بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

اگر فربگی را بیش‌ازاندازه از بین ببرید، یا جای خالی را بیش‌ازحد کم کنید، مدیرانی خواهید داشت که آینده را گرو می‌گذارند تا از پس امروز برآیند.

دام کمیابی با مقابله با مشکلات مالی کوچک و با تونل‌زنی آغاز می‌شود، انجام کارهایی که هزینهٔ زیادی دارند خارج از تونل می‌ماند. تغییر این شرایط می‌تواند منجر به تغییر اصل منطق فقر شود.

اولین شرط برای موفقیت یک مشوق این است که جلوی چشم افراد باشد.

ضرب‌الأجل‌های متعدد طی یک دوره تأثیر بیشتری از یک ضرب‌الأجل دور و دراز در انتهای دوره دارند.

ضرب‌الأجل‌ها زمانی مفید واقع می‌شوند که در اوج فشار و در صدر ذهن جای می‌گیرند. یک محدودیت بلندمدت، مثل یک ضرب‌الأجل دور و دراز، تنها زمانی مورد توجه قرار می‌گیرد که به انتهایش نزدیک شود.

محدودیت باعث کمیابی است و کمیابی می‌تواند به مدیریت بهتر شیوهٔ «استفاده» از منابع ختم شود.

کلاس‌هایی خطی که نباید در آن‌ها غیبت کرد برای دانش‌آموزی که کاری غیر از درس‌خواندن ندارد مناسب است، اما برای فقرایی که درگیر ژانگولربازی هستند بی‌معنی است.

برنامه‌های تأمین مالی خرد در کشورهای درحال‌توسعه از این می‌نالند که افراد به اندازهٔ کافی روی فعالیت‌های پربازده سرمایه‌گذاری نمی‌کنند؛ در مقابل ترجیح می‌دهند برای تسویهٔ بدهی، برآمدن از پس هزینه‌های پیش رو (مثل شهریهٔ مدرسه)، یا حتی خرید کالاهای بادوام از وام استفاده کنند.

ناتوانی‌های فقرا در وهلهٔ اول بخش لاینفک مصیبت فقیر بودن است. هر کدام از ما تحت چنین شرایطی قرار بگیریم ناتوان خواهیم شد.

مطالعات حاکی از آن است که چهار تا شش ساعت خوابیدن در شب برای مدت دو هفته به‌اندازهٔ دو شبانه‌روز نخوابیدن موجب کاهش کارایی می‌شود.