بریده‌هایی از کتاب کتاب

گر نمی‌آمیخت با ظاهرپرستی دین ما سایهٔ نفرین نمی‌افتاد بر آمین ما در تقلّای عبادت غافل از مقصد شدیم از سفر واداشت ما را توشهٔ سنگین ما

خدا برای چه یک روح با دو جسم سرشت مرا برای جهنم، تو را برای بهشت من و تو هر دو به یک صورت آفریده شدیم یکی در آینه زیبا، یکی در آینه زشت گمان مکن که تو مختاری و جهان مجبور که اختیار تو را هم خدا به جبر نوشت اراده‌ای‌ست به گمراهی و هدایت ما کدام معبد و مسجد؛ کدام دیر و کنشت؟! اگر بناست بمانیم زیر این آوار بگو دگر نگذاریم خشت بر سر خشت

ای دل! بگو به عقل که دشمن هم اینچنین در خون مرا به حال خودم وانمی‌گذاشت

ما اهلی عشقیم چه بهتر که بمیریم جایی که در آن شرط حیات است توحش

ای حسنت از تکلّف آرایه بی‌نیاز اغراق، صنعتی است که زیبندهٔ تو نیست

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

ای عشق! سرت سبز و دمت گرم و دلت خوش

شهر، از مردم دلتنگ و دل‌آزرده پر است

دل، اهل مکدر شدن از حرف کسی نیست

تا نه به مسجد روی نه میکده بی‌من کوچه به کوچه نفر گماشته بودم چشم به حیرت گشودم و تو نبودی کاش سر از خواب برنداشته بودم

سکوت آهم و در صد سخن نمی‌گنجم

این توبه که در لحظه پشیمانم از آن را دیگر به شکستن چه نیازی که شکسته‌است

شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست کنون اگرچه کویرم، هنوز در سر من صدای پر زدن مرغ‌های دریایی‌ست

در قمار دوستی جز رازداری شرط نیست هر که در میخانه از مستی نزد فریاد برد

مرا که طاقت این چند روز دنیا نیست چگونه حوصلهٔ جاودانگی باشد

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

من پشیمان نیستم، اما نمی‌دانم هنوز دل چرا در بازی نیرنگ‌ها یکرنگ بود

در تقلّای عبادت غافل از مقصد شدیم از سفر واداشت ما را توشهٔ سنگین ما عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه؟ گفت راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن