پژوهشگرانِ این حوزه اراده را به عضله‌ای تشبیه کرده‌اند که با استفادهٔ بیشتر خسته‌تر می‌شود. بر این اساس نیاز مداوم به مقاومت در برابر وسوسه باعث خالی‌شدن توان مقاومت فرد می‌شود و فرار از دام کمیابی را بیش‌ازپیش دشوار می‌سازد.
صابر
برای فرار از دام کمیابی، فقط هشیاری مقطعی کافی نیست. آنچه نیاز است هشیاری مدام و پایدار است؛ تقریباً همهٔ وسوسه‌ها و تقریباً همیشه باید رد شود
صابر
زندگی در دام کمیابی یعنی کمتر داشتن از مقداری که می‌توانستی داشته باشی. یعنی تلاش برای جبران عقب‌ماندگی،
صابر
دام کمیابی به‌طور کلی چیزی بیش از کمبود منابع فیزیکی است. این دام بر پایهٔ استفادهٔ نادرست از دارایی‌ها شکل گرفته و به‌این‌ترتیب می‌توان گفت فردی که در این دام می‌افتد دچار کمبود مؤثر است. این دام به معنای یک گام عقب‌بودن و مدام در حال تسویهٔ هزینه‌های ماه پیش بودن است. شکلی از مدیریت و استفاده از منابع است که این احساس را می‌دهد که داشته‌های فرد از آن هم کمتر است. یک کمیابی اولیه با رفتارهایی همراه می‌شود که آن را تقویت می‌کند
صابر
کمیابی تنها به منابع فیزیکی مربوط نیست
صابر
کمیابی باعث بروز رفتارهایی می‌شود که ما را کوته‌بین می‌کند
صابر
موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است. امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید: باید در آینده زمانی (شاید زمان بیشتری) برای انجام آن اختصاص دهید. در این اثنا شاید متحمل هزینهٔ انجام‌ندادن آن کار شوید و یا مزایایی را که با انجامش به دست می‌آوردید از دست بدهید.
صابر
موکول‌کردن فعالیتی مهم اما غیرفوری به بعد درست مانند قرض‌گرفتن است. امروز با انجام‌ندادن آن فعالیت زمان می‌خرید. اما به‌این‌ترتیب هزینه‌ای را به آینده تحمیل می‌کنید: باید در آینده زمانی (شاید زمان بیشتری) برای انجام آن اختصاص دهید.
صابر
کمیابی ما را به قرض‌گرفتن رهسپار کرده و در کمیابیِ عمیق‌تری فرومی‌برد.
صابر
بهای ارزش‌گذاریِ بیش‌ازاندازهٔ منافع آنی ازدست‌دادن منافع آتی است: به همین دلیل است که پس‌انداز، رفتن به باشگاه، و زود پرداختن مالیات دشوار است.
صابر
