بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند.

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است،

تنهایی چگونه کانون توجه را عوض می‌کند:

زمانی‌که افراد گرسنه واژهٔ CAKE را سریع‌تر تشخیص می‌دهند، مشخصاً می‌بینیم که غذا در صدر ذهنشان جای گرفته است.

کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی چطور ما را تغییر می‌دهد.

ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد. کمیابی چیزی بیش از نارضایتی حاصل از کم‌داشتن یک‌چیز است. کمیابی شیوهٔ تفکر ما را تغییر می‌دهد و خود را به ذهن ما تحمیل می‌کند.

کمیابی افراد را مجبور به انتخاب می‌کند. اندیشه‌های انتزاعی ملموس می‌شوند. برای رسیدن به محصول نهایی، هرچند هم که خلاق باشید، بدون آن هُلِ آخر به نتیجه‌ای نخواهید رسید.

فعال‌شدن یک هدف مهم سبب می‌شود اهداف دیگر به ذهن خطور نکنند. تمرکز روی چیزی که برایتان مهم است باعث می‌شود کمتر بتوانید به چیزهای دیگری که به آن‌ها اهمیت می‌دهید فکر کنید. روان‌شناسان این فرایند را بازداری هدف می‌نامند.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

پدر و مادرِ خوب بودن نیازمند چیزهای زیادی است. اما بیش از همه آزادی ذهن می‌طلبد. و این همان امکانی است که فقرا ندارند.

ایالات‌متحده از عدم حضور، انصراف، یا عدم موفقیت افرادی رنج می‌برد که به خواست خود در این برنامه‌ها ثبت‌نام کرده‌اند. (۲) برنامه‌های تأمین مالی خرد در کشورهای درحال‌توسعه از این می‌نالند که افراد به اندازهٔ کافی روی فعالیت‌های پربازده سرمایه‌گذاری نمی‌کنند؛ در مقابل ترجیح می‌دهند برای تسویهٔ بدهی، برآمدن از پس هزینه‌های پیش رو (مثل شهریهٔ مدرسه)، یا حتی خرید کالاهای بادوام از وام استفاده کنند.

دام‌های کمیابی بیش از همه به این خاطر عذاب‌آورند که فردی که در آن گیر افتاده حس می‌کند تنها با یک بار تأمین منابع مورد نیاز، تنها با یک بار خلاص‌شدن از شر همهٔ بدهی‌ها، می‌تواند این چرخه را بشکند. کسی که مدام از کارش عقب می‌ماند با خود می‌گوید «اگر کمی زمان بیشتری داشتم، می‌توانستم همهٔ کارها را انجام دهم و تازه جلو هم بیفتم». دست‌فروش با خود فکر می‌کند که اگر می‌توانست پول لازم برای خرید میوه را به دست آورد (به‌جای پس‌اندازکردن ذره‌ذرهٔ آن) از دام بدهی خارج می‌شد و درآمدش را دو برابر می‌کرد. در همهٔ این موارد چنین به نظر می‌رسد که یک بار تأمین منابع کلید حل همهٔ مشکلات است.

اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است، شیوهٔ مدیریت کمیابی فیزیکی از سوی افراد و جوامع.

زمانی‌که آیندهٔ ناملموس با حال ملموس رودررو می‌شود، جای خالی حکم یک امکان لوکس را خواهد داشت.

. این کارها باید در مغز شما فعال بمانند، و زمانی‌که پهنای باند کاهش یابد، نادیده گرفته می‌شوند. آیا تعجبی دارد که فقرا موفق نمی‌شوند داروهایشان را مصرف کنند؟ شاید باور این موضوع برای برخی دشوار باشد: آخر چطور ممکن است کسی چیزی به این مهمی را فراموش کند؟ اما حافظه این‌طور عمل نمی‌کند. حافظهٔ شما در بلندمدت عملکرد ثابتی ندارد. شکی نیست که هیچ‌کس خوردن مسکن‌ها را فراموش نمی‌کند: درد یک یادآور ثابت است. اما بیماری‌هایی مانند دیابت «خاموش» هستند؛ پیامدهایشان فوراً احساس نمی‌شود. هیچ‌چیزی وجود ندارد که مصرف دارو را به کسی که پهنای باندش زیر باری کمرشکن قرار دارد یادآوری کند.

آنچه این شرایط را تشدید می‌کند این است که، هر قدر بیشتر تلاش کنید که به آن فکر نکنید، بیشتر به آن فکر خواهید کرد.

انگیختگی کم باعث تضعیف عملکرد خواهد شد و از آن سو توجه بیش‌ازحد و انگیختگی بیش‌ازاندازه نیز عملکرد را تضعیف می‌کند.

مشکل افراد تنها این نبود که آدم‌های خسته‌کننده یا حوصله‌سربری بودند. مشکلشان این بود که، وقتی احساس می‌کردند که کار مهمی بر عهده‌شان است، عملکرد بدی از خود به نمایش می‌گذاشتند.