بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

افراد حاضر در بازار، زمانی‌که فرد فقیر است کمتر هوشمندانه و بیشتر هیجانی عمل می‌کند.

یک کشاورزِ مشخص در زمان فقر (پیش از برداشت)، هم از نظر هوش سیّال و هم کنترل اجرایی، عملکرد بدتری نسبت به زمان بهره‌مندی (پس از برداشت) داشت.

یک قلقلک کوچک کمیابی کافی بود که آن‌ها ناگهان هیجانی‌تر از قبل عمل کنند. به‌نظر می‌رسد که کمیابی علاوه بر هوش سیّال کنترل اجرایی را نیز کاهش می‌دهد.

دانش‌آموز استرالیایی با آزمایشگر چینی بدرفتاری می‌کند، مدیر اجرایی که درگیر ارائهٔ قریب‌الوقوعش است با دخترش بدرفتاری می‌کند، و کارمندی که به قبض‌های پرداخت‌نشده‌اش فکر می‌کند با مشتری بی‌مبالات بدرفتاری می‌کند.

تنگنای پهنای باند کنترل انگیزه‌های ناگهانی را برایمان دشوارتر می‌سازد،

آن‌هایی که ذهنشان درگیر نبود می‌توانستند به خود مسلط باشند و نظرشان را پیش خودشان نگه دارند. اما شرکت‌کنندگانی که از نظر شناختی درگیر بودند چنین شرایطی نداشتند. آن‌ها بدون هیچ نیت بدی حرف‌هایی وقیحانه به زبان می‌آوردند؛ چیزهایی مثل «حال آدم از این غذا به هم می‌خوره».

آن‌ها، به‌جای نگاه و فکرکردن به مارشملو، به چیزهای دیگر فکر کردند. به‌جای اینکه خود را مجبور به مقاومت در برابر این میل کنند،

«زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید».

خودمهاری به مقدار وزنی بستگی دارد که به آینده می‌دهیم.

«کشمکش درونی برای خودفرمانی»(۱۷) می‌نامد: مسئلهٔ خودمهاری.

فرد فقیر بدتر ظاهر شده زیرا، درست مانند پردازنده‌ای که برنامه‌های متعدد از سرعتش کاسته، بخشی از پهنای باندش جای دیگری درگیر است.

ما عادت کرده‌ایم که ظرفیت شناختی را ثابت بپنداریم، درحالی‌که این ظرفیت می‌تواند با تغییر شرایط تغییر کند.

کمیابی به‌طور مستقیم پهنای باند را کاهش می‌دهد، نه اینکه ظرفیت درونی فرد را تغییر دهد بلکه میزان ظرفیت قابل استفاده را متأثر خواهد کرد.

کسانی که رژیم‌اند کمتر بتوانند نقطهٔ قرمزِ پس‌ازآن را ببینند: انگار که کیک کورشان کرده باشد.

حواس‌پرتی‌های کوچک نیز آثار عظیمی در پی دارند.

کمیابی، با کشیدن ما به داخل تونل، پهنای باند ما را در تنگنا قرار داده و در نتیجه مانع بروز بنیادی‌ترین ظرفیت‌های ما می‌شود.

به نظر کشاورزی که درگیر یافتن پول کافی برای تأمین غذا و دیگر نیازهای اولیهٔ این هفته است، تهدید بارش باران کم یا هزینه‌های پزشکیِ سه ماه دیگر به نظر انتزاعی می‌آید

ما برای مدیریت کمیابی تونل می‌زنیم، چه به سودمان باشد چه به ضررمان.

تمرکز روی چیزی که برایتان مهم است باعث می‌شود کمتر بتوانید به چیزهای دیگری که به آن‌ها اهمیت می‌دهید فکر کنید. روان‌شناسان این فرایند را بازداری هدف می‌نامند. (۲۳)

فعال‌شدن یک هدف مهم سبب می‌شود اهداف دیگر به ذهن خطور نکنند.