.

تفکر تک‌بعدی باعث می‌شود از چیزهایی که برایمان واقعاً ارزشمندند غافل شویم.

قبل از اینکه کسی را نقد کنی باید کفشش را بپوشی و یک مایل راه بروی. این‌طوری وقتی او را نقد می‌کنی، هم یک مایل آن‌طرف‌تری و هم کفش‌هایش را برده‌ای.

آن‌ها، که به‌دنبال استخوان‌های دایناسورها بودند، به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد.

زمانی‌که یک مفهوم فکر ما را مال خود کند، واژه‌های مربوط به آن را سریع‌تر می‌بینیم

برنامه‌ریزی دو ملاقات در یک ساعت مشخص (تعهدکردن زمانی که نداری) بسیار شبیه کشیدن چک بی‌محل است (خرج‌کردن پولی که نداری).

راه‌های زیادی پیش رویش بود که بیش از آنچه برنامه‌ریزی کرده خرج کند. شان درنهایت در استخر بدهی غرق شد. همان ابتدا متوجه شباهت رفتار سندهیل و شان شدیم. ضرب‌الأجل‌های موعدگذشته شباهت بسیاری به قبض‌های عقب‌افتاده دارند. برنامه‌ریزی دو ملاقات در یک ساعت مشخص (تعهدکردن زمانی که نداری) بسیار شبیه کشیدن چک بی‌محل است (خرج‌کردن پولی که نداری). هر چه سرت شلوغ‌تر باشد، نیازت به نه گفتن بیشتر است. هر چه بدهکارتر باشی، نیازت به نخریدن بیشتر است. برنامه‌هایی که برای فرار از این شرایط طرح می‌شود به‌نظر منطقی می‌رسند، اما اجرایشان دشوار است. برطبق این برنامه‌ها باید نسبت به آنچه می‌خری یا آنچه برای انجامش توافق می‌کنی هشیارتر باشی. وقتی هشیاری تعطیل شود (با کوچک‌ترین وسوسه‌ای در زمان یا پول) بیشتر در گرداب مشکلات فرو می‌روی.

در حقیقت در اینجا با متخصصی روبه‌رو بودیم که سال‌ها مشغول کامل‌کردن مهارتش بوده، و با این وجود یکی از بهترین غذاهایش را زمانی درست کرده که زیر فشار شدید بوده و تنها چند ساعت وقت داشته است. البته که این غذا به‌یکباره و از هیچ درست نشد. جرقه‌های خلاقانه مانند این بر پایهٔ ماه‌ها و سال‌ها کار سخت و مداوم به وجود می‌آیند. (۴) فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

فقر (و ذهنیت کمیابی) باعث ناتوانی است.

همان‌طور که می‌توان گفت که کمیابی موجب «تمرکز» می‌شود، می‌توان گفت که کمیابی باعث تونل‌زنی می‌شود، یعنی تمرکز تک‌بعدی روی مدیریت کمیابیِ موجود.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند

بود، یعنی خلبان‌های هواپیماهای B-۱۷ و B-۲۵. خلبان‌های هواپیماهای نفربر دچار این اشتباه نمی‌شدند. این سرنخ به چاپانیس کمک کرد که از شر سوگیری‌ها رها شود. او تصمیم گرفت، به‌جای زیرنظرگرفتن ذهن خلبان‌ها، کابینشان را زیر نظر بگیرد. کنترل‌های مربوط به چرخ‌ها و باله‌ها در این بمب‌افکن‌ها درست کنار هم قرار گرفته بود و شکل تقریباً یکسانی داشت. در مقابل شکل کنترل‌های هواپیماهای نفربر به‌کلی متفاوت بود. آنچه خلبان‌های نفربر را از خلبان‌های بمب‌افکن متمایز می‌کرد کابین‌هایشان بود. یکی از کابین‌ها اشتباه‌کردن را بسیار آسان می‌ساخت.

پهنای باند ابزاری است برای اندازه‌گیری ظرفیت محاسباتی ما، توانایی‌مان در توجه، در اتخاذ تصمیم‌های مناسب، در پیگیری برنامه‌ها، و در مقاومت در برابر وسوسه‌ها.

مشخص‌کردن نحوهٔ کارکرد تونل‌زنی و نحوهٔ نادیده‌گرفتن برخی ملاحظات می‌تواند، حتی بدون پرداختن به این جزئیات، مسائل را تا حدی روشن کند. مثلاً این قالب به ما می‌گوید که باید در مقابل استنتاج ترجیحات از روی رفتارها محتاط باشیم. شاید فردِ پرکار و گرفتاری را ببینیم که از بچه‌هایش غافل شده و نتیجه‌گیری کنیم که توجه او به بچه‌هایش کمتر از توجهش به کارش است. اما این نتیجه‌گیری ممکن است اشتباه باشد، درست مثل این نتیجه‌گیری که کشاورزان بیمه‌نشده توجهی به ازبین‌رفتن محصولاتشان به‌خاطر بی‌آبی ندارند. آن فردِ گرفتار ممکن است دچار تونل‌زنی شده باشد.

تونل‌زنی از این جهت چندوظیفگی را تشویق می‌کند که زمانِ ذخیره‌شده به‌خاطر آن در داخل تونل قرار می‌گیرد، درحالی‌که مشکلاتی که ایجاد می‌کند خارج از آن جای می‌گیرند.

آنچه این مطالعه نشان می‌دهد این است که ملاحظات هزینه-فایده نیست که مشخص می‌کند ما تونل‌زنی می‌کنیم یا نه. کمیابی ذهن ما را به‌شکل خودکار تسخیر می‌کند.