بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

یاد بگیرید که به آن‌چه شما را می‌ترساند عشق بورزید، از شکست لذت ببرید، با تمام قوا زندگی کنید، و خودتان را واقعاً بشناسید.

می‌گویند که در انتهای هر تونل تاریکی، روزنه‌ای از نور هست؛ اما نه وقتی چشم‌تان به تاریکی عادت کرد.

شانسْ دیوانه‌ای دمدمی‌مزاج است و همیشه به‌دلخواه شما پیش نمی‌رود. نمی‌توانید در این تصور گرفتار شوید که فقط به این دلیل که امکانی را برای خود تصور کرده‌اید به‌نوعی لایق آن هستید.

اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی‌آورد. آن‌چه به خود می‌گویید اهمیت دارد. مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که در زندگی تجربه می‌کنید گفت‌وگوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن‌ها بیدار می‌شوید، با آن‌ها راه می‌روید، با آن‌ها به خواب می‌روید، و درنهایت براساس آن‌ها عمل می‌کنید؛ فارغ از این‌که بد باشند یا خوب.

در تک‌افتاده‌بودن قدرت زیادی نهفته است. شما را مجبور می‌کند منابع خودتان را تا قطرهٔ آخر به‌کار بگیرید و در مواجهه با ارزیابیِ ناعادلانه به خودتان باور داشته باشید.

به‌جای تمرکز روی مسائل بیهوده‌ای که نمی‌توانید تغییرشان دهید چیزهایی را تصور کنید که می‌توانید انجام دهید.

فریاد می‌زدم: «درد رو تحمل کن، وگرنه فقط خودت نیستی که شکست‌خورده می‌ش

تجارب زندگی، مخصوصاً تجربه‌های منفی، به چغرشدن ذهن کمک می‌کنند

با هرکسی که سروکار دارید هدف‌تان باید این باشد که مجبورشان کنید ببینند که شما به چیزی دست یافته‌اید که آن‌ها خودشان هیچ‌وقت نمی‌توانستند به آن برسند. باید بخواهید آن‌ها با خود فکر کنند که شما چقدر شگفت‌انگیز هستید. منفی‌بودن آن‌ها را بگیرید و با تمام وجود از آن استفاده کنید تا بر وظایف محول‌شده احاطه پیدا کنید. روح آن‌ها را بگیرید!

با هرکسی که سروکار دارید هدف‌تان باید این باشد که مجبورشان کنید ببینند که شما به چیزی دست یافته‌اید که آن‌ها خودشان هیچ‌وقت نمی‌توانستند به آن برسند. باید بخواهید آن‌ها با خود فکر کنند که شما چقدر شگفت‌انگیز هستید. منفی‌بودن آن‌ها را بگیرید و با تمام وجود از آن استفاده کنید تا بر وظایف محول‌شده احاطه پیدا کنید. روح آن‌ها را بگیرید!

تصمیم من به این ربط داشت که من چه کسی بودم و می‌خواستم به چه کسی تبدیل شوم. من یک زندانی در ذهن خودم بودم و این موقعیت تنها شانس من برای آزادی بود.

«لعنتی! اگه خیلی راحت جا بزنی موفق نمی‌شی! هیچ راه میون‌بُری واسه‌ت وجود نداره گاگینز!»

تنها راهی که باعث شد بتوانم به مسیرم ادامه دهم این بود که از افسردگی‌ام تغذیه کنم. باید موقعیت را وارونه می‌کردم و خودم را قانع می‌کردم این اضطراب و شکی که به خودم داشتم مهر تأییدی بر این مسئله بود که زندگی من دیگر بی‌هدف نیست. شاید مأموریت پیشِ‌روی من مأموریتی غیرممکن از آب درمی‌آمد؛ اما حداقل من مأموریت داشتم!

اما خوب می‌دانستم که اگر به زانوزدن در برابر ترس‌ها و احساس بی‌کفایتی‌ام ادامه دهم، درواقع به آن‌ها اجازه داده‌ام آینده‌ام را به من دیکته کنند.

وقتی اعتمادبه‌نفسی نداشته باشید، بهادادن به نظرات بقیهٔ مردم آسان می‌شود

وقتی اعتمادبه‌نفسی نداشته باشید، بهادادن به نظرات بقیهٔ مردم آسان می‌شود

به کسانی که باعث می‌شدند احساس ناراحتی کنم نگاه می‌کردم و متوجه می‌شدم که آن‌ها چگونه در زندگی خود عذاب می‌کشند.

از آن زمان به‌بعد، خود را طوری شست‌وشوی مغزی دادم که مدام به‌دنبال سختی‌ها باشم. اگر باران می‌بارید، برای دویدن زیر باران به بیرون می‌رفتم

در همهٔ این موارد، آن احساس منفی همان انگیزهٔ درونی برای تغییر است

هر روز خود را موظف به قبول مسئولیت در قبال اهدافی می‌دانستم که تعیین می‌کردم.