بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

در یک مطالعه از بچه‌ها خواسته شده بود که اندازهٔ سکه‌های آمریکایی را به‌وسیلهٔ ابزاری که در اختیارشان قرار گرفته بود تخمین بزنند، سکه‌هایی از یک پنی تا نیم دلار. (۱۱) سکه‌ها به نظر بچه‌های فقیرتر بزرگ‌تر «به نظر رسیده بود» و آن‌ها اندازهٔ سکه‌ها را بسیار بیشتر تخمین زده بودند.

روان‌پزشک‌ها از تعداد فزایندهٔ بیمارانی می‌گویند که دارای علائم اضطراب حاد هستند، کسانی که «تا حد توانشان یا حتی بیشتر از آن کار می‌کنند، و در زندگی‌شان هیچ جایی برای استراحت، آرامش و تأمل ندارند».

یافته‌های این مطالعه حاکی از آن بود که افراد، به ازای هر ساعت خواب کمتر در آن شب‌ها، ۲۰ درصد زمان بیشتری را صرف طفره‌روی سایبری (یعنی گشت‌وگذار شخصی در اینترنت در ساعات کاری) می‌کنند. (۲۴) و این فقط تأثیر یک شب خوب‌نخوابیدن است. پژوهش‌ها نشانگر آن است که اثرات انباشتهٔ کم‌خوابی به‌مراتب شدیدتر است. با افزایش ساعات کار و کاهش زمان خواب، بازدهی مسیری سراشیبی را طی می‌کند. بااین‌همه اکثر شرکت‌ها هنوز، به‌جای مدیریت پهنای باند، ساعات را مدیریت می‌کنند.

آزمایش‌های او، که ۱۲ سال به آن‌ها مشغول بود، به‌وضوح نشان می‌داد که کاهش روز کاری از ده ساعت به هشت ساعت (و هفتهٔ کاری از شش روز به پنج روز) مجموع بازدهی کارکنان را افزایش داده و هزینه‌های تولید را کاهش می‌دهد. فورد باافتخار از مزایای اجتماعی هفتهٔ کاری کوتاه‌تر می‌گفت، و اینکه چطور افزایش زمان برای مصرف به نفع همه خواهد بود. اما درواقع اساس استدلال او این بود که کاهش طول نوبت کاری باعث افزایش بازدهی می‌شود.

در نبرد بی‌پایان برای یافتن الزامات اولیهٔ زندگی، هیچ دورنمای امیدبخشی وجود ندارد که مشوق نگاه به آینده باشد، همه چیز بر ضد تلاش است.

ضرب‌الأجل‌ها زمانی مفید واقع می‌شوند که در اوج فشار و در صدر ذهن جای می‌گیرند. یک محدودیت بلندمدت، مثل یک ضرب‌الأجل دور و دراز، تنها زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد که به انتهایش نزدیک شود.

چهار تا شش ساعت خوابیدن در شب برای مدت دو هفته به‌اندازهٔ دو شبانه‌روز نخوابیدن موجب کاهش کارایی می‌شود.

فقر به این دلیل باعث کاهش کارایی‌مان می‌شود که پردازندهٔ ذهنی‌مان را به موضوعات دیگر مشغول می‌کند. این شرایط موجب ایجاد موقعیتی تراژیک است که در آن فقرا، که بیش از همه نیازمند دستمزد کارشان هستند، از همه بیشتر زیر فشار کاهش بازدهی قرار می‌گیرند.

افرادِ تنها دقیقاً به این دلیل عملکرد بدی دارند که نمی‌توانند به چیزی غیر از برآمدن از پس تنهایی‌شان فکر کنند. عملکرد بد آن‌ها به این دلیل است که بعد از قلهٔ U معکوس قرار گرفته‌اند. به‌جای اینکه به طرف مقابلشان گوش دهند و پاسخش را بدهند، مدام روی این متمرکزند که «از من خوشش می‌آد؟» یا «این چیزی که می‌خوام تعریف کنم به اندازهٔ کافی بامزه هست؟» درست همان‌طور که متخصص پرتاب‌های آزاد با تمرکز کمتر عملکرد بهتری خواهد داشت، افرادِ تنها نیز با تمرکز کمتر روی نیاز اجتماعی‌شان می‌توانند بهتر عمل کنند. بااین‌حال کمیابی مانع از این اتفاق می‌شود.

