بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

ضرب‌الأجل مفروض به این دلیل مؤثر نمی‌افتد که فرد پس ذهنش می‌داند که می‌تواند در این مورد با خودش دوباره مذاکره کند.

رابطهٔ میان خلاقیت و فشار زمانی بسیار پیچیده‌تر از این‌هاست. در بسیاری از موارد فشار زمانی می‌تواند مانع خلاقیت شود. برداشت کلی ما چنین است که وقتی کاری نیاز به تفرق (ایجاد ایده‌های تازه) دارد، فشار زمانی مشکل‌آفرین است. زمانی‌که، مانند مورد کوهن، کاری نیازمند تمرکز (تلفیق ایده‌های متعدد در قالب یک ایده) باشد، فشار زمانی می‌تواند مفید باشد.

. این تعریف از کمیابی اساساً ذهنی است. یک نفر، با ثروتی قابل‌توجه اما خواسته‌های بسیار، می‌تواند همان کمیابی‌ای را تجربه کند که یک نفر با ثروت کمتر (و خواسته‌های ناچیزتر) تجربه می‌کند. این تعریف ذهنی از کمیابی برای درک روان‌شناسی آن حیاتی است. البته که پیامدها هم به روان‌شناسی و هم به واقعیت مادی بستگی دارند. ما این رویکرد ذهنی را تنها برای درک این روان‌شناسی به کار می‌بریم.

. این تعریف از کمیابی اساساً ذهنی است. یک نفر، با ثروتی قابل‌توجه اما خواسته‌های بسیار، می‌تواند همان کمیابی‌ای را تجربه کند که یک نفر با ثروت کمتر (و خواسته‌های ناچیزتر) تجربه می‌کند. این تعریف ذهنی از کمیابی برای درک روان‌شناسی آن حیاتی است. البته که پیامدها هم به روان‌شناسی و هم به واقعیت مادی بستگی دارند. ما این رویکرد ذهنی را تنها برای درک این روان‌شناسی به کار می‌بریم.

اگرچه که کمیابی نقش اصلی بسیاری از مشکلات مهم را بازی می‌کند، فراوانی است که صحنه را برای حضورش آماده می‌کند.

تجربهٔ کمیابیِ نزدیک ضرب‌الأجل معمولاً برآمده از شیوهٔ مدیریت زمان در دوران فراوانی است. تکرار این پیوند نزدیک میان کمیابی و فراوانی را در جاهای مختلفی می‌توان دید. خالی‌ماندن جیب کشاورز پیش از فصل برداشت به شیوهٔ خرج‌کردنش بعد از برداشت قبلی مربوط است. شیوهٔ رفتار او در دوران فراوانی در کمیابی نهایی نقش ایفا می‌کند. وقتی پول نقد زیادی داریم، پس‌انداز نمی‌کنیم. وقتی مدت زیادی تا ضرب‌الأجل باقی‌مانده، وقتمان را به بطالت می‌گذرانیم.

برای حل کم‌هزینه، خوشایند و مؤثر مشکلات ناشی از پهنای باند می‌توانیم به فناوری تکیه کنیم.

می‌توانیم محصولی مانند گلوکَپس بسازیم. این شیشهٔ قرص اگر به تعداد مشخص‌شده در هر روز باز نشود به کار می‌افتد. ابتدا روشن و خاموش می‌شود، اگر بازهم باز نشود بوق می‌زند، و درنهایت به تلفن فرد پیامک می‌فرستد. این شیشه قدم‌به‌قدم مزاحمتش را بیشتر می‌کند و مانع شکل‌گیری غفلت همراه تونل‌زنی می‌شود.

اما تمرکز روی روان‌شناسی کمیابی گویای آن است که این مدیر باید در پی رفع مشکلی دیگر باشد. شاید بهتر باشد که او، به‌جای انگیزش یا آموزش، تهدید یا تشویق، به فکر افزایش پهنای باند باشد. کارگران کم‌دستمزد زندگی‌های مالی بی‌ثباتی دارند. ما آثار این نوع زندگی را دیده‌ایم. همچنین دیده‌ایم که در چنین شرایطی کاراییِ مشوق‌ها کاهش خواهد یافت. وقتی کسی تونل می‌زند، بسیاری از مزیت‌ها بیرون می‌مانند. به‌این‌ترتیب چرا به ابزارهای مالی، راه‌حل‌های تدارکاتی یا شرایط کاری مناسبی فکر نکنیم که کارگران را یاری می‌کند تا با بی‌ثباتی مالی کنار آمده و بخشی از پهنای باندشان را آزاد کنند؟

زمانی‌که اقتصاد وارد رکود مالی می‌شود، چیزهای کمتری می‌توانیم بخریم. وقتی وارد رکود شناختی شویم، به‌صورت بالقوه تمام ابعاد زندگی‌مان در معرض تأثیر است، از فرزندپروری و ورزش‌کردن گرفته تا پس‌انداز و طلاق.

