بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

«رؤیاهاتو محکم بچسب واسه این‌که اگه رؤیاها بمیرن زندگی عین مرغ شکسته‌بالی می‌شه که دیگه مگه پروازو خواب ببینه»

«خودکشی نمایشی غم‌انگیز و خودکشیِ نافرجام نمایشی خنده‌دار است...»

«زیباترین دریا دریایی است که هنوز در آن نرانده‌ایم زیباترین کودک هنوز شیرخواره است زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است و زیباتر سخنی که می‌خواهم با تو گفته باشم هنوز بر زبانم نیامده است»

«من خوب می‌دانم که حتا در شلوغ‌ترین شهر دنیا تنها خواهم بود»

«ماه اگر می‌خندید شبیه تو می‌شد»

«وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

شاید خدا در همین نزدیکی پشت مرگ پنهان است

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

«وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟...»

ماکسیم: «ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

گاهی برای همیشه ماندن باید کمی مُرد باید کمی مُرد...

پیش از آن‌که بخوابم باید فرسنگ‌ها سفر کنم

لذت آگاه نبودن از یک راز بیشتر از لذت آگاه بودن از واقعه‌ای‌ست که هنوز اتفاق نیفتاده...

«ماه اگر می‌خندید شبیه تو می‌شد»

شاید مادران تنها برای همیشه بودن زاده می‌شوند

زندگی و مرگ پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌کنیم

تمام دانایی‌مان ما را به نادانی‌مان نزدیک می‌کند و تمام نادانی‌مان ما را به مرگ نزدیک می‌کند