بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

دست‌فروش‌ها تنها نتوانسته‌اند قدرت مرکب‌سازی را درک کنند.

دام‌های کمیابی بیش از همه به این خاطر عذاب‌آورند که فردی که در آن گیر افتاده حس می‌کند تنها با یک بار تأمین منابع مورد نیاز، تنها با یک بار خلاص‌شدن از شر همهٔ بدهی‌ها، می‌تواند این چرخه را بشکند. کسی که مدام از کارش عقب می‌ماند با خود می‌گوید «اگر کمی زمان بیشتری داشتم، می‌توانستم همهٔ کارها را انجام دهم و تازه جلو هم بیفتم».

پژوهشگرانِ این حوزه اراده را به عضله‌ای تشبیه کرده‌اند که با استفادهٔ بیشتر خسته‌تر می‌شود. بر این اساس نیاز مداوم به مقاومت در برابر وسوسه باعث خالی‌شدن توان مقاومت فرد می‌شود و فرار از دام کمیابی را بیش‌ازپیش دشوار می‌سازد.

دنبال‌کردن یک برنامه نیازمند پهنای باند و کنترل شناختی است، و کمیابی هر دوی آن‌ها را کاهش می‌دهد.

زندگی در دام کمیابی یعنی کمتر داشتن از مقداری که می‌توانستی داشته باشی. یعنی تلاش برای جبران عقب‌ماندگی، پرداختن به هر توپ درست در لحظهٔ پایین آمدنش، شرایطی که نتیجه‌اش ملغمه‌ای آشفته است.

این دو ویژگی، یعنی یک گام عقب‌بودن و ژانگولربازی، معرّف دام کمیابی است.

دلیل اینکه اتفاقات قابل پیش‌بینی حکم شوک‌هایی غیرمنتظره را پیدا می‌کنند همین ژانگولربازی است. زمانی‌که ژانگولربازی می‌کنید، روی توپ‌هایی که در حال پایین‌آمدن است تونل می‌زنید، و از توپ‌های دیگری که رو هواست غافل می‌شوید.

ژانگولربازی پیامد طبیعی تونل‌زنی است.

اگر این کار را به‌طور مداوم ادامه دهید شاهد چیزی خواهیم بود که ما نامش را ژانگولربازی می‌گذاریم: حرکت مداوم از یک کار فوری به کار فوری بعدی.

آنچه همیشه می‌دانستید حالا یک غافلگیری ناخوشایند است.

کسی که مدام درگیر قرض‌گرفتن می‌شود کمتر می‌تواند پولش را صرف چیزی کند که دوست دارد؛ بخش زیادی از درآمدش صرف تسویهٔ وام‌ها می‌شود.

مشکل نه مقدار هزینه که چگونه هزینه‌کردن است.

شاید این‌طور به نظر برسد که دست‌فروش برای خلاص‌شدن از شر بدهی ۱۰۰۰ روپیه‌ای باید دویست روز صبر کند. اما حقیقت این است که مدتی که او باید دندان روی جگر بگذارد تنها سی روز است. این نشانگر قدرت مرکب‌سازی است (به‌ویژه زمانی‌که نرخ بهره زیاد باشد).

همه‌جا نزدیک است، اگر وقت کافی داشته باشی.

بسیاری از افرادی که به قرض‌گرفتن زمان اقدام می‌کنند همان‌هایی هستند که سال‌های سال را در مشاغل دشوار گذرانده و برای گام‌های پیش رویشان برنامه‌ریزی کرده‌اند. حقیقت این است که تا آنجا که به ویژگی‌های شخصی مربوط است این افراد هر چیزی هستند جز نزدیک‌بین؛ این چارچوب کمیابی است که باعث می‌شود افراد چنین رفتاری بروز دهند.

وجود این پیش‌نمایش‌ها عملکرد فقرا را بهبود نداد. آن‌ها آن‌قدر روی مرحلهٔ فعلی متمرکز بودند که نمی‌توانستند منابع ذهنی مورد نیاز برای نگاه به آینده را در اختیار بگیرند. کمیابی آن‌ها را به زمان حال میخ کرده بود و اجازه نمی‌داد از نگاه به آنچه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد بهره‌ای ببرند.

امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید:

موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است.

نتایج ما حاصل نوعی نزدیک‌بینی فراگیر است.

کمیابی، به هر شکلی که باشد، همیشه به قرض‌گرفتن ختم می‌شود.