درست همان‌طور که ما به عنوان افراد عادی اطلاعات کمی دربارهٔ پهنای باند متغیرمان داریم، دانشمندان علوم اجتماعی نیز اطلاعات کمی دربارهٔ پهنای باند متغیر جامعه دارند.

به همان نسبت که جزیرهٔ دانشمان بزرگ می‌شود، ساحل غفلتمان نیز وسعت می‌یابد.

دلیل خطر شدید چرخهٔ فراوانیِ منجر به کمیابی این است که، همان‌طور که پیش‌ازاین دیده‌ایم، کمیابی می‌تواند ما را به دام بیندازد. موضوع فقط این نیست که در شرایط فراوانی نمی‌توانیم فعالیت‌هایمان را به‌شکل متوازن تخصیص دهیم؛ مشکل اینجاست که نمی‌توانیم برای آینده جای خالی باقی بگذاریم.

برای درک بهتر منطق قرارگرفتن پهنای باند در تنگنا، آن را به این صورت مد نظر قرار دهید. تصور کنید که هزینهٔ بسیار زیادی را برای پرکردن فرم‌های مربوط به کمک‌های مالی تعیین کرده‌ایم. در این شرایط به‌سرعت متوجه می‌شویم که وضع چنین هزینه‌ای عاقلانه نیست؛ برنامه‌ای که افرادی را هدف قرار داده که پول کافی ندارند نباید هزینهٔ زیادی وضع کند. بااین‌حال بسیار پیش می‌آید که برنامه‌هایی طراحی می‌کنیم که افرادی را هدف قرار داده که پهنای باندشان در تنگناست و بااین‌حال پهنای باند زیادی را از آن‌ها درخواست می‌کند. یا مثال روشن دیگر می‌تواند این باشد که چنین کاری مثل این است که نزد یک ژانگولرباز برویم که نیاز به کمک دارد و، به‌جای کمک، یک توپ هم به توپ‌هایی که به هوا پرتاب می‌کند اضافه کنیم.

آن‌هایی که مشمول مزایای عمومی هستند می‌بایست هر سال با پرکردن تعدادی فرم واجد شرایط بودنشان را بازتأیید کنند. همان‌طور که احتمالاً حدس زده‌اید درست در همین دوران بازتأیید است که افراد از این برنامه‌ها بیرون می‌مانند. و این الزام معمولاً باعث می‌شود نیازمندترین افراد از این دایره بیرون بمانند: کسانی که بیش از همه در تنگنا هستند، همان‌هایی‌اند که در بازتأیید بیشترین تأخیر را دارند، و متأسفانه همان‌هایی که بیشترین نیاز را به این مزایا دارند.

موانع کوچک می‌تواند تفاوت میان یک برنامهٔ موفق و یک برنامهٔ ناموفق باشد، میان دریافت مزایا یا عدم دریافتش، میان ورود یا عدم ورود به دانشگاه.

این ناتوانی در تصمیم‌گیری با جابه‌جاییِ زمانِ تصمیمی مهم برطرف شد:

به‌راحتی می‌توانید هفته‌هایی را مشخص کنید که گوش افراد با شما خواهد بود و همین‌طور هفته‌هایی که ذهنشان همه‌جا هست غیر از کلاس شما.

یکی از خردمندانه‌ترین مداخله‌هایی که برای روبه‌روشدن با تناسب‌بندی‌های کمیابی می‌شناسیم شبات یهودی است. شبات مفهومی قدیمی است. در این روز یهودیان کار نمی‌کنند، ایمیل نمی‌زنند، نمی‌نویسند، غذا درست نمی‌کنند و حتی پشت فرمان هم نمی‌نشینند. این روز شامل نوعی از آرامش، آسایش خاطر و تجدید قوایی است که شاید بسیاری از ما چند سال یک بار هم تجربه‌اش نکنیم. حداقل از دو جهت می‌توان این روز را بسیار مبتکرانه دانست. یکی اینکه خبری از گزینه‌های مختلف یا دوراهی‌های گمراه‌کننده نیست؛ این روز فقط در استراحت خلاصه می‌شود، ردپای هیچ تناسب‌بندی خاصی در آن دیده نمی‌شود. و دیگر اینکه هر هفته در زمانی ثابت اتفاق می‌افتد، درست وقتی آخرین روز هفته تمام می‌شود. اهمیتی هم ندارد که چقدر سرتان شلوغ بوده؛ نه سؤالی پرسیده می‌شود و نه نیازی به برنامه‌ریزی وجود دارد. آبراهام جاشوا هشل، اندیشمند یهودی، کتابی دربارهٔ شبات نوشته و از آن به عنوان ارمغان زمان از سوی خدا (۱۰) یاد می‌کند.

زمانی‌که پهنای باند در تنگنا باشد، یک مقدار پول ملموس معنای بسیار بیشتری از یک عبارت انتزاعی خواهد داشت.