بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی یک هدف قدرتمند را ایجاد می‌کند (پرداختن به نیازهای فوری) که بازدارندهٔ دیگر اهداف و ملاحظات است.

برطبق نظریهٔ ما، زمانی‌که کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، توجه ما را روی استفادهٔ هر چه مؤثرتر از چیزهایی که داریم متمرکز می‌کند. این به آن معنی است که اگرچه که کمیابی ممکن است پیامدهایی منفی به دنبال داشته باشد، منافعی نیز در بر دارد.

ضرب‌الأجل‌ها دقیقاً به این خاطر مؤثر هستند که کمیابی ایجاد کرده و ذهن را متمرکز می‌کنند.

افرادِ تنها دقیقاً به این دلیل عملکرد بدی دارند که نمی‌توانند به چیزی غیر از برآمدن از پس تنهایی‌شان فکر کنند. عملکرد بد آن‌ها به این دلیل است که بعد از قلهٔ U معکوس قرار گرفته‌اند. به‌جای اینکه به طرف مقابلشان گوش دهند و پاسخش را بدهند، مدام روی این متمرکزند که «از من خوشش می‌آد؟» یا «این چیزی که می‌خوام تعریف کنم به اندازهٔ کافی بامزه هست؟» درست همان‌طور که متخصص پرتاب‌های آزاد با تمرکز کمتر عملکرد بهتری خواهد داشت، افرادِ تنها نیز با تمرکز کمتر روی نیاز اجتماعی‌شان می‌توانند بهتر عمل کنند. بااین‌حال کمیابی مانع از این اتفاق می‌شود.

مطالعات نشانگر آن است که افرادِ تنها دچار تمرکز بیش‌ازحد هستند.

ما، در دوره‌های فراوانی، زمان و پول را از دست می‌دهیم. بیش‌ازاندازه آسان‌گیر می‌شویم.

کسی که مدام از کارهایش عقب است، زمان کمتری را صرف انجام کارها می‌کند؛ بخش زیادی از زمانش صرف تلاش برای جبران عقب‌ماندگی می‌شود.

افراد گرفتار معمولاً از کارهای مهم اما غیرفوری غافل می‌شوند.

این‌طور به نظر می‌رسد که رانندگانی که موبایل در دست دارند احتمال تصادف بسیار بیشتری دارند (۱۵)، اما درواقع دربارهٔ رانندگانی که از هدسِت استفاده می‌کنند نیز اوضاع چنین است. (۱۶) مشکل دست نیست، ذهن است. در یک مطالعهٔ شبیه‌سازی، رانندگانی که از موبایل‌های هندزفری استفاده می‌کنند دو برابر کمتر از رانندگان عادی متوجه علائم ترافیکی می‌شوند. (۱۷)

در پردازش بالا به پایین ذهن را تصمیم آگاهانهٔ ما برای تمرکز هدایت می‌کند، اما در پردازش پایین به بالا یک محرک توجهمان را تسخیر می‌کند و ما نیز قدرت چندانی برای کنترلش نداریم.

«عکاسی یعنی قاب‌بندی، و قاب‌بندی یعنی بیرون‌گذاشتن

کوپن‌های بدون تاریخ زمان بیشتری برای استفاده دارند، کمتر از کوپن‌های تاریخ‌دار استفاده می‌شوند.

آن‌ها، که به‌دنبال استخوان‌های دایناسورها بودند، به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند

زمانی‌که یک مفهوم فکر ما را مال خود کند، واژه‌های مربوط به آن را سریع‌تر می‌بینیم.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است.

ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود.

کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم.

معمولاً مدیریت زمان و مدیریت پول را دو مسئلهٔ مجزا می‌دانیم.