بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که یک راه برای ساده‌ترکردن این کار وجود دارد: مثال‌هایی از قبیل «شیر» و «برف» به شما داده نشود. ـ (۲۱) در آزمایش‌هایی که این «موارد کمکی» به افراد داده شده، حتی با احتساب این موارد درنهایت به تعداد کمتری شیء سفیدرنگ اشاره می‌کردند. این نتیجهٔ دور از انتظار پیامد چیزی است که روان‌شناسان آن را بازداری می‌نامند. به‌محض اینکه ارتباط میان «سفید» و «شیر» در ذهن شما فعال شود، هر بار که به «چیزهای سفیدرنگ» فکر کنید، آن ارتباطِ فعال‌شده ذهن شما را متوجه «شیر» می‌کند (و این باعث می‌شود که این ارتباط بازفعال‌تر شود). در نتیجه همهٔ دیگر چیزهای سفیدرنگ باز داشته شده و دسترسی به آن‌ها دشوارتر خواهد بود. مورد دیگری به ذهنتان خطور نمی‌کند. الان برای خود من نوشتن مثال‌های سفیدرنگِ دیگر دشوار است. «شیر» آن‌قدر شیء سفیدِ مرسومی است که به‌محض اینکه در ذهن فعال شود همهٔ اشیاء دیگر را کنار می‌زند.

زمانی‌که از یک نفر عصبانی هستید فرایند بازداری رخ می‌دهد، و سخت می‌توانید به ویژگی‌های خوب او فکر کنید: تمرکز روی خصلت‌های آزاردهنده بازدارندهٔ خاطرات خوبی است که با او دارید.

این یک ویژگی اساسی ذهن است: تمرکز روی یک مفهوم بازدارندهٔ مفاهیم دیگر است.

کمربندی که در ذهن نقش نبندد، در واقعیت نیز بسته نمی‌شود.

به نظر می‌رسد که آتش‌نشانان روی آماده‌شدن و به‌موقع‌رسیدن تمرکز نمی‌کنند؛ آن‌ها روی این کار تونل می‌زنند.

«عکاسی یعنی قاب‌بندی، و قاب‌بندی یعنی بیرون‌گذاشتن».

عبارت تونل‌زنی را به‌منظور مجسم‌کردن چشم‌انداز تونل انتخاب کردیم. زمانی‌که وارد تونل می‌شویم میدان دیدمان محدود می‌شود. (۱۹) چیزهای داخل تونل را واضح‌تر می‌بینیم و چیزهای خارج از آن را نمی‌بینیم.

روی دیگر قدرت تمرکز قدرت کنار گذاشتن چیزهای دیگر است.

تظاهر به کمیابی کار بسیار دشواری است. پاداش کمیابی از آن جهت ایجاد می‌شود که کمیابی خود را به ما تحمیل می‌کند و توجه ما را در مقابل همهٔ چیزهای دیگر تسخیر می‌کند

کمیابی باعث می‌شود کاری را انجام دهیم که اگر دست خودمان بود به این سادگی انجامش نمی‌دادیم.

تشابه تأثیر کمیابی بلوبری با ضرب‌الأجل‌ها (کمیابی زمان) غافل‌گیرکننده است.

به‌خاطر همین کمتر داشتن، از پاداش تمرکز بهره‌مند شده بودند.

«ذهن انگلیسی‌ها زمانی‌که دیگر دارد خیلی دیر می‌شود بهتر کار می‌کند». (۱۰) حقیقت این است که این موضوع به انگلیسی‌ها محدود نبوده و هر کسی که با ضرب‌الأجل روبه‌رو باشد همین احساس را خواهد داشت.

اندیشه‌های انتزاعی ملموس می‌شوند.

تجربهٔ فقر پهنای باند هر کسی را کاهش می‌دهد.

کمیابی نه‌تنها یک محدودیت فیزیکی، که یک ذهنیت است.

احساس کمیابی از واقعیت فیزیکی‌اش مجزاست.

حتی پول‌دارترین افراد هم نمی‌توانند همه چیز را بخرند.

به روستاییان برای هر تکه استخوانی که پیدا می‌کردند پول می‌دادند. نتیجه چه شد؟ عرضه تحت تأثیر قرار گرفت. افراد به‌دنبال تعداد بیشتری استخوان بودند. وقتی کشاورزان تکه‌های استخوان را پیدا می‌کردند، آن‌ها را خرد می‌کردند تا تعداد بیشتری استخوان داشته باشند و پول بیشتری دریافت کنند. طبیعتاً این چیزی نبود که دیرین‌شناسان به دنبالش بودند.

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است،