بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

ضرب‌الأجل تنها زمانی اهمیت می‌یافته که نزدیک می‌شده و پیش‌ازآن تنها یک چیز انتزاعی بوده؛

در حال حاضر بودجه‌بندی ماه بعد مسئله‌ای انتزاعی است، چو فردا شود فکر فردا کنم.

تقریباً ۵ درصد از درآمد سالیانهٔ فقرا صرف برقراری اتصال مجدد و جریمه‌ها و کارمزدهای عقب‌افتاده می‌شود،

مباحثی دربارهٔ نزدیک‌بینی فقرا و نیاز به آموزش‌های مالی.

فاصلهٔ درک‌شده، به نشانه‌های اطراف بستگی دارد. و از قرار معلوم ارزش درک‌شده نیز چنین است.

الکس مقتصد بود و نه فقیر.

حالا وقتی می‌خواهید چیزی بخرید، آن چیز بر اساس کالاهای مورد علاقه‌تان سنجیده می‌شود.

اگر ندانید از چه چیزی می‌گذرید، سخت بتوانید هزینهٔ واقعی یک چیز را مشخص کرده و تعیین کنید که آیا ارزشش را دارد یا نه.

فراوانی یعنی رهایی از بده‌بستان و سبک‌سنگین کردن.

دانستن قیمت معمولاً نیازمند چیزی بیش از خواندنِ برچسب قیمت است و نیازمند هشیاری فرد است.

«قیمت خمیردندان کرِستی که الان خریدی چقدر بود؟» خریداران مرفّه در این آزمونک عملکرد چندان مناسبی نداشتند. «قیمت خمیردندان کرست؟ حدود سه دلار؟ شایدم پنج، درسته؟» اکثر آن‌ها حتی مجموع پولی که خرج کرده بودند را نیز نمی‌دانستند، مقداری که چند دقیقه قبل از جیبشان رفته بود. اما خریداران کم‌درآمدتر عملکرد خوبی داشتند. آن‌ها بهتر می‌دانستند که چقدر برای کالاهای مختلف خرج کرده‌اند.

(۱۲) ثروتمندان تنها در ۱۲ درصد موارد پاسخ درست دادند؛ پاسخ صحیح افراد کمترمرفّه سه برابر بیشتر بود.

فقرا ارزش یک دلار را می‌دانند، افراد گرفتار ارزش یک ساعت را، آن‌هایی که رژیم دارند ارزش یک کالری را.

نکتهٔ نهفته در این موضوع این است که تخصص، یعنی درک عمیق‌تر از واحدها، می‌تواند ادراک را دگرگون کند.

عملکرد غیر موسیقی‌دان‌ها مطابق انتظار بود. آن‌ها متناسب با طول فاصله‌ها مرتکب خطا می‌شدند: هر چه پردهٔ موسیقی طولانی‌تر بود، واریانس خطاها نیز افزایش می‌یافت. آن‌ها طول را در چارچوبی نسبی تخمین می‌زدند. در مقابل افرادی که آموزش‌های موسیقایی گسترده دیده بودند، با افزایش طول، تغییر نسبی کمتری داشتند؛ این موسیقی‌دان‌ها در پرده‌های موسیقی بلندتر به‌نسبت خطای کمتری مرتکب می‌شدند. انگار که قضاوت آن‌ها به مقیاس ثابت و مطلق نزدیک‌تر بود.

زمانی‌که قیمت منصفانه ۴۰ روپیه بود، ۶۰ روپیه مقدار زیادی به نظر می‌رسید.

زمانی‌که قیمت منصفانه ۴۰ روپیه بود، ۶۰ روپیه مقدار زیادی به نظر می‌رسید.

ما به صرفه‌جویی ۴۰ درصدی روی کتاب ۲۰ دلاری اهمیت بیشتری می‌دهیم تا صرفه‌جویی ۱ درصدی روی یخچالی ۱۰۰۰ دلاری.

پول نیز، حداقل تا حدی، متناسب با شرایط پس‌زمینه مورد قضاوت قرار می‌گیرد.

مدت‌ها پیش بود که سازندگان شوینده‌های مایع لباس دریافتند زمانی‌که درِ این شوینده‌ها (که از آن‌ها به عنوان پیمانه هم استفاده می‌شود) بزرگ‌تر باشد مصرف افراد افزایش می‌یابد. (۸) وقتی درِ شوینده کوچک باشد پرکردنش باعث می‌شود حس کنیم مقدار زیادی شوینده برداشته‌ایم. اما وقتی در بزرگ‌تر باشد، آن مقدار فقط بخشی از آن را پر می‌کند و ازآنجاکه ما تحت تأثیر مقادیر نسبی و نه مقادیر مطلق قرار داریم، این مقدار به نظرمان ناچیز می‌رسد.