بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی با ایجاد اختلال درونی درست مانند سروصدایی خارجی عمل می‌کند که ما را از راحت فکرکردن بازمی‌دارد.

حواس‌پرتی و مشغولیت ذهن لزوماً از جایی خارج از وجودمان ناشی نمی‌شود. معمولاً خودمانیم که این حواس‌پرتی‌ها را ایجاد می‌کنیم

کمیابی باعث می‌شود نتوانیم روی چیزهای دیگر تمرکز کنیم. زیرا کمیابی توجه ما را تسخیر می‌کند و تمرکز بر آن غیرارادی است

«عکاسی یعنی قاب‌بندی، و قاب‌بندی یعنی بیرون‌گذاشتن»

کمیابی شیوهٔ نگرش ما را به همه چیز تغییر می‌دهد؛ باعث تغییر شیوهٔ انتخابمان می‌شود. این شرایط منافعی در بر دارد: در آن لحظه کاراتر می‌شویم. و البته هزینه‌هایی هم دارد: تفکر تک‌بعدی باعث می‌شود از چیزهایی که برایمان واقعاً ارزشمندند غافل شویم.

کمیابی یک هدف قدرتمند را ایجاد می‌کند (پرداختن به نیازهای فوری) که بازدارندهٔ دیگر اهداف و ملاحظات است.

تمرکز روی چیزی که برایتان مهم است باعث می‌شود کمتر بتوانید به چیزهای دیگری که به آن‌ها اهمیت می‌دهید فکر کنید. روان‌شناسان این فرایند را بازداری هدف می‌نامند

تمرکز روی یک مفهوم بازدارندهٔ مفاهیم دیگر است. زمانی‌که از یک نفر عصبانی هستید فرایند بازداری رخ می‌دهد، و سخت می‌توانید به ویژگی‌های خوب او فکر کنید: تمرکز روی خصلت‌های آزاردهنده بازدارندهٔ خاطرات خوبی است که با او دارید.

تمرکز روی یک مفهوم بازدارندهٔ مفاهیم دیگر است.

کمیابی باعث می‌شود روی چیزی تمرکز کنیم که در حال حاضر از همه چیز مهم‌تر به نظر می‌رسد. تونل‌زنی این‌طور نیست: کمیابی باعث می‌شود تونل بزنیم و از دیگر چیزهای احتمالاً مهم‌تر غافل شویم.