بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

ترکیب‌های ساده و روشن راهی بی‌نقص برای صرفه‌جویی در ظرفیت شناختی هستند.

سود همان ۵۰ دلار باقی می‌ماند، اما تنها ۲۵ دلار به وام‌دهنده می‌رسد؛ ۲۵ دلار باقی‌مانده به حسابی به نام قرض‌گیرنده واریز می‌شود. زمانی‌که ۲۰۰ دلار در این حساب جمع شد (در این مورد بعد از ۸ وام) دیگر فرد نیازی به قرض‌گرفتن نخواهد داشت. در هنگام نیاز به وام می‌تواند از این پس‌اندازها استفاده کند. درواقع این قرض‌گیرندگان، با پس‌اندازکردن ۲۵ دلار از ۵۰ دلاری که به عنوان سود پرداخت می‌کردند، می‌توانند به‌سرعت به «وام‌دهنده به خود» تبدیل شوند.

کارهایی مثل ثبت ماشین، تمدید گواهینامه یا مالیات هستند که قابلیت خودکارشدن ندارند. حتی بدتر از آن‌ها کارهایی مثل نوشتن وصیت‌نامه یا چکاپ پزشکی است که قابل خودکارشدن نبوده و ضرب‌الأجل یا یادآور طبیعی هم ندارند.

«شما در طرح ۴۰۱k با نرخ ۳ درصد ثبت‌نام شده‌اید. اگر می‌خواهید با نرخی متفاوت ثبت‌نام کنید و یا اصلاً ثبت‌نام نکنید، این فرم را بازگردانید». به‌این‌ترتیب وقتی افراد از فرم غافل شوند در حقیقت در حال پس‌انداز هستند. و حتی از آن بهتر اینکه، برای کسانی که به این موضوع فکر کرده و تصمیم به پس‌انداز داشتند، همه چیز مرتب شده بود؛ هیچ‌چیز در خطر فراموشی قرار نداشت.

پرداخت خودکار قبوض یک مثال ساده از این مورد است.

یک نفر را تصور کنید که در خانه کار می‌کند و روی یک ضرب‌الأجل تونل می‌زند. می‌دانیم که او از کیفیت تغذیه‌اش غفلت خواهد کرد: هر چیزی را که دم دست باشد و نیاز به وقت‌گذاری نداشته باشد به عنوان غذا می‌خورد. درواقع او، سردرگم و بی‌انرژی، به‌سمت گزینه‌های ناسالم‌تری می‌رود که در نگاه اول بیش از همه توجهش را جلب می‌کنند. درنهایت این فرد گرفتار، در مواجهه با کابینتی که پر از گزینه‌های جورواجور است، چند کیلویی اضافه‌وزن پیدا می‌کند. در مقابل، اگر کابینتی که فرد باز می‌کرد تنها از گزینه‌های سالم پر شده بود، می‌توانست از اینکه دورِ بی‌پایان کارهایش به افزایش دور کمرش ختم شود جلوگیری کند.

با برنامهٔ بقیه‌اش مال خودت می‌توانید پس‌اندازتان را به‌صورت خودکار افزایش دهید. بعد از ثبت‌نام، ما همهٔ خریدهایی که با کارت نقدی بانک آمریکا انجام می‌دهید را به نزدیک‌ترین قیمت بالاتر از آن گرد می‌کنیم و مابه‌التفاوت را به حساب پس‌اندازتان واریز می‌کنیم. هر فنجان قهوه، باک بنزین، و کیسهٔ خریدتان به پس‌اندازتان خواهد افزود. چه چیز آسان‌تر از این؟

شکلات به‌شکل یک خواستهٔ ناگهانی وارد تونل می‌شود: «من شکلات می‌خوام».

سرمایه‌گذاری روی مدیریت کمیابی بازدهی بسیار بالایی را به دنبال داشت.

داده‌ها حاکی از چیز دیگری بود: ۷۰ درصد مراجعان یک یا دو نفر بودند. به نظر می‌رسید میزهای رستوران با نوع مراجعانش متناسب نیست. کایمز، برای اینکه ببیند چنین برداشتی درست است یا نه، داده‌های مربوط به مراجعانی که برای صرف غذا می‌آمدند را در یک الگوریتم قرار داد تا چیدمان مناسب برای چویس را به دست آورد. نتیجه توصیه‌ای واضح بود: افزایش تعداد میزهای دونفری. مدیران رستوران این کار را کردند و نتیجه سودی قابل‌توجه بود؛ بیش از ۵ درصد افزایش فروش، یعنی تقریباً ۱۲۰ هزار دلار در یک سال فقط در یک شعبه.

حقیقت این است که «طبخ‌کردن» حق مطلب را ادا نمی‌کند. سرآشپز یک هنرمند خبره است: او چاقوهایش را به هوا می‌اندازد، غذا را مستقیماً از کفگیر به بشقابتان پرتاب می‌کند، و از میان حلقه‌های پیاز آتش‌فشان درست می‌کند! تنها در بنیهاناست سِروکردن وعده‌ها با تشویق جمعیت پایان می‌یابد. اگر واژهٔ «Benihana» (یا از آن بهتر «hibachi chef») را در یوتیوب جستجو کنید، صدها ویدئو خواهید یافت که هنرهای نمایشی بنیهانا را نشانتان می‌دهد. همهٔ این‌ها به شکلی دایره‌وار در موفقیت بنیهانا سهیم بوده است. آنچه آئوکی خلق کرده چیزی بیش از مقداری سرگرمی است. او کمیابی‌ای که رستوران‌ها در لایه‌های ژرف‌تر با آن مواجه بوده‌اند را درک و اقدام به حل آن کرده است.

حداکثرشدن پهنای باند مؤثر به‌جای حداکثرشدن ساعات کار.

توصیه می‌شود که افراد به ازای هر بیست دقیقه نگاه‌کردن به صفحهٔ کامپیوتر بیست ثانیه نگاهشان را از آن دور کنند تا چشم بتواند استراحت کند. (۲۷) حال چرا باید فکر کنیم نظام شناختی ما از این منظر با نظام فیزیکی‌مان متفاوت است؟

اگر یکباره تمام قدرت به آن‌ها واگذار شود اولین کارشان برای ترغیب نوآوری در سازمانشان چه خواهد بود. با فاصلهٔ زیاد رایج‌ترین پاسخ زمان بود. البته منظور افراد پاسخگو هر نوع زمانی نبود: آن‌ها خواستار مقدار بیشتری از زمان قبلی نبودند، بلکه زمان بیشتر غیر برنامه‌ریزی شده‌ای می‌خواستند که لازم نباشد برایش محصول خاصی تحویل دهند یا رویهٔ خاصی را طی کنند.

رانندگی ایمن نیازمند چیزی بیش از دو دست است؛ نیازمند پهنای باند است.

(۱۶) مشکل دست نیست، ذهن است.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

جراحان در بیمارستان سنت جانز آن‌قدر درگیر رسیدگی به بیمارانِ حاضر بودند که نمی‌توانستند قدمی به عقب بردارند و نگاهی به ترکیب کلی بیماران بیندازند.

مهندسان در ناسا آن‌قدر درگیر رسیدن به ضرب‌الأجل برای هر کدام از اجزا بودند که به شیوهٔ قرارگیری این اجزا در کنار هم توجهی نمی‌کردند.