بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

زمانی‌که در غاری تاریک قرار دارید، یک کبریت می‌تواند شعله‌ای درخشان ایجاد کند که اطرافتان را کاملاً نورانی کند. همان کبریت روشن در کافه‌ای در فضای باز و بعدازظهری آفتابی به‌سختی قابل تشخیص خواهد بود.

وبر نشان داد که ادراک تا حد زیادی نسبی است.

چه مقدار وزنه کافی است تا فرد متوجه تغییر شود؟ به عبارتی «کمترین تفاوت محسوس» چقدر است؟ یافته‌های وبر نشان داد که کمترین تفاوت محسوس کسری ثابت از مقدار پس‌زمینه است. این مقدار ثابت برای وزن حدود یک‌سی‌ام بود. به‌این‌ترتیب اگر شیئی سه پوندی در دست دارید، حداقل باید یک‌دهم پوند به آن اضافه شود تا متوجه تفاوت شوید. اما اگر چیزی که در دست دارید سی پوند وزن دارد باید یک پوندِ کامل به آن اضافه شود تا متوجه شوید.

هر چه قیمت پس‌زمینه بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد، صرفه‌جویی ۵۰ دلاری کوچک‌تر می‌نمود؛ به نظر می‌رسید صرفه‌جویی ۵۰ دلاری روی کالای گران‌تر اصلاً ارزشش را ندارد.

افراد گرفتار باید از آن دسته از عوامل حواس‌پرتی (مثل خوردن نوشیدنی با دوست یا تماشای بی‌دغدغهٔ تلویزیون) پرهیز کنند که افراد غیر گرفتار بدون هیچ دغدغه‌ای از آن‌ها لذت می‌برند.

سوگیری‌های روان‌شناختی معمولاً، با وجود پیامدهای حادتر، همچنان پابرجا می‌مانند. (۲۳)

جای خالی باعث می‌شود زمانی‌که دچار اشتباه می‌شویم فضای لازم برای مانور و ترمیم را در اختیار داشته باشیم. جای خالی برای اشتباه به ما فضا می‌دهد.

دلیل این چالش فقدان جای خالی است.

جای خالی راهی مطمئن برای دوری از فشار انتخاب فراهم می‌کند.

آن‌ها برای گریز از فشار انتخاب ترجیح می‌دهند به همان برنامهٔ اولیه بچسبند و در عمل عدم انتخاب را انتخاب می‌کنند.

هر چه بیشتر داشته باشید، مقدار اضافی ارزش کمتری برایتان خواهد داشت.

چمدان بزرگ با بی‌اعتنایی چیده شد، چمدان کوچک با توجه و تمرکز زیاد.

کمیابی کمیابی به بار می‌آورد

کمیابی ما را در دیگر جنبه‌های زندگی ناتوان می‌کند. ما را احمق‌تر می‌کند. باعث می‌شود هیجانی‌تر عمل کنیم. در این شرایط نیروی تفکر کمتری خواهیم داشت، از هوش سیّال کمتری برخوردار خواهیم بود، و کنترل اجرایی‌مان نیز کاهش خواهد یافت. و این‌ها زندگی را به‌مراتب دشوارتر خواهد کرد.

اما این افراد نه بی‌مهارت یا بی‌توجه، که فقط شدیداً در تنگنا هستند.

آن‌هایی که فکر می‌کردند تنهایند عملکرد به‌مراتب بدتری داشتند. درواقع زمانی‌که افراد را داخل اسکنر قرار دادند، متوجه شدند که القای تنهایی به افراد باعث کاهش فعالیت قسمت‌های مربوط به کنترل اجرایی مغز می‌شود.

افراد تا چه اندازه می‌توانند مطالب پخش‌شده در یک گوش را پی بگیرند و در را روی مطالب مزاحم گوش دیگر ببندند. این آزمون بر پایهٔ حقیقتی جالب دربارهٔ مغز طراحی شده: جانب‌گرایی مغز

رژیم ذهن را در تنگنا قرار می‌دهد. افرادی که رژیم گرفته‌اند برای انجام هر کاری که پیش رویشان باشد منابع ذهنی کمتری در اختیار دارند، چرا که غذا بخشی از حواسشان را پرت کرده است.

فقرا ظرفیت مؤثر کمتری نسبت به افراد بهره‌مند دارند. دلیل این موضوع نیز نه قابلیتِ کمترِ این افراد، که تسخیرشدن بخشی از ذهنشان توسط کمیابی است.

فقر هوش سیّال و کنترل اجرایی را کاهش می‌دهد.