بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

سندهیل نشسته بود و مدام زیر گوش الدار ناله می‌کرد. کارهایی که باید انجام می‌داد از زمانی که برای انجامشان داشت بیشتر بود. ضرب‌الأجل‌ها از مرحلهٔ «دیرکرد» گذشته و به مرحلهٔ «تأخیر وحشتناک» رسیده بود. قرارهای ملاقات را با شرمساری عق

به همان نسبت که جزیرهٔ دانشمان بزرگ می‌شود، ساحل غفلتمان نیز وسعت می‌یابد.

که کمیابی معمولاً با فراوانی آغاز می‌شود. شرایط پرفشاری که درست قبل از یک ضرب‌الأجل به وجود می‌آید معمولاً برآمده از زمان زیادی است که در هفته‌های پیش‌ازآن به شکلی ناکارا صرف شده است.

برنامه‌ریزی نامناسب، اهمال‌کاری، و فراموش‌کاری می‌تواند موانعی به‌نظر کوچک را به موانعی بزرگ تبدیل کند.

افراد، به ازای هر ساعت خواب کمتر در آن شب‌ها، ۲۰ درصد زمان بیشتری را صرف طفره‌روی سایبری (یعنی گشت‌وگذار شخصی در اینترنت در ساعات کاری) می‌کنند

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود. هنری دیوید ثورو (۱۳)

شما نیز ارزش جای خالی را کمتر از حد برآورد کرده‌اید. کوچک‌ترین مشکل باعث ایجاد تعهدی می‌شود که تاب تحملش را ندارید، و قرض‌کردن زمان فردا نیز هزینهٔ زیادی خواهد داشت. دلیل ناتوانی ما در ایجاد جای خالی این است که روی کار الان متمرکز می‌شویم و به آنچه ممکن است در آینده پیش آید فکر نمی‌کنیم. شرایط امروز کاملاً مشخص است، اما اقتضائات آینده کمتر برجسته بوده و تصورش دشوارتر است. زمانی‌که آیندهٔ ناملموس با حال ملموس رودررو می‌شود، جای خالی حکم یک امکان لوکس را خواهد داشت

پس، اگر می‌خواهید فقرا را درک کنید، خود را در شرایطی تصور کنید که ذهنتان جای دیگری مشغول است. شب قبل به اندازهٔ کافی نخوابیده‌اید و تفکر برایتان دشوار شده است. خودمهاری مثل یک چالش دشوار به نظر می‌رسد. حواستان پرت می‌شود و خیلی راحت آشفته می‌شوید. و این اتفاق هر روز تکرار می‌شود. فقر، در کنار همهٔ چالش‌های مادی، یک چالش ذهنی نیز به همراه دارد.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند، و این موضوع منفعت ناچیزی را به همراه دارد: ما در مدیریت نیازهایی که برایشان تحت فشاریم بهتر عمل می‌کنیم. اما نگاهی جامع‌تر نشان می‌دهد که این منفعت بی‌هزینه نیست: دغدغه‌های دیگر را نادیده می‌گیریم و کارایی‌مان در بقیهٔ امور زندگی کمتر خواهد شد.

زمانی‌که یک مفهوم فکر ما را مال خود کند، واژه‌های مربوط به آن را سریع‌تر می‌بینیم.

کمیابی به‌طور مستقیم پهنای باند را کاهش می‌دهد، نه اینکه ظرفیت درونی فرد را تغییر دهد بلکه میزان ظرفیت قابل استفاده را متأثر خواهد کرد.

تصور کنید که دارید با لپ‌تاپتان در اینترنت می‌چرخید. در کامپیوتری که به اندازهٔ کافی سریع باشد به‌سرعت از صفحه‌ای به صفحهٔ دیگر خواهید رفت. اما حالا فرض کنید که برنامه‌های زیادِ دیگری باز هستند. موسیقی در حال پخش‌شدن است، چند فایل در صف دانلود قرار دارد و چند صفحهٔ مرورگر هم باز است. در این شرایط دیگر در اینترنت نمی‌چرخید بلکه مثل یک لاک‌پشت به‌زور خود را می‌کشید. این برنامه‌های پس‌زمینه ظرفیت پردازنده را می‌بلعند. مرورگرتان به‌شدت کند می‌شود زیرا قدرت محاسباتی کمی برایش باقی مانده است. کمیابی چنین کاری را با پردازندهٔ ذهنی ما انجام می‌دهد. کمیابی با پرکردن ذهن از دیگر فرایندها، «ذهن» کمتری را برای فعالیتِ پیش رو باقی می‌گذارد.

بهای ارزش‌گذاریِ بیش‌ازاندازهٔ منافع آنی ازدست‌دادن منافع آتی است

کسانی که دچار کمیابی می‌شوند نه‌فقط الان که معمولاً بعداً نیز دچار آن خواهند بود. بااین‌حال افراد روی کمیابی فعلی تونل می‌زنند؛ دانستن اینکه ماه بعد گرسنه خواهید بود اصلاً به اندازهٔ احساس گرسنگی امروز توجهتان را جلب نخواهد کرد.

کمیابی نه‌تنها باعث کاهش هوش سیّال که باعث افول خودمهاری نیز می‌شود.

می‌توانیم بگوییم که فقرا ظرفیت مؤثر کمتری نسبت به افراد بهره‌مند دارند. دلیل این موضوع نیز نه قابلیتِ کمترِ این افراد، که تسخیرشدن بخشی از ذهنشان توسط کمیابی است.

یک مطالعه نشان داد که دادن یک بسته شکلات به افرادی که رژیم هستند عملکرد شناختی آن‌ها را تضعیف می‌کند. دلیل این موضوع هم این بوده که ذهنشان بیش از پیش مشغول غذا می‌شد («به‌خاطر خوردن این بسته شکلات باید از چه بگذرم؟):

حکایتی که بارها تکرار شده این است که استروپ برای یافتن جاسوسان شوروی استفاده می‌شد. دیدن واژهٔ آبی به زبان روسی که با رنگ قرمز نوشته شده برای اکثر ما مشکلی ایجاد نمی‌کند. اما جاسوس‌ها (به‌خاطر تسلط مخفی‌شان به زبان روسی) به‌خاطر وجود واژهٔ روسی آبی برای تشخیص رنگ قرمز دچار مشکل می‌شدند.

به‌طور کلی مطالعات متعدد نشان از تأثیر مخرب کمبود خواب بر انواع و اقسام فرایندهای شناختی داشته‌اند: از توجه و حافظه گرفته تا برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری.

. این ایده که ما با خودمان درگیر هستیم، یعنی کاری را انجام می‌دهیم که نمی‌خواهیم انجام دهیم، تاریخچه‌ای غنی دارد. این مسئله بیشتر به عنوان پیامد مشکلات خودمهاری مطرح می‌شود.