بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

کمیابی ذهن ما را تسخیر می‌کند، چه سریع بیندیشیم و چه آهسته.

تظاهر به کمیابی کار بسیار دشواری است. پاداش کمیابی از آن جهت ایجاد می‌شود که کمیابی خود را به ما تحمیل می‌کند و توجه ما را در مقابل همهٔ چیزهای دیگر تسخیر می‌کند.

کمیابی ذهن را تسخیر می‌کند. واژهٔ تسخیر در اینجا بسیار حیاتی است: این اتفاق به‌شکل ناگزیر و خارج از کنترل می‌افتد. کمیابی باعث می‌شود کاری را انجام دهیم که اگر دست خودمان بود به این سادگی انجامش نمی‌دادیم.

اثرات مشاهده‌شده از کمیابی در شرایط کنترل‌شده نشان‌دهندهٔ یک نکتهٔ دیگر نیز هست. افراد غنی و فقیر، در جهان واقع، از جهات بسیاری با هم فرق می‌کنند. پس‌زمینه‌ها و تجربیاتِ متفاوت آن‌ها به شخصیت‌ها، توانایی‌ها، سلامت، تحصیلات و ترجیحات متفاوت ختم می‌شود.

وقتی زمان کوتاه باشد، استفادهٔ بیشتری از آن خواهید کرد، چه این استفاده مربوط به کار باشد چه مربوط به لذت. ما نام این پدیده را پاداش تمرکز می‌گذاریم: نتیجهٔ مثبت تسخیر ذهن توسط کمیابی.

ضرب‌الأجل‌ها دقیقاً به این خاطر مؤثر هستند که کمیابی ایجاد کرده و ذهن را متمرکز می‌کنند. درست همان‌طور که گرسنگی باعث شده بود غذا در صدر ذهن افرادی قرار بگیرد که در جنگ جهانی دوم دچار گرسنگی مهلک بودند، ضرب‌الأجل نیز باعث می‌شود که کار مورد نظر در صدر ذهن فرد جا بگیرد.

مکس هستینگز، ژورنالیست بریتانیایی، در کتاب خود دربارهٔ چرچیل می‌نویسد «ذهن انگلیسی‌ها زمانی‌که دیگر دارد خیلی دیر می‌شود بهتر کار می‌کند». (۱۰) حقیقت این است که این موضوع به انگلیسی‌ها محدود نبوده و هر کسی که با ضرب‌الأجل روبه‌رو باشد همین احساس را خواهد داشت.

کمیابی می‌تواند ما را کاراتر کند.

کمیابی افراد را مجبور به انتخاب می‌کند.

آن‌طور که ولتر مدت‌ها پیش گفته «توهم اولینِ لذت‌هاست».