بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

پدر و مادر خوب بودن نیازمند خودمهاری است.

درگیری مدام با فقر (و به‌طور کلی با کمیابی) خودمهاری را بیش‌ازپیش تهی می‌کند. زمانی‌که منابعتان محدود باشد، باید در برابر چیزهای زیادی مقاومت کنید و این باعث خواهد شد که درنهایت خودمهاری‌تان بیشتر و بیشتر تقلیل یابد.

پدر و مادرِ خوب بودن نیازمند چیزهای زیادی است. اما بیش از همه آزادی ذهن می‌طلبد. و این همان امکانی است که فقرا ندارند.

اصولاً فرزندپروریِ خوب به پهنای باند نیاز دارد. نیازمند تصمیمات پیچیده و ازخودگذشتگی است. بچه‌ها برای انجام کارهایی که دوست ندارند باید تشویق شوند، باید به قول و قرارها پایبند باشید، فعالیت‌هایشان را باید برنامه‌ریزی کنید، با معلم‌هایشان دیدار و بازخوردشان را تحلیل کنید، باید برایشان معلم خصوصی یا کمک‌های اضافی دیگر فراهم کرده و البته به کارشان نظارت کنید. این کارها برای هر کسی با هر قدر منبعی که در اختیار داشته باشد دشوار است. زمانی‌که پهنای باندتان کاهش یابد این وضعیت دو برابر دشوارتر می‌شود.

فقرا والدین بدتری هستند. آن‌ها رفتار تندتری با بچه‌هایشان دارند (۱۳)، ثبات کمتری دارند، ارتباطشان با بچه‌ها کمتر است و این‌طور به نظر می‌رسد که عشق و حمایت کمتری نثار بچه‌هایشان می‌کنند. احتمال اینکه خشمشان را سر بچه‌ها خالی کنند بیشتر است (۱۴)؛ امروز بچه را برای یک چیز ملامت می‌کنند و فردا برای خلاف آن؛ نمی‌توانند ارتباط سازنده‌ای با فرزندانشان داشته باشند (۱۵)؛ کمتر در تکالیف به آن‌ها کمک می‌کنند؛ به‌جای کتاب‌خواندن تلویزیون را برایشان روشن می‌کنند (۱۶).

پول کمتر یعنی زمان کمتر. پول کمتر یعنی برقراری روابط اجتماعی دشوارتر. پول کمتر یعنی کیفیت کمتر و غذای ناسالم‌تر. فقر یعنی وجود کمیابی در کالایی که تقریباً همهٔ جوانب دیگر زندگی را در بر می‌گیرد.

اینکه اَشکال مختلف کمیابی مواد اولیهٔ یکسانی دارند به این معنی نیست که نتایجشان نیز یکسان خواهد بود.

اگر کمیابی، قطع نظر از ریشه‌اش، شرایط روانی منحصربه‌فردی را در پی داشته باشد، می‌توانیم با همهٔ انواعش برخورد مشابهی داشته باشیم. به‌این‌ترتیب، اگر کمیابی روان‌شناسی مشترکی دارد، نباید همهٔ چیزهایی که دربارهٔ فقرا مشاهده می‌کنیم دربارهٔ افراد گرفتار و کسانی که رژیم‌اند نیز صادق باشد؟

فقر قطعاً فراگیرترین و مهم‌ترین نمونهٔ کمیابی است.

دوره‌های کمیابی می‌تواند موجب رفتارهایی شود که درنهایت ما را به دام کمیابی بکشانند و، وقتی در دام کمیابی بیفتیم، آنچه می‌توانست دوره‌های فراوانی با لحظاتی از کمیابی باشد تبدیل به کمیابی مداوم می‌شود.