همه‌جا نزدیک است، اگر وقت کافی داشته باشی.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

افراد زمانی‌که رژیم هستند، در انواع و اقسام آزمون‌های شناختی عملکرد نامناسب‌تری دارند. و روان‌شناسان در مصاحبه با این افراد الگویی مشترک را یافته‌اند: دغدغه‌های مربوط به رژیم در صدر ذهن آن‌ها قرار دارد و عملکردشان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

«زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید».

صرفِ مطرح‌شدن دغدغه‌های مالی برای افراد فقیر باعث کاهش عملکرد شناختی آن‌ها می‌شود، حتی بیش از کسانی که با بی‌خوابی شدید روبه‌رو بوده‌اند.

) در این مطالعه یک گروه از افراد در زمان معمول روانهٔ تخت خوابشان می‌شدند. گروهی دیگر مجبور بودند که تمام شب را بیدار بمانند. این نوع شب‌زنده‌داری بسیار تضعیف‌کننده است. خودتان را بعد از اینکه یک شب نخوابیده‌اید تصور کنید. صبح روز بعد، گروهی که خوابیده بودند بیدار می‌شدند و آزمون ریون به هر دو گروه داده می‌شد. همان‌طور که انتظار می‌رفت، افراد محروم از خواب عملکرد بدتری داشتند.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۱ نشان داده که نزدیک به نیمی از همهٔ آمریکایی‌ها بیان کرده‌اند که نمی‌توانند ظرف سی روز ۲ هزار دلار پول فراهم کنند، حتی اگر نیاز مبرمی به آن داشته باشند.

آن خرید چقدر مهم است؟ این‌گونه خواسته‌ها به‌وسیلهٔ فرهنگ، پرورش، و حتی ژنتیک شکل می‌گیرند. اینکه آرزوی چیزی را داشته باشیم هم می‌تواند به فیزیولوژی‌مان مربوط باشد، هم به اینکه همسایه‌مان هم آن چیز را دارد.

نویسندگان این مطالعه حکایتی را بازگو می‌کنند که به‌خوبی نشان می‌دهد که تنهایی چگونه کانون توجه را عوض می‌کند: شیوهٔ درک بردلی اسمیت، که در عشق و عاشقی خوش‌شانس نبود و دوست نزدیکی هم نداشت، پس از طلاق تغییر یافت: بردلی دیگر نمی‌توانست به روابط میان افراد (زوج‌ها و خانواده‌ها) توجه نکند و همهٔ جزئیات به شکلی دقیق و آزاردهنده به نظرش می‌آمد.

در اتفاقات کوتاهی که تمرکز زیادی به خود جلب می‌کند، مثل تصادف ماشین یا دزدی، افزایش مشغولیت توجه باعث ایجاد چیزی می‌شود که پژوهشگران نامش را «بسط ذهنی زمان»(۱۴) می‌گذارند. در این شرایط این‌طور احساس می‌شود که این اتفاقات بیشتر طول کشیده‌اند و دلیلش هم اطلاعات بیشتری است که پردازش شده است. به همین ترتیب، تسخیر توجه به‌وسیلهٔ کمیابی نه‌تنها آنچه را که می‌بینیم و سرعت دیدنش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه شیوهٔ تفسیر ما از جهان را نیز دگرگون می‌کند.

همان‌طور که افراد درگیرِ گرسنگی مهلک به چیزی جز غذا فکر نمی‌کنند، همهٔ ما، در مواجهه با هر نوع کمیابی، جذبش می‌شویم. ذهن به شکلی خودکار و پرقدرت به‌سمت نیازهای برآورده نشده متمایل می‌شود. آن نیاز برای افراد گرسنه غذاست، برای افرادی که سرشان شلوغ است ممکن است پروژه‌ای باشد که باید تمامش کنند، برای کسی که دچار تنگدستی شده می‌تواند پرداختی اجارهٔ این ماه باشد برای افراد تنها می‌تواند نبود هم‌نشین باشد.